Şizofren

3.Bölüm

İyi okumalar...

Sabah uyandığımda her yerim ağrıyordu. Cenin pozisyonu canımı yakmış biraz. Ayağı kalkıp aynada kendime baktım. Göz altlarım hafif siyah olmuştu. Soluk mavi gözlerim eskisi gibi cıvıl cıvıl değildi. Saçlarım simsiyahtı ve tenimin çok beyaz olması beni korkunç gösteriyordu.

Şeytan, "Sen kendini güzel mi zannediyorsun?" diyip bir kahkaha attı. Onu görmezden geldim. Görmezden gelince çok sinirleniyor ve bağırıyordu. Sinirli bir şekilde,

"Sus artık yeter!" dedim ve gözüm kapıya kaydı. Kapıda Egemen abimin sevgilisi Cansu vardı. Ona bakıp,

"Neden buradasın lan git odamdan." dedim ve onu odamdan ittirip kapıyı kapattım. Duşa girmeliydim. Kıyafetlerimi alıp duşa girdim. Gözlerimi kapatmaktan nefret ediyordum çünkü her gözümü açtığımda dibimde korkunç bir yüz oluyordu. Çoğu zaman insanlarla konuşurken onların arka tarafına gözüm kayar. Şeytan ve onun arkadaşları beni korkutmaya bayılıyorlar. Hızlıca duşumu alıp çıktım. Merdivenlerden aşağı inerken Cansu'nun abime benden bahsettiğini duydum.

"Kendi kendine konuşuyordu beni görünce de durdu. Kardeşin gerçekten çok tuhaf birisi."

Kendimi belli edercesine aşağı indim ve onlara bakmadan su içmeye başladım. Onur abim başımı öpüp,

"İlaçlarını içtin mi?" diye sordu. Tabii ki hayır. Ben hasta değilim neden içeyim ki? Boşluk,

" İlaçlarını içmeyeceksin değil mi Anka? "diye sordu. Ona bakıp omuz silktim. Şeytan,

" O aptal ilaçları içersen başına kötü şeyler gelecek! " dedi ve gür sesiyle bağırdı. Ellerimi hemen kulaklarıma götürürken yere çöktüm ve sesin gitmesini bekledim. Abim hemen yanıma çöküp beni kaldırmaya çalıştı. Şeytanın çıkardığı ses başımı ağrıtmıştı. En sonunda,

" Tamam içmeyeceğim sus artık." diye bağırınca susmuştu ve güldü. Abim bana sarılmış durumdayken onu ittirip ayağı kalktım.

"İyiyim ben." mırıldanarak söylediğim şeyi ben bile zor duymuştum. Egemen abim,

"O terapilere gidiyorsun değil mi Anka." dedi ve yüzüme baktı. Cevap vermeden kahvaltı yapmaya devam ettim. Her şeyi kendi içimde yaşıyordum ne vardı sanki beni duysaydı? Kimseyle konuşmak istemiyordum çok sıkıcıydı. Egemen abim,

"Anka!" diye bağırınca irkilip bana bağırmasıyla oluşan sinirimi içime atmaya çalışarak konuştum:

"Bir daha bana bağırırsan sana kötü şeyler yaparım."

...

Evet, o saçma terapiye gidiyorum.

İçeri girdiğimde bir kadın güler yüzlü bir şekilde karşıladı ve elini uzattı,

"Merhaba tatlım ben Katherine tanıştığıma memnun oldum sen de Anka olmalısın." dedi ve o şirin sandığı-bana göre itici olan-o gülümsemesini yaptı. Eline dik dik baktım. Ne yani el mi sıkışacaktım? Zaten zorla getirilmiştim. Kadın elini sıkmayacağımı anladı ve elini indirip koltuğa oturmamı işaret etti. Oturup bana yapacağı bu işkencenin bitmesini bekledim.

"Ankacım bana sorununun ne olduğunu anlatmanı istiyorum." dedi ve ellerini masanın üzerinde birleştirdi.

"Sebep zaten bilmiyor musun? Neden doktorsun o zaman?" diyip ters bir cevap verdim.

Kadının gülümsemesi bir türlü gitmiyor amk ya neyse ters cevaplara devam.

Kadın gülüp, "Ah, tabii ki biliyorum. Bana neler yaşadığını anlatmalısın tatlım sana yardımcı olmak istiyorum." dedi. İtici şey. Şeytan

"Bu kadını öldürsene masanın üstünde makas var şizofreni raporun var fbi'dan daha çok yetkin var senin öldür gitsin." dedi ona gözlerimi devirip kadına döndüm. Kadın bir yanıma bir de bana bakıyordu. İtici ve şirin olmayan bir gülümsememin ardından kadına,

" Gözlerimi devirdiğim kişi Şeytan. Seni öldürmem istiyor. Eğer abimgile çok iyi gittiğimi söylersen sana dokunmam beni anladın mı?" diyip elimi sert bir şekilde masaya vurdum ve gözlerimi onunkilere diktim.

Sinirlenince ses tonumun değişmesi bu yönden iyiydi. Kadın kalkıp korkuyla giderken boş gözlerle etrafa bakıp dışarı çıktım. Abim gil doktoruma konuşuyordu.

Arabaya geçip oturdum ve yolu izlemeye başladım. Nasıl geçti diye sordular ama cevap vermedim. Radyo açıktı ve aynen şunları duyuyordum,

"Dışarısı kötü Anka. Özellikle senin için çok kötü sakın dışarıya çıkma senin için gelecekler."

Bölüm sonu.