Το τηλεφώνημα {GW15}

ΔΥΟ

"Παρακαλώ;" επανέλαβα. Η Αναστασία είχε πάψει να κοιτάζει την οθόνη και πλέον είχε καρφώσει τα μάτια της πάνω μου. "Ποιός είναι;" ρώτησα δήθεν ευγενικά. Η φίλη μου απέστρεψε το βλέμμα της.Ήξερε τι ακολουθούσε μετά από μια φαινομενικά ήρεμη απάντησή μου. Πριν προλάβω να τους βρίσω, το έκλεισαν. 
"Ποιός ήταν;" ρώτησε. 
"Ιδέα δεν έχω. Κανένας βλάκας που κάνει φάρσες με τα τηλέφωνα. Μην δίνεις σημασία". 
Πριν βολευτώ καλά - καλά στα μαξιλάρια, με το δικό μου μπολάκι με ποπ κορν στα πόδια μου, το κινητό μου χτύπησε και πάλι. Αναστέναξα αντικρύζοντας την απόκρυψη στην οθόνη. 
"Παρακαλώ και πάλι" είπα απαντώντας. Καμιά φωνή. "Χάρηκα που τα είπαμε, αντίο" συνέχισα και έκανα να το κλείσω. 
"Γεια" απάντησε κάποιος. Γούρλωσα τα μάτια και έβαλα ανοιχτή ακρόαση. Η φωνή έμοιαζε παιδική, αθώα. 
"Ποιός είναι;" ρώτησα πάλι. 
"Γεια σου κούκλα" είπε η φωνή. Ένα χαχανητό ακούστηκε από μέσα. Ο τύπος δεν παίζει να ήταν πάνω από δεκαπέντε ετών. Δεν μίλησα. "Είπα γεια σου, κούκλα" επανέλαβε. Του το έκλεισα στα μούτρα. 
"Τι φάση;" ψέλλισα. Η Αναστασία με κοίταζε με μάτια γουρλωμένα. "Ξυπνήσανε και τα πιτσιρίκια; Σωθήκαμε!" σχολίασε και συνέχισε τα ποπ κορν της. 
Χαμογέλασα. Όσο ψύχραιμη και να έδειχνα, πάντα με τρόμαζαν οι τύποι που έπαιρναν τηλέφωνο απλά για να κάνουν φάρσα. Το είχα κάνει κι εγώ, αλλά όταν ήμουν μικρή και μόνο μια φορά. Και δεν είχα πει ποτέ και σε κανέναν "γεια σου, κούκλε". Για όνομα του Θεού. 
Περίπου δε΄κα λεπτά μετά, το κινητό μου κουδούνισε και πάλι. 
"Πλάκα μου κάνεις" σχολίασα. "Ποιός είναι και τί θέλει;" σχολίασα απότομα. Ο τύπος στην άλλη γραμμή φάνηκε να διστάζει. Ακόμα ένα σημάδι ότι ήταν μάλλον κάποιο ανώριμο σχολιαρόπαιδο. 
"Ε-εγώ" είπε η φωνή. 
"Ονοματάκι δεν έχεις; Μήπως να σε λέω τύπο του τηλεφώνου;" Δώσε, κοπέλα μου, σκέφτηκα. Πάμε πάλι, η παλιά καλή εγώ, που δεν έχανε ποτέ την ψυχραιμία της. 
"Πες - πες μου εσύ" είπε η φωνή. 
"Δεν σου είπαν οι γονείς σου ότι θα πάρεις κινητό μόνο όταν μεγαλώσεις; Άντε άσε το τηλέφωνο στην θέση του και πήγαινε να λύσεις της ασκήσεις της γεωγραφίας. Καληνύχτα". Πάτησα το κόκκινο πλήκτρο. 
"Θεά μου" σχολίασε η Αναστασία. "Καλά του είπες. Λες να είναι κανένας μανιακός δολοφόνος;"
"Ε, τότε, μάλλον τον εξαγρίωσα" είπα δήθεν αδιάφορα. 

Πέρασε η υπόλοιπη μισή ώρα χωρίς παρατράγουδα, και πάνω που είχα αρχίσει να βγάζω από το μυαλό μου το περιστατικό με το τηλεφώνημα, το κινητό χτύπησε και πάλι. 
"Ξέρεις τι; Αν δεν είχαν χωρίσει οι δικοί μου θα έβαζα τον μπαμπά μου να απαντήσει" σχολίασα. Πάτησα πάλι το κουμπί της απάντησης αλλά δεν μίλησα. 
Το πιτσιρίκι στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μάλλον προετοιμασμένο. Είχε μάθει καλά τα λόγια του. "Τι φοράς, μικρή αγριόγατα;" 
Κόλλησα. Δεν ήξερα τι να απαντήσω, αλλά ευτυχώς το μυαλό πήρε γρήγορα στροφή. "Μια ζώνη με πιστόλια και μαχαίρια που θα ακονίσω πάνω σου αν δεν σταματήσεις τις ηλίθιες φάρσες σου!" φώναξα. 
"Δύσκολο γκομενάκι" σχολίασε πάλι, αλλά πριν καν προλάβω να νιώσω ντροπή, ακούστηκε μια άλλη φωνή από κάπου στο βάθος. 
"Πέτρο! Διονύση! Τί στα κομμάτια κάνετε με το κινητό μου;"
Και αμέσως ακούστηκε ο ήχος της κομμένης γραμμής. "Μάλλον τα πιτσιρίκια βρήκαν τον μπελά τους" σχολίασα. "Δεν προβλέπω να μας ανησυχήσουν ξανά απόψε". 
Και είχα δίκιο.