Chaptie 2

6 1 0
                                    

"Okay class we've got a new student here. Please come in" Sabi ng guro namin.
I really don't care kasi wala naman akong pake sa kanila.. Pero nung nakita ko kung sino..

"IKA--" I almost shouted pero buti nalang at tinakpan ko kaagad yung bibig ko. Bakit siya pa?

Nakita niya akong gulat na gulat at nagsmile siya sakin. Nagintroduce na siya ng name niya.

"Ako nga pala si Eugene Ai Gohdlyck. My friends call me Ai but you can call me Eugene. I live in Woodland. I am 15 years old and I was born on September 20. I transferred in this school because we moved here recently." Ai.. Pfft what a girly name. . . . Wait what?!! Kasing birthday ko siya?! O____O as in seriously?!!

"Okay, thanks Eugene. You may sit down in front of the girl at the last row este you may sit down in front of Suki." Wha--- argh.. Di ko siya papansinin.. He just nodded and went to the empty table in front of me. He smiled and wave me a hi but I ignored him. Sabi ko ngang hindi ko papansinin diba?
A few minutes later..

"Ano ito?" Pabulong kong sabi. Pinasahan niya ako ng isang maliit na papel na finold.

"Paper malamang. I-open mo" Sabi niya.. Inopen ko naman at muntik ko na ito tinapon sa mukha niya. Magbibigay ng papel na ang weird ng itsura tapos ang nakasulat lang ay HI LAMPA?! With capitalized letters pa ha pero hindi ganon ka crooked yung pagsulat niya. In fact his penmanship is really good and clear. Wait, what the heck am I saying? Nireplyan ko siya ng HELLO with =______= sign.. Pinasa ko sa kanya at nakinig sa guro. Tapos ng ilang minuto.

"I open mo please" Aniya at inopen ko rin.. May nakasulat na 'I'm sorry for laughing at you. Di ko lang talaga maiwasang matawa dahil ang stupid mong panuorin.'
.
.
. =____=
. Okay na sana yung sorry eh. Nanginsulto pa tss. I replied him an 'it's okay :), thank you sa stupid ha. Nakakatouching' with matching emoticon na =_____= nanaman.

Nung pinasa ko sa kanya yung paper, I heard him chuckled pero waley pa rin sakin yun. Pinasa naman niya sakin yung papel at nung nakuha ko, nag tanong siya kung ano yung full name ko. Instead sa full name ay 'wag ka ngang makulit! Baka makita pa tayo ni teacher!' At binigay ko sa kanya. Hindi talaga nakinig at paulit ulit niya yan tinanong sakin sa papel hanggang sa nakita kami ng guro at pinagalitan. Napahiya tuloy ako at siya naman ay waley lang sa kanya. Ang malas talaga niya! Capital G-R-R-R-R!!!

Nung recess na ay tumambay ako sa rooftop kasi ang ganda dito at may sariling dalawang swing at garden dito na hindi talaga alam ng ibang estudyante. Ito na ang one and only tambay ko na pwede ako maging alone and at peace. Kumain ako ng Angel's burger at ngumuya na parang nasa heaven.. Nang may sumira sa moment ko =___= no matter where I go, there he will come in at umepal.

"Hey there sunshine, this place is beautiful" sunshine? Psh I just rolled my eyes and continued eating. Umupo siya sa isang swing na katabi lang sa akin. Kumakain ako ng bigla siya nagsalita

"This place is really breath taking. It's so beautiful." Then he looked at me so I looked away and he said, " So beautiful, like you Suki"

BOWOSJFKRKRD <= sound effect

Great. Nang dahil sa mga sinasabi niyang mga kalokohan, nabuga ko yung kinain ko sa mukha niya!!! Halaa!!
(A/N: sowwy.. Ganyan lang talaga ang sound effects para sakin eh hahaha :D)

"Oh my gosh! Hahahahahah ah-- Hi-hindi ko sinasadya" nauutal utal kong sabi pero nakakatawa lang talaga. Paano ko naman kasi mahandle yung pagkain ko na may sinabi siyang hindi makapanipaniwala? Hindi ako sanay sa mga compliment na ganyan kasi lage akong rejec-- ah tssss wala akong sinasabi sa utak ko.. Wala.. Blank Lang okay?

"I'm sorry Eugene, Di ko talaga sinasadya" I said in a plain voice. Nobody told me that besides my family. I always got rejected and I don't have friends. My close friends in the neighborhood changed when we're already teens so I got lonely. I'm the only daughter of my mom and dad and I never went outside exploring the world. Nobody cared except my family. Grabe, dahil lang sa sinabihan ako ni Eugene ng maganda ako, ang OA ko na. Anubeyen!

"Don't cry please. I'm fine. It's a little disgusting though but it's okay. Just don't cry" Sabi niya in a comforting voice, touching my face with his palm wiping the tear away.

"Huh? Hindi naman ako umii---" and there I felt my tears running down in my cheeks. I'm really crying in front of him. This. Is. Really. Embarrassing. Yumuko ako at pinunasan ang mga luha na tumulo pero tumutulo pa rin. Kainis naman pero may part sa akin na gusto ko talagang umiyak. Ang sakit lang eh ni hindi ko pa nga natapos yung hamburger ko.

Nashock nalang ako when he stood up and grabbed my hand.

I just saw myself standing too while crying and in confusion.

While looking at him, he unexpectedly embrace me and comforted me with his soothing voice.. I thought

We are standing in a place full of flowers.. Under the clear sky.. In a place so beautiful.. Beautiful like me.. You said

Cupid Strikes AgainDonde viven las historias. Descúbrelo ahora