"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 53.

Ανοίγει αμέσως η πόρτα της Έλλης και βγαίνει η μαμά της.
«Πάλι μαζί εσεις;»λέει και πλησιάζει.
«Για εσάς λέγαμε...»της λέω και δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο.
«Νικόλα άστο...»λέει η Ελλη.Τιποτα δεν αφήνω.

«Συμβαίνει κάτι;»λέει αυτή.
«Τι μάνα είστε εσείς μου λέτε;Τι γονείς;Που παρατάτε τα παιδιά σας και φεύγετε.Γιατι τα κάνατε;Αν δεν θέλετε να τα μεγαλώσετε γιατί τα κάνατε;»λέω.

Είμαι μπουχτισμένος με όλα αυτά,είμαι και κουρασμένος και μου βγαίνουν και πιο εύκολα.

«Ορίστε;»
«Δεν μπορείτε να φύγετε πάλι!Ο Μηνάς;Πάλι η Ελλη θα τον μεγαλώσει;Πάλι όλα η Ελλη θα τα κάνει;Το καταλαβαίνετε ότι είναι μόνο 18 και είναι για τον Μηνά και μάνα και αδερφή και φίλη και όλα;!»λέω.
«Μεγάλη γλώσσα έχεις!»
«Όταν είναι για ανθρώπους που αγαπώ ναι!»λέω.
«Να κοιτάς την δουλειά σου.Ετσι και αλλιώς θα τους πάρω εκεί μαζί μου»λέει.

Τι;

«Μαμά τα είπαμε αυτά...»λέει η Ελλη.
«Τα είπες.Δεν τα είπαμε.Θα πάμε εκεί κοντά στο μαγαζί.»
«Να πας μόνη σου!»
«Ωραία.Θα πάρω τον Μηνά τότε.Κατσε εσυ εδώ.»
«Μαμά,ξέρεις ότι δεν μπορώ να ζήσω μακριά από τον Μηνά.Για αυτό το λες.Επειδη ξέρεις ότι θα έρθω !»
«Πάμε μέσα να το συζητήσουμε...»λέει εκείνη και μπαίνει μέσα και η Ελλη την ακόλουθει.
«Μαμά δεν θα συζητήσουμε τίποτα!Τα είπαμε αυτά!»λέει εκείνη και χάνονται μέσα

Ναι.
Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό όταν σκέφτηκα να της μιλήσω.

                                        ***

Μπαίνω μέσα να δω τι κάνει και ενώ έχει κλειστά τα μάτια και τα κράταγε σφιχτά κουνιόταν πέρα δώθε.Τρομαξα λίγο έτσι όπως τον είδα έτσι πλησίασα και άλλο.

«Σταύρο;»λέω και σαν να είναι βρεγμένος στο μέτωπο έτσι βάζω το χέρι μου εκεί αλλά δεν είχε πυρετό.Μονο ιδρωμένος ήταν.

«Σταύρο;Είσαι καλά;»ρωτάω πάλι.
«Μαμά;Μπαμπά;»λέει ενώ κούναγε το κεφάλι πέρα δώθε.

Τώρα δεν είναι ξύπνιος σίγουρα.Σαν να κοιμάται είναι.Λες και βλέπει όνειρο ας πούμε.

Και βλέπει τους γονείς του;

Μήπως ήρθε...
Όχι όχι.Εχουμε ακόμα εβδομάδες.Ο γιατρός έδωσε και άλλες εβδομάδες.Δεν μπορεί τώρα να φύγει.

Απλά βλέπει ένα κακό όνειρο.

Τον σκεπάζω και όταν το κάνω με το χέρι του πιάνει τον καρπο μου και το τραβάει κοντά του.Το κρατάει δυνατά και ακόμα και αν προσπάθησα να το βγάλω δεν μπόρεσα.

«Έρχομαι...μαμά...έρχομαι...»είπε μετά σιγά και ανατρίχιασα ολόκληρος με αυτό.Το ότι ζητάει τους γονείς του.Οτι τους βλέπει στο όνειρο του.

Τράβηξε πιο κοντά του το χέρι μου και το έβαλε στο πρόσωπο του.Στο μάγουλο του.Και ήταν κρύο.

Μετά σταμάτησε να παραμιλάει και να κουνιέται αλλά το χέρι το κράταγε ακόμα.Καθομαι πάνω στο κρεβάτι του δίπλα του.Μολις το αφήσει λίγο θα το βγάλω.

Τον βλέπω που κοιμάται και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι στο μυαλό μου ήταν ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος τόσα χρόνια.Και τώρα που τον γνώρισα καλύτερα,που είμαι σχεδόν όλη μέρα μαζί του μπορώ να καταλάβω πολλά.

Είναι καλός άνθρωπος.Ακομα τον βρίζω που παρατησε την μαμά μου και εμένα αλλά αν εξερεσεις αυτό είναι καλός άνθρωπος.Ολοι στο χωριό τον σέβονται και έχει βοηθήσει πολύ από ότι έχω καταλάβει.Δεν έχει χωθεί ποτέ σε τίποτα ούτε έχει δώσει δικαίωμα.Ολοι λένε ότι είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που απλά κοιτάει την δουλειά του και πότε δεν προκάλεσε φασαρία.

Σχεδόν μου θυμίζει την μαμά μου.

Είχε δίκιο ο Παντελής που έλεγε πάντα ότι δεν πίστευε ότι ο «μπαμπάς μου» θα ήταν κακός αφού ήταν μαζί με την μαμά μου και δεν πίστευε ότι εκείνη θα ήταν με κάποιον τέτοιο.

Τώρα το έχω καταλάβει πλέον πως είναι.Πως είναι ο χαρακτήρας του.

Πάντα έλεγα ότι ήταν νεκρός για μένα και τώρα εύχομαι να μπορούσα να πάρω τα λόγια αυτά πίσω.Γιατι νιώθω κάποιες φορές λες και φταιω και εγώ για αυτό.

Τέτοιες  κουβέντες δεν πρέπει να λες.Ποτε.