နာရယ္ငယ္ငယ္တည္းကသူမရဲ႕အေမကဆံုးသြားတာကိုသိထားတာေၾကာင့္ ဒီအေတာအတြင္းအတြင္းမွာမာမီနဲ႔အမ်ား
ႀကီးခင္တြယ္သြားပံုရသည္။
"ဂ်ီမင္းနီး ကေလးကိုေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ေနာ္ ၿပီးေတာ့မာမီေျပာ
တဲ့ကိစၥကိုလည္းစဥ္းစားဦး သြားေတာ့မယ္"
သားကိုဂ႐ုစိုက္ဖို႔ေတာင္ေျပာမသြားပဲ တာ့တာျပသြားတဲ့မာမီ
ေၾကာင့္နင္ခနဲျဖစ္သြားရသည္။ေလယာဥ္ကြင္းကိုလိုက္ပို႔ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။
"အိမ္ပဲျပန္မွာလား...တစ္ေနရာရာဝင္ခ်င္ေသးလား"
ကားေပၚမွာလည္းအရမ္းၿငိမ္လြန္းေနတာေၾကာင့္စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားေအာင္တစ္ေနရာရာဝင္ဖို႔ေျပာလိုက္ေပမယ့္
အေျဖျပန္မလာေပ။
"မာမီကေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာဦးမွာပါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ၿပီးေတာ့ဖုန္းဆက္လို႔လည္းရတယ္ေလ...ေနာ္?"
"Hmm..."
"က်စ္...ေျပာေနတဲ့လူကိုလည္းနည္းနည္းေလာက္ၾကည့္ပါဦး"
"......"
"ဟာ...မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္— ေခြၽးေတြဘာလို႔တအားထြက္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ေခါင္း..ကိုက္..လို႔....အိိမ္..ျပန္..ခ်င္..တယ္"
"ေနမေကာင္းရင္လည္းေျပာမွေပါ့ ေဆးဝင္ဝယ္လိုက္မယ္
ေစာင့္ေနေနာ္"
အနီးအနားကေဆးဆိုင္မွာကားကိုရပ္ရင္း သုတ္ေျခတင္ရေတာ့သည္။အဲ့တာေၾကာင့္မနက္တည္းက ၿငိမ္ေနတာကိုး။ငို
ထားတဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ေခါင္းကိုက္လာတာျဖစ္မည္။
အဲ့တာကိုဘာမွမေျပာပဲၿငိမ္ေနရသလား။
သူလည္းဆုန္းနာရယ္နဲ႔မွပဲ႐ူးေတာ့မယ္....
.
.
.
"နည္းနည္းေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ထစားလိုက္ပါလို႔...ေဆးေသာက္
ရဦးမယ္ေလကြာ"
နည္းနည္းထစားခိုင္းေနတာမိနစ္အနည္းငယ္႐ွိေနၿပီဆိုေပမယ့္တစ္ကိုယ္လံုးကိုင္႐ိုက္ထားသလိုကိုက္ခဲေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ အင္း အဲ အသံကလြဲၿပီးဘာမွကိုမထြက္ႏိုင္ေပ။
![RIVALS [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/239815352-64-k20484.jpg)