Against the Waves (THE PRESTIGE 1)

35

"Wala kang hihintayin, Nathan. Wala kang aasahan sa'kin. I am broken."

He lifted his head. My eyes widened a bit when he held my hand and caressed it with his hand. His palm feels so warm.

"Then let's be broken together, Layana."

My jaw clenched.

Binawi ko ang kamay ko dahilan para mapatingin ito sa akin. His eyes glittered. His tears started to welled up in his eyes. I took a deep sighed.

"We can't be together, Nathan. I have a lot of baggages with me. I am a mess. My self is shattered and I think no light will never shine on me...Please, save yourself."

"Layana, if I cannot bring you to the light then please, let me sit with you in the dark."

He tried to held me again but I stepped backwards. Panay ang pag-iling ko. When he met my eyes, I gave him one last look that we can't be together no matter how much he try.

He should know that we don't have a chance. Not even a bit.

"I'll be back. I'll just...I'll go get you some food."

Hindi ko na siya hinintay pa na makapagsalita. Lumabas na agad ako ng kwartong iyon na tila hingal na hingal dahil sa nangyari. Alam ko nang hahantong kami sa ganito dahil hindi naman ako manhid para hindi maramdaman ang pagtingin niya sa akin. Pero kahit pagbalibaliktarin man kasi ang mundo, hindi ako handa sa mga ganoon.

He deserves so much better. Nathan doesn't deserve me. Iyong bagay sa kaniya ay iyong babaeng babaeng walang issue. Iyong klase ng babae na hindi nabaliw at pinatay ang sariling anak.

"I'm sorry," saad ko nang may makabungguan ako papunta sa cafeteria ng hospital.

Nalaglag pa ang lahat ng gamit nito sa lapag. I squat and picked it one by one. Tinilungan din naman ako nito sa pagpupulot. Nang makuha ko ang lahat ay tumayo na ako ng tuwid at nag-angat ng tingin pero hindi ko inaasahan ang taong makikita ko.

She smiled and get her phone from my hand. "Thank you."

Muli ko na namang naala-ala ang kataksilan niya. Nang dahil sa kanina ay naging miserable ang buhay ko. Oo tama. Doon iyon nagsimula. Nagsimulang magkanda-letche letche ang buhay ko dahil sa panloloko nila sa akin.

Umamba akong aalis na dahil bumibigat ang paghinga ko dahil sa galit. Agad naman niya akong pinigilan sa braso ko kaya tumalim ang tingin ko sa babae.

"Bitawan mo ako, Sandra," nanggigigil kong sabi.

Sinunod naman niya ang sinabi ko at sinuklian ng mabigat na intensidad ang pagtingin sa akin. "We need to talk."

Sarkastiko akong napangiti. "Wala tayong dapat pag-usapan," saad ko pagkatapos ay tinalikuran siyang muli.

Mas hinigpitan pa nito ang hawak sa aking braso. "Huwag mo akong pagurin. I am not here to ask for your approval. We need to talk. It's about Hayes."

Humigpit ang pagkakayukom ko sa aking kamao nang banggitin niya ang pangalan ni Hayes. Ano pa bang hindi ko alam bukod sa niloko nila ako? Unti-unti nang humuhupa ang galit ko kay Hayes pero hindi sa babaeng ito.

"Hindi ako interesado," saad ko.

"I'll be waiting for you in his coffee shop. Let's meet there...You'll regret if you don't come."

Muli ko siyang hinarap. Ang kapal ng mukha niyang pagbantaan pa ako?

"I'm not threatening you," she said like she read my mind. "I just want to clear things out. I am sure that Hayes didn't tell you anything until now. That asshole. He really wants to die in pain alone, huh."