Happy & Sad (a short story)

Chapter 1

5:08 PM

"STOP the car!!!" sigaw ko habang pilit na binubuksan ang pintuan ng sasakyan. Aish, I agreed to come with him for a second... pero sa ipinapakita nya ngayon parang nawawala na yung awang nararamdaman ko para sa gagong 'to.

Where on earth is he taking me?!

"Itigil mo ang sasakyan sabi!!!" I shouted as I leaned forward and grabbed his arms causing him to turn the wheels into the other lane.

"AHHHAHHAHHHHHHHHHH!!!" sigaw ko habang napapikit nalang ng dahil sa takot.

Mamamatay na ba ako? Gosh, ayaw ko pang mamatay, Masyado pa akong bata para mamatay!

Pero ng dahil sa tulong ng dios, ay nagawa pang i-ikot ng gagong 'to ang sasakyan na naging dahilan ng pagkauntog ko sa windshield.

Peste ang sakit! ai bought my hands sa parte ng ulo ko na nasaktan ng dahil sa pagkaka-untog. Leche ang sakit talaga. I bet it's turning red by now, or worst magkaka-bukol na naman ako nito. My skin is so sensitive pa naman. I easily get red, lalo na pag-nabibilad ako sa init, o pag-papawisan, at kahit konting maling galaw lang nga nagkaka-galosna ako agad. Kaya kailangan ko talagang alagaan ang balat ko, kasi wala akong planong mag-collection ng mga pasa o peklat sa katawan. Mestiza pa naman ako kaya pagnagka-peklat aba'y talagang makikita kahit na sa malayo.

"If you wanna do a suicide, sabihin mo lang..." sabi ng katabi ko na mahihimigan ng galit sa boses nito. "Hindi yung mandadamay ka pa..."pag-papatuloy nito. He then turned on the car engine. Shez ginalit ko sya... I know. Dahan Dahan kong binuksan ang mga matang kanina pang nakapikit, upang kahit paano'y ma iwasan ko ang kanyang nag-aalab na mga mata. I'm guilty. Dahil kung hindi nya nakabig ang manibela papunta sa kabilang lane ay siguradong mababanga kami sa kahoy at malamang sa malamang ay patay na kami ngayon. I secrelty thank him and his fast reflexes, dahil kong hindi... we're probably dead by now.

I can't die just yet. Not now... not this soon...

Kailangan ko pang ipakita sa mga taong yon na, that asshole is gay! Ako mismo ang bubunyag sa kanyang sekreto. I'll make him regret the day he was born.

And as if on cue biglang nag-flash sa akimg isipan ang mga nangyari kanina sa ceremonya. Tears then started to build up in the corner of my eyes ng isa-isang namunbalik sa akin ang sakit na dala ng mga memoryang pilit na ibinabaon ko sa limot. He left... and choose broke me.

How unfair, sa aming dalawa... ako lang yung nagdudusa, na kahit saang angulo tingnan, ako yung talo, ako ying lugi, kasi nga ako tong si gaga... bigay ng bigay kahit walang nakukuhang kapalit. He warned me, but I too stubborn to listen. And now it led me here, But I never regretted anything. Sure, I was mad and furious, pero ni kahit kailan I never regretted my love towards him.

He was the wrong man, but it was the right love.

Ang klase ng pag-mamahal na kahit konti man lang, di ko naramdaman. Yeah right, I was destined to be miserable.

"You're quiet." pag-babasag nito sa katahimikang na namamagitan sa aming dalawa. In the corner of my eyes, I saw him glanced at me.

"You're quiet too." sagot ko pabalik. He again glanced at me. Ugh why is he glancing?! Duh! Alamm ko kayang mukha na akong bruhang sinambunutan, sabog na buhok, sirang make up at maruming gown! Pero kahit na ganon pa itsura ko ngayon maganda pa rin naman ako. Di na dapat nyang ipamukha sa akin! It's awkward.

Di ba nya alam ang kasabihan na 'Glancing is rude?!'

"Then let's make it not quiet!" ani nito saka nagsimulang tumawa.

Nagjo-joke ba sya?

"Adik ka ba?" tanong ko na mas ikinatawa nya. Aish di pala sya adik. Baliw na pala!