Blauw naar Rood

//09-02-2020/16:22//

Julie lag in haar bed. Te wachten. Ze had met Mattice afgesproken. Hij zou naar haar huis komen rond 16 uur maar hij is er nog steeds niet. Als je in de situatie zit waarin wij zitten kan je alleen maar erge dingen denken. Aan niets anders. Zou er iets met hem gebeurd zijn? Zouden ze bewijs gevonden hebben dat Mattice meegeholpen heeft om het lijk te verstoppen? Dit zou het einde zijn van onze levens. Hij zal wel gewoon zijn trein gemist hebben. Maar waarom laat hij mij dan niks weten. Is dit niet het moment om naar de politie te stappen? In feite heb ik helemaal niks gedaan. Het was de fout van meneer Eerdekens. Het boeit mij niks meer. Als het moet kan ik ook gewoon zeggen dat ik het gedaan heb en dat de rest van de klas er helemaal niks mee te maken heeft. Maar dan gaan ze een onderzoek starten. En komen ze misschien meer te weten. Maar wat als het kan meespelen in de verdwijning naar Marie-Hélène? Fuck it! Julie sprong uit haar bed en trok haar kleren aan. een lichtgroene T-shirt met haar losse jeansbroek. Die jeansbroek is heel typerend aan Julie. Volgens mij heeft ze een stuk of vijf van die broeken in haar kast hangen. Het is gek hoe sommige dingen zo typerend kunnen zijn aan mensen. Dat als je dat gewoon ziet op straat dat je direct aan die persoon moet denken. Zou die vrouw ook zo typerende spullen gehad hebben. Julie zei tegen haarzelf dat ze moest stoppen om heletijd aan die vrouw te denken, ze maakt haarzelf alleen maar gek in haar hoofd. Wat als ze Julie niet geloven en haar in een instelling steken. Dan heeft deze actie helemaal geen effect gehad. Ik kan altijd nog tonen waar het lijk verstopt zit. Maar dan vinden ze Mattice zijn DNA. Ik wil hier niemand bij betrekken. Zonder mij was ze nooit dood geweest. Het is mijn fout. Ik moet naar de politie. Met die gedachte wist ze zeker wat ze moest doen. Ze pakte een blad en een pen.

Liefste mama,

Ik heb dingen gedaan die niet mochten gebeuren en het is allemaal mijn fout. Je hoeft niet jouw best te doen om mij te beschermen. Ik wil niet zo verder leven.

Ik hou van jou, mama

Julie

Ze legde het briefje op de tafel. Haar mama zou het waarschijnlijk pas binnen een paar dagen zien want ze was op een zakenreis naar het buitenland. Het is niet meer speciaal voor Julie, het is de normaalste zaak van de wereld dat ze haar mama niet veel ziet. Meestal zat ze toch op internaat dus ziet ze haar toch niet veel. Het heeft natuurlijk er wel voor gezorgd wie Julie is. Als haar mama hier nu was geweest kon ze haar misschien nog ompraten. Julie voelde haar gsm trillen in haar broekzak. Het was Mattice.

"Ja waar blijf je", vroeg Julie aan de telefoon.

"Ik ga niet kunnen komen", antwoorde Mattice, "we hebben thuis een probleem met de elektriciteit dus moet ik hier helpen"

"En waarom kon je dat niet eerder laten weten", vroeg Julie gepikeerd. Nu is ze het zeker, ze gaat haarzelf gaan aangeven.

"We hebben geen elektriciteit, dat zei ik toch", zei Mattice aanvallend.

"Oké maakt niet uit", zei Julie, "normaal zeg ik het niet veel, maar ik hou van jou"

Julie legde af en ging naar buiten. Naar de politie. Ze moest maar een halfuurtje op de bus zitten tegen wanneer ze er was. Hopelijk heb ik binnenkort wel een bus, dacht ze in haarzelf. Het was een beetje heel opeens beslist om naar daar te gaan dus heeft ze niet kunnen checken of ze wel een bus heeft.

"ik zal wel gewoon naar de bushalte gaan en zien wanneer er een bus komt, niet dat ik voor iets een goed plan heb", zei Julie tegen haarzelf.

Ze moest maar tien minuten wachten op een bus. Toen ze op de bus zat kreeg ze opeens een paniekaanval. Wat als iemand op deze bus een spion is van de ontvoerder van Marie-Hélène. Misschien willen ze mij wel vermoorden omdat ik mijzelf ga aangeven. Er is wel een kans dat dit kan helpen in de zaak van Marie-Hélène. Het was het langste halfuur van gans haar leven. Gans haar leven ging voorbij voor haar ogen, alles wat ze meegemaakt heeft. Ze gaat dat zo hard missen.

Ze was er eindelijk. Ze was nu in het centrum van Gent. En het was mega druk. Blijkbaar wou iedereen gaan shoppen. ze probeerde zo onopvallend mogelijk naar het politiebureau te stappen. Kap op en naar de grond kijken. ze ging de hoek om en botste tegen twee mensen. Wanneer ze opkeek verschrok ze haar dood.

"Manon, jij vuile hoer", riep Julie.