Am I blind or... Am I loved?(NL)

de duivel

~de duivel~Hoofdstuk 3~

Ondanks alles had ze medelijden met dit zielige schepsel in het lichaam van een bruut. Gaara had hem echt overmeesterd.

Het leek echter alsof hij zich er niet eens van bewust was dat zij er ook was, en met zijn innerlijke duivel overlegde wat hij nu moest doen. De duivel keurde zijn gedrag alleen maar goed. Ze had nog één laatste kans voordat deze situatie niet meer terug te draaiden zou zijn.

Ze zou hem en die duivel iets moeten geven wat hun genadeloze overtuigingen tevreden stelde.

Ze waagde het zijn arm aan te raken en kromp ineen. Geagiteerd slikte ze. "Zou je niet liever zien dat ze de gevolgen van hun misdaden moeten dragen? Waarschijnlijk heb je hen allemaal invalide gemaakt."

Toen hij haar weer aankeek, leek het alsof hij haar voor het eerst echt zag. Plotseling ontspande hij zijn handen. De man die hij nog vasthad viel als een zak stenen op de grond.

Opluchting schoot door haar heen. Gaara zal wel eerder mensen hebben gedood, maar dat was als de Fight Might toen hij nog niet blind was. Terwijl hij bekeek wat hij had aangericht, voelde ze dat zijn duivel zich probeerde te bevrijden zodat hij zijn werk kon afmaken. Gaara leek echter weer degene te zijn die de baas was. Hij haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn, belde de politie en een ambulance en draaide zich naar haar toe.

"Hebben ze je verwond..?"  

"..."

"Ik ben blij dat je hen niet vermoord heb.."

Antwoorde ze.

"Ik vroeg je iets....ben je gewond?"

Zodra ze zijn vraag nog eens hoorde, voelde ze plotseling de afdruk van hun handen overal op haar armen en rug, maar de ergste pijn voelde ze aan de linkerkant van haar kaak.

Intuïtief legde ze haar hand erop.

Hij trok haar onder een lantaarn en trok haar hand weg bij haar gezicht. Hij rook de de geur van bloed in zijn neus liet zijn neus krullen.

"Meschien vermoord ik hen toch maar."

Ze kromp bijna ineen om die uitspraak en probeerde het luchtig te houden.

"Voor een enkele rechtse?'

"Dat was het begin van de mishandeling die je voor de rest van je leven littekens zou hebben bezorgd, als het niet lichamelijk was, dan geestelijk. Ze verdienen het te sterven."

"Wat zou je ervan zeggen als je hen aan de politie over liet?"

Afkeurend keek hij haar aan. "Wil je liever dat ze ongestraft blijven?"

'Absoluut niet. Ik geloof alleen in gepaste straf." Antwoorde ze nederig. "Welke straf zou gepast zijn voor het mishandelen en ontvoeren van een vrouw en haar doodsbang laten zitten, voordat ze mogelijk een einde aan haar leven maken?'

Ze beet op haar lip en keek naar haar handpalmen voordat ze hem ontzet aankeek. 'Je bent gewond!'

Zijn Blik gleed van haar handen naar zijn middenrif voordat hij haar aankeek. 'Het stel niets voor?' Zij hij cooltjes.

Nu had hij zijn bril niet aan en er gleed iets dat deed denken aan...ergenis of ongeduld door zijn blinde ogen. "Het is maar een schrammetje.'

'Schrammetje? Het is nauwelijks een schrammetje!'..........'En? Je gaat toch niet flauwvallen?' Pijnsde hij terug. 

"Flauwvallen? ik maak me zorgen om je...'

Het leek alsof haar keel werd dichtgeknepen van angst.