Loving You, Hurts Me

CHAPTER 3

CHAPTER 3

Bakit ba siya tumabi sakin?

Marami namang bakante, bat dito parin siya sa likod katabi ko. Nakakailang ang presensiya niya.

Alam kong kanina pa niya ako pinagmamasdan kaya naman hindi ako lumilingon sa kanya. Natapos ang klase ng wala akong naintindihan dahil sa katabi ko.

Nakakainis naman.

Dumating na ang lunch time kaya nagsilabasan na sila naghintay na naman ako hanggang sa makaalis silang lahat.

Ngunit nanatili sa tabi ko si Black. Hindi ko na siya pinansin at nagligpit na ng gamit bitbit ang bag ay lumabas ako ng di siya nililingon.

Bumalik ako sa likod ng building na may puno ng narra. Doon ay nag-umpisa akong kumain sa baon ko. Pritong isda at itlog na nilaga ang ulam ko.

Habang masaya akong kumakain ay may naramdaman akong presensiya sa likod ko. Hindi ko pinansin iyon at nagpatuloy ngunit palapit ito ng palapit.

"What are doing here?" A baritone voice said.

Isn't it obvious? I'm eating.

Lumingon ako at sumagot. "Eating?" Patanong na wika ko.

"I know, what I mean is why you're alone?."

"Kasi wala akong kaibigan." Nagkibit-balikat ako.

"Oh? Can I sit there." Turo niya sa tabi ko. Umusog naman ako para makaupo siya.

"Bakit mo ako nilalapitan?" Bahagyang tanong ko sa kanya. "Wag ka mag-aalala di ko sasabihin kung ano ang nakita ko."

Sumulyap naman siya sakin. "Hmm... That is not my reason."

"Why?"

"Wala lang, I'm just feel comfortable."

"I'm not comfortable tho," sagot ko sa kanya. "Baka, ma issue na naman ako."

"What ?" Takang tanong niya.

"I don't have a friends because of my social status. " mahinang ani ko sa kanya at sumubo ng pagkain. Nakatingin lang siya sakin.

"I don't care about your social status. I just want to know you." Usal niya. Napalingon ako.

"You don't have to know me, I'm just nobody."

"Why are you like that to yourself." Kinut noong wika niya sakin. Bumaling ako sakanya at mapait na ngumiti.

"Because that's the truth."

"No, you don't need to pull down yourself."

"Nasasabi mo lang 'yan dahil hindi ikaw, ako." Baling ko na naman sakanya.

Gutom pa ako pero istorbo siya.

"Ito ang unang beses na may kilala akong taong hinihila ang sarili pababa." He said while looking at me seriously.

"Well, hindi mo pa ako kilala, so don't consider me as if you already know me."

Natahimik siya dahil sa sinabi ko kaya naman pinagpatuloy ko na ang pagkain ko.

"Hindi kaba kakain?" Tanong ko sakanya.

"I don't have a food."

"You should buy, I can't share my food to you, I know you'll never like it." Aniko.

"Na-uh, you know, that's my favorite." Wika niya kaya napabaling Ako ng wala sa oras.

"Really? Sa tingin ko mayaman ka Kaya imposibling kakain ka ng ganitong pagkain."