untold truth

Κεφάλαιο 1

Αγαπητό μου ημερολόγιο,                                                                                            Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου

Σήμερα είναι πρώτη μέρα του σχολείου. Ποτέ δεν μου άρεσε να πηγαίνω σχολείο αλλά αυτή η χρονιά είναι η τελευταία και πρέπει να είναι διαφορετική. Φέτος θα είμαι πιο κοινωνική και πιο ανοιχτή σε προτάσεις όπως τα πάρτι. Απορώ πως θα αντιδράσει ο Μπλέιν όταν του το πω. Ποτέ του δεν απολάμβανε τα πάρτι και τώρα θα πρέπει να τον σέρνω για να έρχεται μαζί μου. Ο πατέρας μου είναι πολύ υπερπροστατευτικός σε θέματα όπως τα πάρτι και το αλκοόλ. Αλλά δεν τον αδικώ. Με το όνομα που έχει αυτή η πόλη, πρέπει να είναι. Πάντως ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να ονομαστεί He Devil.

Όταν σταμάτησα να γράφω στο ημερολόγιό μου, σηκώθηκα να ετοιμαστώ γιατί είχα αργήσει. Ίσιωσα τα μαύρα μακριά μαλλιά μου και έβαλα ελάχιστη μάσκαρα στα γαλανά ματιά μου. Κάθε φορά οι άνθρωποι πρόσεχαν τα μάτια μου και μου έλεγαν πόσο μοιάζουν με τα μάτια του πατέρα μου. Οπότε αποφάσισα να τα τονίσω σήμερα. Στην συνέχεια, φόρεσα το μαύρο φόρεμά μου και ένα δερμάτινο σακάκι. Τέλος, έβαλα τα μαύρα μποτάκια μου, φίλησα τους γονείς μου και έφυγα για το σχολείο.

Όταν άνοιξα την μεγάλη γυάλινη πόρτα της εισόδου, ήμουν περιτριγυρισμένη από άτομα κάθε ηλικίας και κάποια από αυτά δεν τα θυμόμουν καν. Μέσα σε ένα καλοκαίρι το σχολείο ήταν τελείως διαφορετικό. Οι τοίχοι δεν ήταν πια το άσπρο, ξεθωριασμένο χρώμα που ήταν πάντα. Ήταν πολύχρωμο και μοντέρνο. Οι τοίχοι ήταν μπλε και κόκκινο και το πάτωμα ήταν τελείως γυαλιστερό. Ένιωθα λίγο παράξενα και καθόλου άνετα. Τότε είδα τον Στιβ. Είμαι ερωτευμένη μαζί του από την πρώτη λυκείου αλλά αυτός είναι κολλημένος με την πρώην κολλητή μου. Αυτή την στιγμή όμως δεν μπορούσα να τα σκεφτώ όλα αυτά. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βρω τον κολλητό μου. Είχα να τον δω ένα ολόκληρο καλοκαίρι και μου είχε λείψει απίστευτα πολύ. 

Πήγα από την αίθουσα μουσικής, στην αίθουσα καλλιτεχνικών και μετά στο εργαστήριο της φυσικής αλλά δεν τον έβρισκα. "Εμένα ψάχνεις;" είπε μία γνωστή φωνή από την πόρτα. Και εκεί στεκόταν ο κολλητός μου. Με τα μαύρα, σγουρά μαλλιά του και ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, πιο κομψός απο ποτέ. Αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα ρούχα του. Συνήθως ντυνόταν πολύ απλά και μερικές φορές πίστευα ότι βαριόταν να ντυθεί. Αυτή την φορά όμως φορούσε ένα κόκκινο παντελόνι με ένα μαύρο πουκάμισο που είχε περάσει μέσα από το παντελόνι και ένα πολύχρωμο παπιγιόν. Αλλά σταμάτησα να σκέφτομαι τα ρούχα του για ένα λεπτό και έτρεξα στην αγκαλιά του. Αγκαλιαζόμασταν για περίπου ένα λεπτό μέχρι που παρατηρήσαμε ότι όλοι μας κοιτούσαν. "Για πες, πως πέρασες τις διακοπές σου; Χαλάρωσε καθόλου ο πατέρας σου;" είπε ο Μπλέιν, έτοιμος να γελάσει ξέροντας ήδη την απάντηση. "χα χα καλό αστείο" απάντησα ειρωνικά. Ο πατέρας μου παρόλο που είναι πολύ αστείος, ευγενικός και χαλαρός σε διάφορα θέματα, όταν αφορά αγόρια γίνεται διαφορετικός άνθρωπος. Αλλά ποτέ δεν με πείραξε ιδιαίτερα πολύ.  "Εσύ πως πέρασες;" ρώτησα μήπως και μάθω τίποτα ενδιαφέρον για κάποιον γνωστό μας. " Ξέρω ότι περιμένεις κουτσομπολιό και ότι δεν ενδιαφέρεσαι όντως αλλά θα το προσπεράσω" είπε κοιτώντας με, με δολοφονικό αλλά γλυκό βλέμμα. "Έμαθα ότι ο Στιβ και η Μόλλυ επιτέλους έκαναν εμμ ξέρεις τι..." ψιθύρισε κοιτάζοντας το πάτωμα για να μην με κοιτάξει στα μάτια. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν νιώθω άσχημα. Μήπως όλο αυτό δεν ήταν έρωτας; Ίσως ήταν ένας απλώς ενθουσιασμός; Εξάλλου, εκτός του Μπλέιν, ο Στιβ είναι το μοναδικό αγόρι που γνωρίζω.