"အဟမ္း~ ေဆာရီး ေဆာရီး မာမီကမင္းကိုတအားသေဘာ
က်ေနတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းေနဖို႔ေျပာတာ ၾကားလား"
"...."
"ၾကားလားလို႔?!!"
"ၾကားတယ္!! နားမကန္းေသးဘူး..."
"က်စ္~ အ႐ႈပ္ထုပ္ကိုကားေပၚတင္ေခၚလာမိတယ္"
ပါ့ခ္ဂ်ီမင္ရဲ႕ခပ္တိုးတိုးက်ိန္ဆဲသံကိုေတာ့ သူမမၾကားလိုက္
ေပ။
.
.
.
"နာရယ္ေလးကို မာမီကေတြ႔တည္းကဘယ္လိုခ်စ္မွန္းကိုမသိ
ဘူး...အရင္ကလည္းမိန္းကေလးအရမ္းလိုခ်င္ေနတာကိုဂ်ီမင္းကထြက္လာတာ~"
တစ္ေယာက္တည္း႐ွိတဲ့အေမကလည္း သူမ်ားသားသမီးကို
ခ်စ္ၿပီးအမႊန္းတင္ေနလိုက္တာ သူေမြးထားတဲ့ကိုယ္ေတာင္
ေပ်ာက္ေပးရမလိုပင္ျဖစ္လာသည္။
ဟိုဘက္ကလည္းမာမီ့နားမွာကပ္ေနလိုက္တာမ်ား သူနဲ႔ဆို
မျမင္ရတဲ့မ်က္ႏွာထားေတြစကားေတြပါၾကားေနရေတာ့သည္။
"မာမီ...ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုတာ႐ုပ္ၾကည့္ဖို႔ေခၚလိုက္တာလား~"
"ဟဲ့! ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ကိစၥ႐ွိလို႔ေခၚတာေပါ့"
"နာရယ္...ကိုယ့္နားျပန္လာဦး"
ၾကာရင္ကိုယ္ပါဘံုေပ်ာက္မလိုျဖစ္ေနတာမို႔အနားကိုျပန္ေခၚ
လိုက္သည္။မာမီကအခန္းထဲကိုခဏျပန္ဝင္သြားတာမို႔ သူမ
ရဲ႕ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္ကိုခံရသည္။
"သ႐ုပ္ေဆာင္တအားပီျပင္လြန္းေတာ့ မာမီငါ့ကိုအေမြျပတ္စြန္႔လႊတ္ၿပီး မင္းကိုေမြးစားေနဦးမယ္ နည္းနည္းေလ်ာ့ဦး"
"သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတာမဟုတ္ဘူး..အန္တီကအရမ္းေဖာ္ေရြလို႔
အလိုက္သင့္ျပန္ေနေပးေနတာ မနာလိုျဖစ္မေနနဲ႔"
ေသခ်ာပါသည္။ပတ္ဂ်ီမင္ဘက္မွာဘယ္သူ႔မွကိုမ႐ွိေတာ့ပါ။
မာမီဆိုသည္မွာလည္း ဆုန္းနာရယ္ဆီမွာစုန္းစုန္းနစ္ျမဳပ္ေနၿပီ
ျဖစ္သည္။
"ကဲ....သားတို႔ကိုမာမီက အမွတ္တရျဖစ္သြားေအာင္ တခုခု
ဝယ္ေပးခ်င္လို႔ဒါေလးယူၿပီးဆင္တူလက္စြပ္လုပ္လာခဲ့ ၿပီးရင္
နာရယ္လိုခ်င္တာေလးေတြဝယ္ေပးလိုက္ ၾကားလား!!"
![RIVALS [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/239815352-64-k20484.jpg)