ေဆးရံုဆင္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပါး ကလုပ္ငန္းေတြအားလံုးကိုေရွာင္းက်န္႔ကိုဦးစီးေစၿပီး
သူကေတာ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မေက်ပြန္ခဲ့တဲ့ဝတၱရား
ေတြကိုျပန္ဆပ္ဖို႔အတြက္ေဒၚေလးယြဲ႕တို႔နဲ႔လိုက္
သြားဖို႔စီစဥ္တယ္။
မီနာ့အတြက္ေတာ့တကယ့္ကိုကံေကာင္းျခင္းေန႔
ရက္ေတြဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ၿပီထင္ပါရဲ႕။
အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ေရွာင္းက်န္႔ကၿခံေနာက္ဖက္ကပန္းပင္ေတြကိုကိုယ္တိဳင္ေရေလာင္းေလ့ရွိသည္။
ဒီေန႔လည္းပိတ္ရက္ျဖစ္တာမို႔ေရွာင္းက်န္႔ကထံုးစံ
အတိုင္းပန္းပင္ေလးေတြကိုေရေလာင္းေနတယ္။
ပန္းေလးေတြကိုျမင္ရင္အဝါေရာင္ပန္းခင္းၾက္ီးထဲက
အျဖဴေရာင္ေကာင္ေလးကိုေျပးျမင္မိတာမို႔
တနည္းအားျဖင့္ထိုသူအေပၚထားရွိတဲ့သတိရစိတ္ေတြကိုလြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားျခင္းပင္။
တစ္ခါတေလေရွာင္းက်န္႔ကကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္႐ူးေန
တယ္လို႔ေတာင္ထင္မိတယ္။
ေရွာင္မေျပးဖို႔ကိုသူကိုယ္တိုင္ေျပာခဲ့တာေပမဲ့
သူပဲေရွ႕ဆံုးကထြက္ေျပးခဲ့တယ္၊
႐ူးေလာက္ေအာင္ေတြ႔ခ်င္ေပမဲ့
မေတာ္တဆဆံုရမွာကိုေတာင္ေတြးေၾကာက္ေနမိတယ္၊
မလြမ္းဆြတ္သင့္ပါဘူးလို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္သတိ
ေပးေနတတ္ေပမဲ့
ႏွလံုးသားကသတိရခြင့္အျပည့္ေပးထားျပန္တယ္။
ရိေပၚနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေရွာင္းက်န္႔ကသူ့ကိုယ္သူ
ေတာင္ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ႏိုင္ေလာက္
ေအာင္ပင္႐ူးသြပ္သြားတတ္သည္။
ေရွာင္းက်န္႔ကကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္"အ႐ူး"ဆိုတဲ့စကား
လံုးကိုေရရြတ္ရင္းေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သြမ္းေသြးမိတယ္
"ဟုတ္တယ္ ကိုကိုကအ႐ူးပဲ
တကယ့္ကိုစိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတဲ့အ႐ူးႀကီး"
႐ုတ္တရက္အိပ္မက္ဆန္လြန္းလွစြာပဲ
ခါးကိုလာေယာက္ရစ္ႏြယ္တဲ့ခပ္ေႏြးေႏြး
လက္ကေလးေတြ၊
ရင္ႏွီးလြန္းမကရင္းႏွီးတဲ့ခပ္သင္းသင္းဆာကူရာနံ့
ေလးရယ္၊
မၾကားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ခပ္ၾသၾသအသံလိႈင္းေလး
ရယ္ကေရွာင္းက်န္႔ကိုေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္အသြင္
ကိုေဆာင္ေစတယ္။
