A new start

Thirty - nine

Maddie

In een waas van paniek trek ik de koffer onder het bed vandaan en gooi ik het open op bed. Ik haast naar mijn kast en trek de kleren van de hangers. Zonder het netjes op te vouwen gooi ik de kleren in de koffer, en de stapels volgen.
'Wat ben je aan het doen?' Ik schrik op en draai me om. Met een boze blik staat Reece in de deuropening. Mijn ademhaling is gejaagd maar al snel draai ik me weer om, om verder te gaan. 'Maddie?' Ik hoor mijn naam maar ik luister er niet naar. De volgende stapel kleren beland in de koffer en weer hoor ik mijn naam, maar ik pak een stapel ondergoed. Ik stop pas als mijn polsen worden vastgepakt. Het gehijg van mijn ademhaling is het enige wat je hoort en ik blijf strak staren naar het ondergoed in mijn handen. 'Wat ben je aan het doen?' vraagt hij zacht maar op een dwingende toon. 'Laat me los.' sis ik. 'Zodat je verder je koffer in kan pakken?' vraagt hij een sarcastische toon, terwijl de boosheid in zijn stem nog duidelijk te horen is. Ik zucht en kijk hem aan. 'Ik meen het. Laat me los, Reece.' 'Ik dacht het niet.' fluistert hij. 'Wat wil jij nou van mij? Eerst hang je de jongen uit waar ik alleen maar van kan dromen, slaap je bij me in bed en de volgende ochtend storm je het huis uit en laat je niks meer van je horen.' snauw ik. De boze blik in zijn ogen veranderd langzaam in een medelevende blik, maar zijn blik blijft hard. Zijn ogen zijn inplaats van zijn bijzondere zilvere tint, donker grijs. 'Ik weet dat dat niet oke was, maar als je dit gaat doen bij iedere keer dat ik het huis uitloop kan je die koffer net zo goed ingepakt laten.' Zijn sarcastische opmerking valt niet in goede aarde en ik trek dan ook mijn polsen los. Ik loop hem voorbij en gooi mijn ondergoed boven op.
'Weet je, Reece? Ik heb hier geen zin in. Je vond het geen probleem om vanochtend pissig de deur uit te lopen, dus gedraag je nu ook niet zo en laat mij gewoon met rust.' Hij zucht en slaat hij armen over elkaar. 'Nooit geweten dat je zo snel zou opgeven. Je moeder heeft je dus toch beter onder de duim dan ik dacht.' Deze kwetsende opmerking zorgt voor een steek in mijn borst en zonder dat ik het wil loopt er een traan over mijn wang. 'Je weet niet waar je het over hebt.' fluister ik. 'Dat komt omdat je niet praat.' 'Wat wil je dan dat ik zeg? Dat ik toegeef dat ze gelijk had? Ze had gelijk! Ik heb gefaald en ze had gelijk! Ik heb er geen zin meer in om mij zo ellendig te voelen omdat ze gelijk heeft. Dus ik maak er een eind aan en ga terug. Dat is voor ons allemaal beter.' Hij rolt met zijn ogen en bijt zijn kaken op elkaar. 'Ik had niet gedacht dat jij zo snel zou opgeven.' De verwijtende toon is duidelijk te horen. 'Wat wil je nou dat ik zeg?' 'Dat je me verdomme verteld wat er aan de hand is en niet als een kip zonder kop hier je koffer in gaat pakken.' 'Ik heb het niet gehaald!' schreeuw ik. 'Wat heb je niet gehaald?' snauwt hij nu. 'Het tentame!' Hij haalt diep adem en sluit voor een paar seconde zijn ogen. Het is duidelijk dat hij moeite doet om een glimlach te verbergen en dat is het moment dat ik me woest omdraai en mijn koffer probeer te herschikken.
Hard worden mijn schouders vastgepakt en twee lippen op de mijne gedrukt. Zijn handen laten mijn schouders los en pakken mijn gezicht vast. Zijn duimen strelen mijn wangen en de paniek die mijn lichaam overnam voel ik langzaam wegstromen.
'Jij pakt die koffer weer uit en komt naar de woonkamer en dan gaan we een film kijken en pizza eten, want er is geen mogelijkheid dat ik jou weg laat gaan.' fluistert hij tegen mijn lippen. De donkergrijze tint is zijn ogen is terug zilver geworden en het enige wat ik kan doen is knikken.

Hij beent mijn kamer uit en zuchtend kijk ik naar mijn koffer. Hoe langer ik naar mijn kleren kijk, hoe meer de schaamte me overneemt. Alleen omdat ik een onvoldoende heb gehaald voor mijn tentame. Ik haal nog eens diep adem en haal de eerste kleren weer uit mijn koffer.
Zo'n tien minuten later liggen mijn kleren weer waar ze horen en slenter ik naar de woonkamer. Reece ligt inmiddels languit op de bank met een joggingbroek en een hoodie aan. Zijn ogen haken in de mijne en vragend kijkt hij me aan. 'Ben je weer oke?' 'Stil.' zucht ik. Ik laat me aan de andere kant van de bank neerploffen en ontwijk zijn brandende blik. 'Ik heb pizza besteld.' 'Dankje.' fluister ik. 'Hoe zwaar is je onvoldoende?' Ik zucht. 'Gezakt op tien punten.' fluister ik. 'En daarover raak je in paniek?' 'Reece, alsjeblieft.' 'Als ik elke keer zou vluchten als ik een onvoldoende heb gehaald, zat ik inmiddels aan de andere kant van de wereld.' 'Ik weet dat het stom was.' zucht ik. Hij komt overeind en pakt ijn heupen vast zodat hij me naar zich toe kan draaien. 'Ik ga je helpen bij je herkansing en de volgende keer dat er iets is praat je met mij.' zijn blik is doordringend en ik kan dan ook enkel knikken. 'Het spijt me.' fluister ik. Hij glimlacht maar schud zijn hoofd. 'Dat is nergens voor nodig.' 'Jawel. Ik heb tegen je geschreeuwd.' Nu grinnikt hij. 'Daarvoor hoef jij geen sorry te zeggen.' Ik glimlach enkel.