ပုခုံးပေါ်ကျရောက်လာသည့် အနမ်းစူးစူးတစ်ချက်။ ဖယ်ခွာပစ်ဖို့လည်း စိတ်ကူးမရှိသလို ယစ်မူးနေဖို့လည်း မရည်ရွယ်။
" အရာတွေမထင်စေနဲ့ ကျွန်တော်မနက်ဖြန် ရုံးတက်ရမယ် "
တတိတိသွားနှင့်ကိုက်နေမှုက ယားကျိကျိ။ သို့သော်လည်း အငြိမ်မနေသောလက်တစ်ချို့က သူ့ကိုပို၍ ကလိကလိနိုင်စေ၏။
" ကိုသက်ကို "
" ကိုကိုပါကွာ .. ကိုကိုလို့ခေါ်ပါ စုံငယ်ရ "
" စိတ်မပါဘူး "
သူ့နားရွက်နားရှတတလာပြောသူအား ရင်ခုန်နေဖို့လည်း သူမတတ်စွမ်းတော့ပါ။ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ရင်း သူမုန်းတီးသည့်ဖြစ်ရပ်တစ်ချို့ကိုပဲ အံကြိတ်လက်ခံလိုက်တော့၏။
" မနမ်းနဲ့ "
" ဘာ "
" မနမ်းနဲ့ မကြိုက်ဘူး "
နှုတ်ခမ်းပါးကို ရန်လာရှာသည့် ထိုနှုတ်ခမ်းထူထူတို့ကို ရွံရှာမိသည်။ ထိုနှုတ်ခမ်းပါးတို့က လူသတ်တတ်၏။ သူ့စိတ်ကို သေစေရှင်စေဖြစ်သည်အထိ စေခဲ့သော ထိုနှုတ်ခမ်းတို့ကို သူမုန်းပါ၏။
" ဗိုက်ဆာလား "
ဆေးတစ်ခွက်တိုက်တော့လည်း သောက်ရုံပေါ့။ သူကကိုယ့်ထက်ပိုတတ်သည့် ဆရာဝန်ပဲဟာ။
" မဆာဘူး အိပ်ပဲအိပ်ချင်တယ် .. ကိုသက်ကို အပြင်ထွက်ပေးလို့ရမလား ... ကျွန်တော်လူရှိရင်မအိပ်တတ်ဘူး "
ခင်ဗျားရှိရင်မအိပ်တတ်ဘူးဟုတော့ မပြောနေတော့ပါ။ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်သွားသည့်ကျောပြင်ကို အနားမှာရှိသော တစ်ခုခုနှင့်သာ ကောက်ပေါက်ချင်မိသည်အထိသူ့စိတ်တို့က ယုတ်ညံ့လို့နေသည်။
သူ့ဘဝမှာ သက်ကိုနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် မြင့်မြတ်တယ်များရှိသေးလို့လား။ အကုန်အစင် နိမ့်ကျသေဆုံးသွားပြီထင်၏။
.........................
" ပြောစရာရှိတယ် "
ညစာထမင်းဝိုင်းသည် သူ့လက်ရာတို့တစ်ခုမှပါမနေခဲ့ပါ။ ချက်ပြုတ်ချင်စိတ်လည်းရှိမနေ။ သူပင်ပန်းထားသည်လေ။
