The last generation

Hoofdstuk 5

Amy lag verward met haar handen onder haar hoofd. Ze had geen idee hoe laat het was, aangezien het ondanks de zomer al donker was buiten. Ze zuchtte zelfs haar bed voelde hard vergeleken met het gevoel van Ricks lippen op haar wang. Sinds wanneer dacht ze zo? Nee, sinds wanneer dacht hij zo? Ze kende hem allang, maar hij had nooit wat gezegd en ze hadden elkaar al zeker drie jaar amper gezien. Misschien blies ze het allemaal maar een beetje op, het was immers maar een kusje op haar wang. Ze zuchtte, ze had nog nooit zo over een jongen nagedacht, zeker niet over Rick. Ze moest zich concentreren op school, haar studie, er zouden nog wel meer leuke jongens voorbij komen. Wacht nee, er was een moordend virus nu zelfs in Amerika, er zouden geen jongens meer langs komen. In ieder geval geen levenden... Wauw, wat dacht ze weer lekker positief na. Ze zuchtte, als ze nu niet ging slapen was ze morgen doodop, en misschien had de hoogleraar morgen een antwoord op de vraag over het virus. Ze lag al uren woelend in haar bed. Hoe ze het ook probeerde, ze kreeg het niet voor elkaar om Rick uit haar hoofd te krijgen. Ze zag Lizzy's gezicht al voor zich als ze erover vertelde. Nee, het was beter als Lizzy niets wist, die had toch al zoveel aan haar hoofd en zeker geen zin in weer een koppel sessie. Half slapend half piekerend bracht Amy de nacht door. Ze had het dan ook maar half door toen haar wekker haar probeerde te wekken. Veel te laat had ze door dat het voorwerp waar ze al een tijdje op aan het rammen was haar wekker was en vervolgens moest ze zich haasten om nog op tijd voor Lizzy's deur te staan. Toen ik eenmaal hijgend voor Lizzy's deur stond was de enige opmerking die ze kn maken: "Woow! Badhairday?!" Geïrriteerd keek ik haar aan, "Bedankt dat je me er nog even op wijst..." Ze lachte, zoals eigenlijk best vaak trouwens, "ik weet het je had het nodig." Amy zuchtte en schudde haar hoofd, op Lizzy kon ze gewoon niet boos worden. Ze was altijd blij en vrolijk, en ookal maakte ze soms kut opmerkingen, ze lachte die gewoon weer weg. "Kom je nog, of wil je voor de rest van de dag voor je uit gaan staren?" Lizzy trok aan Amy's arm en probeerde haar in de richting van de stoep te krijgen. Verward knipperde Amy met haar ogen, "Huh? Oow, ja ik kom." Lizzy schudde lachend haar hoofd, maar hield haar opmerking maar binnen.
De hoogleraar was onrustiger dan anders, zo onrustig dat bijna heel de collegezaal wakker leek te blijven. Amy zuchtte teleurgesteld, " Hij is nog steeds niet over Het Virus begonnen, waarschijnlijk gaan we het wel niet meer doen." Lizzy zat naast haar en keek haar met medelijden aan. Amy zag het en keek snel een andere kant op, ze had al genoeg zelfmedelijden Lizzy hoefde er niet bij te komen. Amy zuchtte, nog nooit had ze zo graag iets gewild, en nog nooit was ze bereid geweest om, ja, misschien wel te sterven voor iets. Wauw, wat dacht ze weer akelig na. Ze moest hier echt eens mee ophouden. Toen het college afgelopen was, zuchtte Amy teleurgesteld ze zouden het niet gaan doen, niet hier in ieder geval. Teleurgesteld bleef ze zitten, en keek een beetje sip voor haar uit. Daardoor had ze ook veel later door dat de hoogleraar naar boven kwam gelopen om met haar te praten. Pas toen hij achter haar stond en haar voorzichtig op de rug tikte, kwam ze er gillend achter dat hij daar stond. "Meneer Simson!" Schreeuwde ze half hijgend van de schrik. Hij leek een beetje uit het veld geslagen door haar geschrokken reactie. "Ik ben dan misschien wel niet moeders mooiste, maar zo eng ben ik nou ook niet hoor." Zei hij met twinkelende ogen. Wat betreft moeders mooiste, nee, dat was hij zeker niet. Hij was lang, mager, en had O-benen. Verder had hij een langwerpig gezicht met een havik neus en rimpels, en was bovenop helemaal kaal met een klein randje haar eromheen. Gelukkig was het Lizzy die begon met praten, want Amy was nog blijven hangen bij zijn uiterlijk. "Meneer, wat doet u hier?" Vroeg ze, meet een beleefde stem. Goedkeurend keek hij haar aan, "Kijk, dat noem ik nou nog eens formeel. Maar ik kwam om te praten over Het Virus." Meteen spitste Amy haar oren, het laatste sprankje hoop had ze nog en ze hoopte met heel haar hart dat ze het zouden mogen doen. "Ik heb overlegd met het hoofd van de universiteit, maar die wilden dat alleen onder professionele begeleiding doen, dus waarschijnlijk met het team van geneeskundigen die er nu al mee bezig is. Het is nu vrijdag, dus als het goed is krijg ik maandag te horen, of ik jullie en nog een paar anderen naar het onderzoekscentrum van dat team mag sturen, of dat er een paar onderzoeksleden hier komen." Amy keek hem met open mond aan, meende hij dit serieus. Werd haar verzoek zo serieus genomen? Ze wilde van blijdschap een dansje gaan doen, maar was ook weer te verbijsterd om ook nog maar iets te doen. Ze kwam pas in beweging toen Lizzy haar arm om Amy's nek legde en zei "Kom, dit gaan we vieren met een extra grote kop chocomel bij The coffee-room!"