KARANLIKTAKİ UMUDUM

GÖZLERİN BEN OLACAĞIM'

Saatler geçmek bilmiyordu en sonunda uykuma yenik düşüp uyuyakalmışım sabahın erken saatinde hemen uyanıp pijamalarımı çıkarıp üstümü giyinip komşumuzun hazırladığı kahvaltıdan çok az bişiler yedim kahvaltıda annemin bugün geleceğini söyledi kahvaltımı yaptıktan sonra bizim eve geçip etrafı toparlamaya başladık annem için yemek hazırladık öğlen saat 2 gibi gibi kapı çaldı hemen gidip kapıyı açtığımda annemin gözlerinin ikisinde beyaz yuvarlak bantlı bir şekilde gördüm yanında teyzem vardı ve koluna girmişti hemen anneme sarılıp onu öptüm oda bana iyi olduğunu beni çok sevdiğini fısıldadı kulağıma o an inanmıştım buna iyi olduğuna annemin içeri girmesine yardım ettim yatağa yatırıp dinlenmesi için odadan çıktık teyzemle komşumuz fısıldanarak bişiler konuşuyorlardı dinlemeye çalışsamda anlayamamıştım bende kendi odama gidip oturmaya başladım aradan geçen 3-4 saat sonra annem bana seslendi yanına çağırdı seninle bişi konuşmak istiyorum diye başladı söze güzel kızım seni çok seviyorum bu yaşına kadar senin saçlarına gözlerine ellerine yüzüne her bir zerrene hayranlıkla baka baka büyüttüm seni sen benim tek varlığımsın şu dünyada ama artık göremeyeceğim hissedeceğim seni sen benim hep sol yanımda kalacaksın bunları demek o kadar ağır geliyor ki dedi ve ağlamaya başladı kötü oldu elini suratıma uzatıp yüzümde gezdirip saçlarıma doğru uzattı elini ben senin her bir zerrreni ezbere biliyorum güzel çocuğum dedi ben hareket dahi edemedim bu gerçekmiydi annem kör olmuştu annem bir daha göremeyecekmiydi bunu nasıl kabullenecekti ben ne yapıcaktım o an kafamdan o kadar çok şey geçti ki hiçbir şey yapamadan anneme sarıldım sadece çünkü onun buna ihtiyacı vardı ben kendi üzüntümü bi kenara bırakıp ona destek olmak zorundaydım yanında olmalıydım peki ya babamdan nasıl koruyacaktım artık ona baba bile demeye dilim varmıyordu ondan o kadar çok nefret ediyordum ki adını bile duyunca her yeri yıkıp dökesim geliyordu annemi yatağında dinlenmesi için tekrar yatırıp çıktım odadan kendi odama gidip bu olanları sindirmeye çalıştım çok zor bi kabullenişti bu benim için mutfağa giden kolidorda yürürken teyzemin telefonda o adam artık bu eve gelemiyecek adli işlemler başlatıldı hakkında artık kurtuldular dediğini duydum babamdan bahsediyordu o anda içimde gerçekten huzur doldu çünkü anneme artık zarar gelmeyecekti gözlerini o adam yüzüne kaybetmiş olsa dahi hayatını kaybetmemişti onu mutlu etmek için elimden geleni yapıp ona bu günleri az da olsa unutturup mutlu etmek için elimden geleni yapmaya hazırdım gidip suyumu içtim mutfakta ve odama geri döndüm yatağıma yattığımda uyumadan önce de kendime söz verdim anneme kaybettiği o gözlerini hiçbir zaman aratmayacaktım