Chapter 2

2 0 0
                                    

Tasha's POV;

     " Tasha, anak? Let's go?" Tumango lamang ako Kay mommy bilang tugon.

Papunta kami ngayon sa office ni daddy ang sabi kasi nya samin ni mom ay sasamahan nya akong mamili nang bagong paint color's.

My dad was a great lawyer lagi syang busy pero kahit naman ganon sya ay hindi nya parin ako nakakalimutang bigyan nang oras.

Pumasok na kami sa loob nang sasakyan.

"Tasha, did you take your medicine?" Mom asked with out looking at me. she was busy on driving. I looked at her and smiled. It is the way I answered "yes" on her.

Ever since I diagnosed my parent's allways worried about me.

Lagi nila akong kinukumusta from time to time at mahigpit rin sila pag dating sa'kin Hindi ko rin Naman sila masisisi especially my mom.

sya madalas ang nasa tabi ko simula sa pagpapagamot ko sa U.S si daddy naman lagi rin naman syang naro'n sa tabi ko every operation he's almost there for me to give his full support.

Well except in U.S kakamatay lang kasi nang grandmother ko in that day at walang ibang magaasikaso kung'di si daddy lang din.

Almost years din kaming namalagi sa  U.S para sa mga follow up check up and treatments ko sumunod naman kaagad no'n si daddy sa amin after my grandmother's funeral.

Umuwi Lang kami nang pilipinas when I turned in 15'years'old It is not really easy for me to be in this situation especially at a young age I'm still five years'old when I started to feel weird about my lungs and heart.

I should refer that Chronic Inflammatory disease is a "Silent killer" yeah.... That's what I refer on that disease because most people
 don't exhibit for years or even decades.

This disease make my heart beats fast as faster and made me feel can't breath.

" We're here, Tasha weare your oxygen." ani mommy habang tinatangal ang sealt belt ko.

Sinunod ko naman ang utos nya Isa iyong bag na naglalaman nang tangke nang oxygen hindi sya ordinaryong oxygen dahil maliit lang yon at kayang bit'bitin but still there is a host coming from the tank oxygen unto my nose. It helped me to breath.

Naglalakad kami ngayon sa Firm nila daddy.
 at wala pamang ilang minuto narating na namin agad ang labas nang office nya.

" Goodmorning po," ani nang babae'ng mukhang sekretarya.

Iginaya kami nito sa pintuan papasok sa opisna ni daddy and when we finally entered the office there I saw my dad sitting on his swivel chair while busy writing something. If I'm not mistaken it's all about a case.

My dad suddenly stop on writing when he feels are prescents, he walked towards on are direction and gave me a warm hug and kiss me in my forehead also as my mom too.

" Hey darling, so... are you excited? how are you feeling? did you drink all of your medicine? are you eating well?" He asked me with worries looks.
 
I smile a little because of what my dad act.

" Dad. I'm fine, medyo okay narin po ang paghinga ko... this tank oxygen helped me to comfortably breath. so no worries I'm fine"  I said while smiling.

I don't want them to be worried, all though I am really feel better, pero alam ko ring namang Ano mang oras aataki nanaman ang sakit ko. It's like a storm coming with out even warnings...

" buti napapayag mo yang mommy mo?" He said while staring at mom.

Yeah right dad and I planned about this.
we did not bother to tell mom because we already know she'll just stop us and make alot of sermons but still I convince her. hindi rin naman ako matitiis nang mommy ko...

" Eh...nagpumilit eh.. pinagbigyan ko narin total minsan lang naman makalabas to..so ano? let's go?"  sabi ni mommy na nagpalipat lipat nang paningin sa amin ni daddy tumango ako bilang pagsang-ayon.

Agad kaming naglakad palabas nang firm at pagkatapos ay sumakay ako sa backseat nang sasakyan I was felt happy.
 
ngayon lang naman kasi ako naka labas ulit pagkatapos nung mga nagdaang buwan hindi ko maiwasang ma excite.

   
Nakatingin lang ako sa labas nang sasakyan at hinihintay na marating ang aming distinasyon.

Maya-maya lang ay huminto ang sasakyan ni daddy sa labas nang Mall.

" ah..d-dad?" tawag ko sa kanya nang may pag'alin langan.

" Yes? what is't baby?" tanong nya habang nakalingun sa akin maging si mommy.

  I let a deep sighed bago nagsalita.

"pwede bang hindi ko nalang isuot tong oxygen dad? I mean... marami kasi ang tao ngayon sa mall" I bite my lower lip. afraid of how they're react. I know how they worried about me but sometimes I just want to enjoy things without thingking about my real situation.

"but if it's not okay. I'll be fine with it." bawi ko sa sinabi. I saw how my parent's worried they're eyes can't hide it. Kahit hindi nila sabihin alam ko ring naman hindi rin sila papayag. well how would I know with out trying? atlease I try.

" Tasha....." sabi ni daddy na sumulyap pa nang tingin Kay mommy. he let out a deep sighed and gave me a small smile. "Okay, we'll be fine about that but promise us you should be careful, wag masyadong magpakapagod okay? are we clear?"

Biglang nagliwanag Ang mukha ko sabay tango sa kanila.

Agad din kaming bumaba nang sasakyan pagkatapos kung tanggalin Ang host nang oxygen.

Agad kaming nagtungo sa panting's shop maraming obra akong nakikita. actually painting is one of my habit, lagi Lang Naman Kasi ako sa loob nang bahay kaya madalas akong magpinta.
 
     Pagkatapos namin sa paint area nagpunta muna kami nila daddy sa restaurant para kumain nang pananghalian.

" Tasha here take this." Mom said, while giving me my medicine's, it seems look like my daily routine.

  Kaagad Kung ininom Ang gamot ko.

" Mom,dad? Can I excuse? I'll just go in the restroom" pagpapaalam ko.

"Why are you okay? samahan na kita"

"No mom I'm okay" I gave her a sweet smile.

" Are you sure?" I just nodded,

" Okay we'll be waiting for you here"

Tumayo ako at naglakad papunta sa restroom, kailangan ko lang talaga ilabas to, actually one of chronic Inflammation symptoms is this kind of vommiting, minsan basta basta ko nalang tong nararamdan.

  Nagmadali akong maglakad papunta sa restroom at nakayuko lang akong naglalakad nang biglang may nabungo ako, bigla akong nahilo namalayan ko na lang na nakaupo na pala ako sa sahig,

"Miss are you okay?" anang boses lalake, sinubukan kong mag-angat nang tingin but I can't,

No..no no! Not here please! Hindi paman ako nakakapag angat nang tingin ay biglang may init na nagkukumawala sa lalamunan ko palabas sa bibig ko I tried to stop it but I couldn't and there I already felt that I was vommit,

"Oh! Shocks! Miss?! Are you okay?!"

I was about to answer him when everything went black........

Miracle (series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon