" ကိုသက္ကို "
သက္ကိုထံက လက္လြတ္သြားသည္ႏွင့္ ျပည့္စံုခ်မ္းသာက အသက္ရႉမဝသည့္ေလသံျဖင့္ ေခၚလိုက္၏။ ယခုထိသူတို႔က ကားထဲမွာရိွေနဆဲ။ သက္ကို၏တိုက္ခန္းေအာက္ရိွ ေျမေအာက္ကားပါကင္ထဲမွာကားက ရပ္ထားတာၾကာလွၿပီ။ ခုထိ ကားေပၚကမဆင္းရေသးေပ။ ကားကိုသာေမာင္းေနေသာ္လည္း စကားတစ္ခြန္းမွေျပာမလာပဲ အိမ္ထိေတာ့ တန္းတန္းမတ္မတ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သက္ကိုအားၾကည့္ရသည္မွာ အသိစိတ္ေတြက လြင့္ေနသလိုလို။
" ကိုသက္ကို "
" ဟင္ ... "
" အိမ္ကိုေရာက္ေနၿပီခင္ဗ် "
" မလိုက္ပါနဲ႔ေတာ့လား ... "
" ဟင္ "
ဤေနရာအထိ ႏွစ္ေယာက္အတူေရာက္လာၿပီးခါမွ သက္ကိုထံမွ ထြက္လာေသာမလိုက္ပါနဲ႔ေတာ့လား ဆိုသည္က အနည္းငယ္ေတာ့ ျပည့္စံုခ်မ္းသာကို အံ့အားသင့္ေစပါ၏။
တရားဝင္ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ေတာ့ေပမဲ့ ဆႏၵအရေတြ့ေနေသာအေျခအေနသို႔ သြတ္သြင္းခဲ့သည္မွာလည္း သက္ကိုသာျဖစ္ၿပီး ယခုေတာ့ သူ႔ကိုျပန္ခိုင္းေန၏။
ဝမ္းသာအားရျပန္ရမည္ျဖစ္ေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္ကခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ထိုတဇြတ္ထိုးလူသားတစ္ေယာက္ ထူးထူးျခားျခား ၿငိမ္သက္ေနျပန္ေတာ့ သူ႔အတြက္ တစ္ခုခုက ဟန္႔တားထားသလို။
" ျပန္လိုက္ပါေတာ့ "
" ကိုသက္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေတြ့ခ်င္တယ္ဆို "
" ကိုကိုက စံုငယ္နဲ႔ေတြ့ခ်င္ေပမဲ့ စံုငယ္က ကိုကို႔ကိုမွ မလိုခ်င္တာ "
" ဒါက ကိုသက္ကို အသိပဲေလ.. ခုမွ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြထလုပ္မေနပါနဲ႔ ... ကိုသက္ကို ကိုယ္တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီလိုေတျြဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတာပဲေလ "
အသံတို႔က မမာေပမဲ့လည္း ျပတ္သားကာ ရွင္းလင္းေန၏။ တုန္ယင္ေနမႈလည္းမရိွ၊ တံု႔ဆိုင္းေနျခင္းလည္းမရိွ။
" ေနာင္တရေနတာလား "
သူေမးေတာ့ သက္ကိုက ခံုေနာက္မွီကိုေလ်ွာခ်ကာ မ်က္လံုးစံုမိွတ္၍ ခပ္ေလ်ွာေလ်ွာထိုင္လိုက္ေလသည္။
