Το τηλεφώνημα {GW15}

ΕΞΙ

Γενικά, δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος. Ξυπνάω πάντα ευχάριστη - εντάξει, αυτό είναι ψέμα. Ξυπνάω μουτρωμένη και μέχρι να ξυπνήσω εντελώς και να αποδεχτώ το ότι πρέπει σοβαρά να σηκωθώ από το κρεβάτι, γκρινιάζω στους πάντες για τα πάντα. Σημασία όμως έχει ότι μου περνάει γρήγορα. 
Οπότε ναι, είμαι γενικά θετικό άτομο, αλλά με εκείνη την ρημάδα την πρωινή συνάντηση δύο μέρες μετά το ραντεβού μου με τον Άγγελο, δεν μπορούσα να κρατήσω θετική στάση. Απλώς δεν μπορούσα. 
Ήμουν με την Αναστασία στην καφετέρια της σχολής. εκείνη έπινε μια ζεστή σοκολάτα κι εγώ έναν φρέντο καπουτσίνο για να ανοίξει το μάτι μου. Με είχε ήδη βάλει να της περιγράψω το ραντεβού μου για 88η φορά, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Αντώνης. 
"Βρε, βρε βρε..." έκανε η Αναστασία. "Το παλικάρι". 
Τον κοίταξα και ευτυχώς πήρα το βλέμμα μου πριν με πάρει είδηση. "Ήταν ανάγκη αυτό τώρα;" μονολόγησα. 
"Αυτό είναι σημάδι από τον Θεό" είπε η Αναστασία. "Σου φανέρωσε τον ηλίθιο, για να σε ξεπληρώσει αργότερα με το τηλεφώνημα του μη ηλίθιου". 
"Μόνο αν το δω έτσι θα κρατηθώ και δεν θα του χώσω το κυπελλάκι του καφέ στο λαιμό" απάντησα. 
"Χα, τι καλά που τα λες... Να σου πω και το άλλο να γελάσεις; Μας είδε". 
"Σήκω να φύγουμε" της είπα. Εκείνη χαμογέλασε και προσπάθησε να μιλήσει με τέτοια έκφραση. Οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα της παραμορφώθηκαν.
"Σκάσε και κάτσε κάτω, έρχεται". 
"Κοριτσάρες!" έκανε ο Αντώνης. Πήρε μια καρέκλα από το δίπλα τραπέζι και κάθισε δίπλα μου, περνώντας το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. "Περνάμε καλά;"
"Αυτοπροσκλήθηκες, βλέπω" είπα ειρωνικά. 
"Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω, Έρι". 
Έρι. Μισούσα αυτό το παρατσούκλι ανέκαθεν. Ειδικά από τότε που έπιασα τον Αντώνη με την Ελεάννα. Στο πάρτι έκπληξη που είχα οργανώσει για τον Αντώνη. Να... ας πούμε κάνουν κάτι που δεν έκανα εγώ μαζί του και που - για να λέμε την αλήθεια - δεν γούσταρα να κάνω μαζί του. 
"Αν με ξαναπείς Έρι, θα κάνω τα αυτιά σου κολιέ" του είπα απειλητικά. Η Αναστασία με σκούντηξε κάτω από το τραπέζι. 
"Ω, θύμωσε η Μπάρμπι..." έκανε εκείνος και δοκίμασε να μου χαιδέψει τα μαλλιά. Τίναξα το χέρι του μακριά. 
"Μάζεψε τα κουλά σου μη στα κόψω". 
"Γιατί έχεις τόσα νεύρα, ομορφιά μου;" έκανε ανήξερος. 
"Με δουλεύεις, ρε γελοίε;" ρώτησα. Η Αναστασία με σκούντηξε κάτω από το τραπέζι, πιο δυνατά από πριν. "Έκανες ό, τι έκανες με την Ελεάννα και τώρα έχεις το θράσος να έρχεσαι εδώ σαν να μην συμβαίνει τίποτα και να με αποκαλείς και ομορφιά σου; Ληγμένα παίρνεις;"
"Ερατώ, ήρθα για κάτι πολυ σημαντικό, πρέπει να μιλήσουμε". 
"Καλύτερα να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, παρά να κάτσω να μιλήσω σε σένα". 
"Εγώ ήρθα να ζητήσω συγνώμη". 
"Συγνώμη; Για ποιό από όλα; Για το ότι μου φέρθηκες σαν να ήμουν σκουπίδι; Για το ότι δεν σεβάστηκες τις επιλογές μου; Ή για το ότι κοιμήθηκες με την άλλη, την μέρα που σου οργάνωσα ολόκληρο πάρτι έκπληξη;"
Η Αναστασία με κλώτσησε κανονικότατα αυτή τη φορά. 
"Δεν έχω να σου πω τίποτα" είπα. "Σήκω και φύγε, αλλιώς θα φύγω εγώ". 
Ο Αντώνης κάθισε στη θέση του και με κοίταζε με βλέμμα υπομονετικό. Δεν έκανε κίνηση να φύγει. 
"Πάμε, Αναστασία" είπα και σηκώθηκα. Η φίλη μου με ακολούθησε. δεν πρόλαβα όμως να πάω πολύ μακριά, καθώς ο Αντώνης με άρπαξε από τον καρπό και με τράβηξε κοντά του. Είχαμε γίνει ολίγον θέαμα στη καφετέρια και μερικοί φοιτητές, παρόλο που οι περισσότεροι κοιτούν τη δουλειά τους, μας χάζευαν λες και ήμασταν σαπουνόπερα. 
"Σ' αγαπώ" είπε και δοκίμασε να με φιλήσει. 
Σήκωσα το ελεύθερο χέρι μου και τον χαστούκισα. Δεν νομίζω να είχα απολαύσει κάτι άλλο περισσότερο στη ζωή μου. 
"Να την βάλεις εκεί που ξέρεις την αγάπη σου" απάντησα και βγήκα οργισμένη, με την Αναστασία να τρέχει πίσω μου.