Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Lâl olmuş kalbine, söz geçirmem mümkün değil ..."
Çok sessizce kapıyı açtı ve karanlıkta bir yandan ağlayan bir yandan oturmuş kendi kendine konuşan kişinin ne dediğine kulak kesildi. Elindeki tavayı ise hiç bırakmadan en ufak bir hamlede kullanmak için hala tutuyordu.
"Ben senin Fatih'in değilim, ben senin Fatih'in değilim Allahın cezası! Ben sadece Arslan'ım! Fatih Arslan değilim sadece Arslan'ım"
.
.
.
Sade duyduklarını bir kez daha kafasında tarttı. Bu adam kendi kendine konuşurken Fatih mi demişti? Şu an Arslan'ın onun kapısının önünde ne aradığı ya da neden burada olduğu önemsediği şey değildi. Şu an tek önemsediği onun ağzından çıkan "Fatih" kelimesiydi. Arslan'ın ses tonu giderek arttı, artık yüksek sesle bağırıp çağırıyordu. Komşuların rahatsız olabileceğini düşünerek, hala elinde tuttuğu tavayı kenara koydu ve bahçeye çıktı.
Bahçede kendince oturan bu adam arkadan bakınca o kadar farklı gözüküyordu ki. O suratsız kızgın şefi Arslan'dan çok uzak gibiydi. Savunmasız gibi duruyordu, biraz da yaralı gibi... Yavaşça omzundan Arslan'ı dürttü ve seslendi. Ama Arslan'dan adam akıllı bir cevap gelmedi. Hala kendince sayıklıyordu. Yaydığı kötü kokudan ve konuşurken yarım yamalak konuşmasından zil zurna sarhoş olduğu belliydi.
"Arslan iyi misin sen? Benimki de soru, sarhoş adama iyi misin diyorum ya? Arslan kalk hadi içeri geçelim. Arslann... Yoksa Fatih mi demeliyim?"
Arslan'ı onca kelime arasında tek kelime kendine getirmişti. Sade çok yanlış bir kelime kullanmıştı ancak bunun tesirinin ne kadar kötü olacağının henüz farkında bile değildi. Arslan, Sade'ye doğru kafasını çevirdi.
"Kaç kez söylüyorum sana bana Fatih deme diye! Ne istiyorsun, senden daha fazla nefret etmemi mi?"
Sade şok içinde Arslan'ın dediklerini dinledi. Söylediği laflarının hedefi kendisi değildi, biliyordu... Ve kesinlikle nefret ettiği o kişi yerinde olmak istemezdi. Kabul, araları öyle mükemmel değildi belki ama en azından nefret gibi gerçek bir duyguyu birbirlerine barındırmıyorlardı. Aslına bakılırsa aralarında hiçbir duygu yoktu.
"Hadi kalk bakalım koca adam. O bahsettiğin kişi ben değilim, ama eğer gerçekten bana söylemiş olsaydın o lafları, sarhoş falan dinlemezdim terliğimin en sert yeriyle suratına geçirirdim."
