The last generation

Hoofdstuk 1

"Het virus is opgerukt naar Amerika, de eerste doden zijn al gevallen in Chicago en er lijken al mensen verschijnselen te hebben in New York. Volgens het team geneeskundigen wat is ingezet om dit te onderzoeken is er vooralsnog geen medicatie mogelijk. Ook de manier waarop het overgebracht word is nog onduidelijk. Toch blijft vooralsnog de belangrijkste boodschap; blijf kalm." Amy zuchtte, alweer zo'n blije boodschap. Ze keek om haar ouders zaten ineengedoken op de bank. "Het is ook al geconstateerd in Amerika! Och och wat verschrikkelijk, hoe moeten we onszelf nou beschermen? Gelukkig hebben we voorraden ingeslagen." Zei haar moeder, hyperventilerend zat ze op de bank. Amy kreunde, waarom was ze ook al weer opnieuw ingetrokken bij haar ouders? Haar vader zat met een beschermende arm om haar moeder heen. Ook hij keek heel bezorgt, "kom maar Molly, dan maken we het luik verder. En kunnen we alvast de oude bank naar de kelder dragen." Molly knikte, en al snel hoorde Amy haar ouders stuntelen met de oude bank. Haar ouders waren toch ook wel veel te overbezorgd vond Amy, ze waren bezich met een schuilkelder waarbij zelfs het luik zo lucht afsluitend werd dat er geen virus meer doorheen kwam volgens hen. Gelukkig had Amy ze er wel van kunnen overtuigen om er minstens één ventilatie gat voor gezonde lucht in te maken. Ze liep naar de voordeur, ze had even wat anders nodig dan deze gedachtes. "Maam ik ben weg!" "Is goed meid! Vergeet niet om je kleren te reinigen en onder de douche te gaan als je terug komt!" Amy zuchtte, waarom waren haar ouders zo overdreven?
Snel liep ze naar het huis van Lizzy, haar beste vriendin. Ze studeerden samen geneeskunde aan de plaatselijke universiteit. Toen ze aanbelde hoorde ze al iemand van de trap afstommelen. Met een grote glimlach opende Lizzy de deur, "The coffee-room?" Vroeg ze, ik knikte. Huppelend pakte Lizzy haar jas en smeet ze de deur achter haar dicht. The coffee-room was hun vaste café waar ze vaak na een college wat gingen drinken met wat lekkers. "Zijn jouw ouders ook zo paranoia?" Vroeg Amy, "Och, je moest een weten." Antwoordde Lizzy zuchtend. Zwijgend liepen ze naar The coffee-room. Amy genoot ervan om buiten te zijn, de vogeltjes even te horen fluiten en frisse lucht. Toen Lizzy de deur van The coffee-room opende kwam er een bekende walm op haar af. Amy snoof de geur van wafels en chocomel nog eens goed op en stapte toen over de drempel. Ze keek nog eens goed rond, overal stonden de zelfde warme donkerbruine houten stoelen, en hier en daar een lekkere wegzak bank of stoel. Snel liepen zij en Lizzy naar hun vaste plekje links achterin en nestelden zich in de heerlijke paarse bank. Sue kwam al naar hen toe gelopen, "goede middag dames, een warme chocomel, met een dubbele warme wafel met kersen?" Gretig knikten Amy en Lizzy en Sue vertrok richting de keuken om de bestelling af te geven. Amy en Lizzy gingen nog eens lekker onderuit zitten. "Wordt jij er ook niet helemaal gek van?" Vroeg Amy aan Lizzy, Lizzy keek haar vragend aan, "waarvan?" "Dat al het nieuws maar over dat stomme virus gaat, er is geen enkel goed nieuws en zelfs het weer wordt niet meer gegeven!" Lizzy knikte, "ja, maar het is dan ook niet niets hè. Als zo'n virus het voor elkaar krijgt bijna heel Azië en Europa uit te roeien..." Amy knikte, hier hadden ze het zo vaak over de laatste tijd, maar ze konden er allebei niet over uit. Gelukkig gingen ze snel over wat anders praten, want anders had Amy het niet lang meer getrokken. Toen Sue eraan kwam met hun bestellingen waren ze al weer diep verwikkeld in een discussie over hun favoriete tv programma. Amy keek eens om haar heen, het viel haar hier altijd op dat iedereen altijd chocomel dronk. Nu was de chocomel hier ook wel heel goed, zeker vergeleken met het café van het dorp vlakbij. Nadat ze heerlijk gegeten en gedronken hadden zeiden ze Sue even gedag en liepen naar de universiteit. Ze hadden nog een experiment op ratten en die konden ze natuurlijk niet laten wachten.
Amy genoot ervan om in dit kleine dorpje te wonen, er was altijd rust en je kon overal gewoon heen lopen. Onderweg naar de uni discussieerden ze over welk tegengif beter zou werken. Amy had altijd al gehouden van experimenteren, en al helemaal van laboratoria alle flesjes en bekerglazen met alle mooie kleurtjes erin, ze kon er geen genoeg van krijgen. Amy haalde eens diep adem, "Lizzy, als dit experiment af is, zullen we dan misschien Het Virus onderzoeken?" Ze wist dat Lizzy het voor geen goud zou willen doen, maar ze moest het proberen. Ze was er zo zeker van dat zij de oplossing zouden vinden! Maar Lizzy schudde haar hoofd, "Amy, wanneer leer je nou toch eens dat ik dat echt niet ga doen? Je vraagt het nu al weet ik hoe lang, het is veel te gevaarlijk!" Amy zuchtte, ze wist wel dat het gevaarlijk was, maar je kon toch niet gewoon wachten tot het virus dit dorpje had bereikt?
In de universiteit begonnen ze meteen met de ratten. Ze waren bezig met een tegengif voor hartkanker, maar Amy begreep niet waarom ze hiermee bezig waren. Europa en Azië waren zowat uitgeroeid en hun waren bezig met een tegengif voor kanker, heel effectief. Nadat ze een paar cellen uit het hart van één van de ratten hadden ingevroren namen ze even pauze, en hadden ze de radio aangezet omdat Lizzy dat wilde. Amy zuchtte, er kwam zo weer een nieuwsbericht, maar die zou vast niet veel anders zijn dan die van vanochtend. "Het Virus heeft zo'n twintig mensen in Chicago gedood, en de verschijnselen in New York waren juist. Ook daar zijn nu zo'n twintig mensen overleden aan het virus. Het team van geneeskundigen heeft al een kleine vooruitgang geboekt. Er zijn nu meer verschijnselen bekend, maar er is nog steeds geen antistof en ook de manier van overbrengen in nog steeds onduidelijk. Voor de tot nog toe bekende verschijnselen, kijk op de website van de overheid." Amy zag Lizzy bleek worden, zij had blijkbaar het journaal vanochtend niet gehoord. Lizzy's tante woonde in New York, en Amy zag dat Lizzy er erg onzeker door werd. Amy zelf niet, zij was alleen maar nog erger ervan overtuigd dat ze een antistof ging vinden, en snel ook!