"yıldızlar öldüğü zaman
üzerimizdeki tüm yükler,
alınıp götürülür korkuyla.
çünkü bilinir ki,
yıldızlar asla ölmez."
oylesine yayimda devami gelmio arkadaslar
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Küçükken babama çoğunlukla yalnız olduğumdan yakınırdım. Bu benim için, o yaşadıklarımdan sonra, nedensiz bir şekilde gerekliymiş gibi geliyordu. Belki de o sırada babamı test ediyordum, hey, baksana baba! senin dediğin gibi o kadar fazla arkadaşım olmadı, sen de mi beni bırakacaksın? Neyse ki babam bu duruma karşı sadece gülmekle yetinir ve saçımı karıştırarak, "Bunlar tabii ki de olabilir." derdi. "Önemli olan sonsuza kadar beraber olacağın birisini bulmaktır."
Sonsuza kadar, ha? Doğrusu bunu pek başarabileceğimden emin değildim zira öleceğim gün er geç gelecekti ve kendi hayâl kırıklıklarım ile kurduğum o düzen yavaş yavaş yıkılır, içimde barındırdığım tüm insanları benden çeker alırken sonsuza kadar kavramını kapsayan bir dostluğum hâlâ devam edeceğini düşünmek sadece gülünç geliyordu.
Yine de, şu anda Hogwarts Ekspres'inde, bir kompartımanın içerisinde başımı cama yaslayarak otururken bunları düşünmemin zamanı olmadığını biliyordum. Ne olursa olsun arkadaş edinecek ve onlarla iyi anlaşmak için çaba sarf edecektim. Spor kursuna gittiğimde de arkadaşlarım olmuştu, evet ama uzun süreli arkadaşlıklar olmadığı belliydi. Şimdi ise yedi yılımı beraber geçirecek arkadaşlar edinmemin vakti gelmişti.
Derin bir nefes alırken, dudağımı büzdüm ve başımı camdan kompartımanın sürgülü kapısına çevirdim. Sonlardaki bir kompartımana gelerek hata mı yapmıştım? Bu konularda bir bilgim yoktu ve babam da bir muggle olduğu için bana tavsiye verememişti. Ben de gözüme kestirdiğim bir kompartımana girmiştim.
"Sanırım kimse gelmeyecek." diyerek sesli bir nefes verdim dışarıya. Yani, gelmeseler haklarıydı, kim sondaki kompartımanlardan birisine oturmak isterdi ki?
Sırtımı arkaya yaslayıp yanımdaki cüce baykuş Alaska'ya bakarken yüzüme küçük bir tebessüm kondurmaya çalıştım. Belki burada kötü bir başlangıç yapmış olabilirdim ancak Hogwarts'ta gerçek—
"Oh, burası boş mu?" Kompartımanın kapısından başını içeriye sokmuş, hafif kumral saçlı çocuğu görünce hızla bir nefesi içime çekmeden duramadım. Gözlerindeki neşe ve heyecan oldukça belli oluyordu ve gözleri kısılmış etrafı tarıyordu. "Sanırım senden başka kimse yok, sonunda!"
