Against the Waves (THE PRESTIGE 1)

31

"Hindi ko nga sabi anak iyon! Bakit Lene, naawa ba sa akin ang tatay ng batang 'yon!? Naawa ba siya sa'kin nang patayin niya ang pamilya ko? Ha!? Hindi diba? Kaya bakit ako maawa sa batang iyon? Hindi ko siya anak!"

Hindi ko iyon anak! Hindi ko iyon anak!

Hindi ito nagsalita. Hinayaan niya lang na umagos ang mga luha mula sa kaniyang mga mata. Even myself, I know that I am crying but I just felt nothing. Hindi ako makaramdam ng pagsisisi. Ang tanging gusto ko lang ngayon ay maipaalam kay Hayes na pinatay ko ang batang iyon. Gusto kong lumuhod din siya sa sakit kagaya ng ipinadama niya sa akin.

"She's so tiny, Layana.She's...If you just saw her with your own eyes...Y-you should just atleast wait for atleast a month...Iyon na lang ang aantayin mo! Sana man lang ay hinayaan mo siyang mabuhay!"

I laughed. Lene seems confused for the way I acted. "I want it gone, Lene. I want Hayes to feel the pain," I whispered and looked conciously to my surroundings like I am about to lose my mind. "I want him to feel the pain of losing someone," I chuckled.

"Masaya ka ba? Masaya ka ba na pinatay mo ang sarili mong anak para lang makapaghiganti kay Hayes?"

Pinantayan ko ang intensidad ng tingin ni Lene at ngumiti. Umiling iling lang siya, hindi makapaniwala sa ginawa ko.

"Tell him," madiin kong utos.

Pinunasan niya ang sariling luha pero hindi iyon matigil. "Do you think I will do that?"

I greeted my teeth. "What? Tell him!"

Umiling iling ito. "No. I want the guilt to kill you, Layana. You are so cruel! You killed your own child!"

Nanlalaki at lumuluha ang mga mata ko habang nakatingin kay Lene. Sa ganoong tagpo ay naabutan kami ni mama na ngayon ay may dalang mga pagkain.

"Lene, Hija anong nangyari?"

Pinahid ni Lene ang luha sa kaniyang mukha at padarang na kinuha ang sling bag sa sofa. "Aalis na po ako, Tita. Pasensiya na pero hindi siya ang kaibigan ko."

Sinundan ko lang ng tingin si Lene hanggang sa makalabas siya ng kwarto. Nakita ko ang paglapit sa akin ni mama at pagkausap pero unti-unting lumabo ang boses niya, hindi ko marinig.

She left. Someone left me again.

In an instant, I felt a pain in my chest. It seems like, I finally realized what I have done. I finally come to my senses that I mercilessly killed my own child.

I killed my own child.

"M-ma," nangangatal kong pagtawag. "Did...Did I really killed my child?"

Bumakas agad ang sakit sa mata ng aking ina. Binitawan niya ang dalang mga pagkain sa mesa bago ako binigyan ng isang mainit na yakap.

"I killed her...I killed my own child...O-our child."

How can I call myself a human? I killed my own flesh. I killed my child with my own hands. As I looked down to my hands, it started to tremble. I clearly remembered that day. My hand is covered with my blood.

No.

Day after my confrontation with Lene, I zooned out. Tulala lang ako. Hindi nagsasalita. Hanggang sa iuwi ako sa bahay sa Maglabe ay tila nawala ako sa sarili ko.

Tinakpan ko ang magkabilang tenga ko nang makarinig ng mga boses. Ang dami nila. Sinisisi nila ako. Takot na takot ako. "Go away! Aaaaa!" Sigaw ko.

The guilt is creeping me. I kept on shouting, pleasing the voices to stay away from me but it won't stop. I heard my mom's voice behind my door but I can't move my body.