Walking in the Wind (Valdemora Series #2)

Chapter 36

"I never searched for anyone who's perfect because I already found it in you all along before... until now. Ikaw ang perpekto sa akin, sa buhay at sa puso ko. Ikaw ang lahat at ang nakakabuo sa akin..." He moved a bit until I felt the touch of the pillows between us. Ngayon,alam kong malapit na malapit na ito sa akin, isinasara ang nakapagitan sa aming dalawa.

If sleeping with him feels like this, then I badly want to be with him every night. Kung ito ang nagiging paraan niya para sabihin ang lahat ng nararamdaman ay mas pabor akong makatabi siya.

And now finally knowing his side hurts me more. Hindi ko aakalaing ang mga bagay na kanyang nagawa noon ay may kaakibat na dahilan para sa akin.

He cared for me.

Marahan niyang hinaplos ang buhok ko. He combed it gently, enough for me to feel relaxed using only his fingers. Hindi niya alam na umiiyak ako ngayon habang ginagawa iyon.

"I promise that I will never leave you again, I'll never leave our son again. Sana dumating ang araw na handa ka nang tanggapin ako ulit sa buhay mo, na handa ka nang magsimula ulit kasama ako. Because I'm now ready for us. Nobody said that it will last forever but I'll do my best to make it one."

Hinalikan niya iyong buhok ko bago ko naramdamang umalis na ito sa tabi ko at sa kwarto.

Doon lang din ako nakagalaw at pinahiran ang pisngi na puno na ng luha.

Mahal niya pa rin ako.bIyon ang mga salitang namutawi sa isipan ko kaagad.

He still share the same feelings with me but he chose to say it while thinking that I am in a deep sleep and not listening to him.

Natulala na lang ako at hindi malaman kung anong gagawin. Ilang minutong nagtagal iyong paghihintay ko sa pagbabalik niya pero hindi nangyari. I suddenly fell asleep while waiting for him.

At nang kinabukasan ay nagising ako nang wala ito sa tabi ko. Nandoon pa rin iyong unan na pumagitna sa amin pero hindi man lang siya nakabalik.

I searched his luggage and it's gone already. Nagmadali akong pumunta ng banyo saka naglinis bago naisipang pumunta sa kwarto ni Theo.

Doon ko naabutang pinapaliguan nito si Theo habang may nakasabit na tuwalya sa balikat niya.

He felt my presence and then gave me a smile, very different from all the emotions that he showed last night.

"Good morning. I hope you don't mind?" tukoy niya sa pagpapaligo kay Theo. I shook my head and smiled at Theo who's enjoying the moment with his father.

"Uh.. where's your luggage? Hindi ko na kasi nakita sa kwarto kaya..."

"Ah, oo. Nilipat ko doon sa guest's room. Naisipan ko kasing doon na lang din matulog mamaya. I hope it's fine."

Napapahiya akong tumango bago lumabas na doon at bumaba.

Naiisip pa din iyong itsura niya kanina. Para itong responsableng tatay na ginagawa ang bagay na dapat ay ako.

Pero okay na rin iyon dahil mukhang nagugustuhan naman niya ang ginagawa. He seems fine and looks like he forgot what he said last night.

Iyong hikbi at munting pag-iyak niya ay naririnig ko pa sa mga tenga ko. The sound of it made me a bit weak.

I thought he left again. Akala ko ay kagabi na ang huli naming pagsasama. And thinking that it might happen again scares me.

Ayoko nang maiwan ulig ng nasasaktan at nahihirapan. It's hard to totally forget about everything. Ayoko na.