Rewrite the Stars (On-going)

Panimula

"Ma'am! Ma'am!

Napalingon ako dahil sa pagtawag sa'kin ng isa sa mga estudyante ko. Balak ko na sanang umuwi dahil tapos na ang klase ko.

Huminto siya sa harapan ko habang dala ang mabibigat niyang hininga. I looked at her and shooked my head.

"Hay nako, Emily! Ba't ka kasi tumakbo?"

"E-e, ma'am, p-pinapasabi po ni Sir Del R-Rosario, may i-me-meet daw po kayong visitors bukas!" Sambit niya habang hinihingal.

"Ah, ganon ba..." Tumango ako.

Naalala ko, may evaluation nga pala bukas at may presenstasyon akong gagawin bukas bilang head ng aming department at kailangan ko pala itong i-finalize.

"Uuwi na ako, sabay kana ba?"

"Mauna ka na ma'am! S-susunduin po ako e!"

Tumango ako bilang pagsang ayon.

"Osige, mauna na ako. Mag iingat ka!" And smiled at her.

Pinagpatuloy ko ang aking paglalakad when someone bumped me. Mga estudyante talaga, hindi nag iingat.

Nalaglag ang aking mga hawak na libro at kasabay nang kulog at kidlat, mukhang uulan ata ah?

"Hey, I'm so sorry!"

Napatigil ako sa pagpulot ng mga libro 'kong nalaglag ng marinig ang boses na ito. Iniiangat ko ang aking paningin at nakita ang lalaking pamilyar sa akin...

I stunned for a moment and my heart skipped a beat.

He looked at me and I stared at his eyes.

He looked at me with nothing.

Like he didn't promised anything...

Like he didn't leave me, hanging.

Anong lakas niyang magpakita at bungguin ako sa mismong pinagta trabahuhan ko?

Ang tagal na panahong nakaraan pero ba't ngayon lang siya nagparamdam? Ang daming tumatakbo sa utak 'ko, ang daming tanong na umiikot...

Anong kailangan niya rito?

Bakit ngayon lang siya nagpakita?

Bakit hindi niya ako binalikan?

Bakit ngayon pa kung kelan tanggap 'ko na?

Sweet air filled my nose na siyang nagpabalik sa akin sa reyalidad. Mabilis 'kong kinuha ang aking mga dala at hindi na siya tinignan kahit nanatili sa'kin ang kaniyang mga tingin...

Naglakad ako ng mabilis at hindi pinansin ang mga estudyanteng bumabati sa akin kahit unting pumapatak ang mga luhang napagod lumandas noon kasabay ng pagpatak ng mga ulan.

What a coincidence! No! Nagmamalikmata kalang Eliza, hindi siya iyon! Namatay na sa ala ala 'mo ang lalaking una mong minahal!

He called me once more like he did something wrong but I chose to turn my back...

Gaya nang una niyang ginawa sa akin.

"Miss! Miss!"

Mabilis akong sumakay sa isang tricycle at bumuhos ang malakas na ulan kasabay ng aking mga luha.

Akala ko ba matatag kana Eliza? Akala ko ba nakalimutan mo na siya? Nabunggo ka lang niya pero bakit hanggang ngayon, hindi mo pa nakakalimutan ang bagay na ipinangako niya sayo?

Ang taong inaasahan mong tutulungan kang isalba, ibangon at hindi hahayaang mag isa ay iniwan ka?

The tricycle stopped infront of our house at dahil sa nararamdaman, hindi ko namalayan na nakauwi na pala ako.

Muli kong inayos ang aking mukha at pinunasan ang mga luha.

You are just imagining things!

I closed my eyes at nilalamig sa dala ng patak ng nga ulan. Binuksan ko ang gate at pilit na kinakalma ang sarili.

He promised and he forget it. He didn't even call your name na parang wala kayong pinagsamahan.

I sighed.

All you have to do is to continue your life without him at pumasok ng tuluyan sa bahay, dala ang bigat na nararamdaman.