Blauw naar Rood

//14-02-2020/8:14//

  Veertien februari.

De mooiste dag van het jaar als je jouw liefde hebt gevonden maar de pijnlijkste als je alleen bent.

Ik was al een tijdje op school dus had ik al heel veel koppeltjes zien toekomen. Dit jaar was er ook iets speciaals georganiseerd voor de LGBTQ+ beweging. Het was toch leuk om te zien hoe dat de school over de jaren mee veranderd is met de maatschappij.

Ik zat in de cirkel aan de ingang en zag alle koppeltjes naar binnen stappen. Het waren er veel meer dan de vorige jaren denk ik.

Ik had zo een beetje het vermoeden dat het een zware dag ging worden voor Ruben. Normaal ging hij deze dag vieren met Marie-Hélène en ging het de beste dag van het jaar worden. Ik hoopte voor hem dat de waarheid ooit boven water ging komen. Misschien wel letterlijk.

Ik ging gewoon zoals elke dag terug naar de les. Het was eindelijk terug vrijdag. Sinds wanneer alles op zijn kop stond leek het alsof de weken maar langer en langer werden. Volgens mij hadden de leerkrachten net hetzelfde probleem. Ze leken alsmaar vermoeider en vermoeider te lijken en het niveau van de lessen daalde met de dag.

'En hebben jullie een beetje zin in vandaag', zei mevrouw Dhondt mega opgewekt. Alleen kreeg ze niet de reactie die ze verwacht had. Bijna iedereen keek weg. Mevrouw had het snel door dat het niet de beste moment was om dat te vragen.

'Het kan toch wel wat enthousiaster', zei mevrouw die het niet door had dat iedereen elk moment kon instorten, 'het is een dag waar dat jullie aan elkaar moeten tonen dat jullie elkaar graag zien. Het enigste wat jullie doen is elkaar naar beneden trekken'

'Mevrouw', begon Kasper vriendelijk, 'Ik denk niet dat u begrijpt hoe wij denken. Wat zou u doen als een vriendin verdwenen was. Stel u in onze plaats en denk er dan nog eens bij dat op het moment bijna één op de tien mensen lijden aan psychische stoornissen. Als u goed kunt tellen betekent dat dat zeker twee mensen uit deze klas daar aan lijdt. En u beschuldigd ons omdat we elkaar zogezegd naar beneden halen. Als we iemand zien dat we kennen en we hebben door dat die persoon zich niet goed voelt gaan we er alles aan doen om die persoon te helpen. Sorry als dat niet altijd lukt maar we doen alleszins ons best.'

Ja dat was een flinke boterham ik weet het. Ineens kreeg Kasper een daverend applaus. Hij had natuurlijk wel gelijk. Dit was de beste groep dat ik in jaren gezien had dus hij had volkomen het gelijk om zijn mening te zeggen. Achteraf vroeg ik mij eigenlijk wel af hoe dat het kwam dat hij al die informatie wist maar dat was niet zo belangrijk op dat moment. Hij heeft mevrouw doen beseffen dat we om elkaar geven en elkaar helpen in deze situatie.

'Weet je', riep Kasper, 'eigenlijk kan ik de scouts wel eens missen. Ik ga zaterdag mee naar de Blaarmeersen. Ik weet dat het natuurlijk wel weer leuk gaat worden hè en kunnen we nog eens onze gedachten verzetten want we gaan niet opgeven'

'Ik ook', riep Leonie.

En zo kwamen er meer en meer. Mevrouw was volledig geschokt.

Toen riep Kasper iets wat we natuurlijk niet in dit boek kunnen gebruiken dus laten we het er maar uit.

Die dag werd de klas weer hechter en dat was belangrijk. Over de middag op speciale dagen konden we altijd feesten in de sportzaal en toen kon dat ook en we hadden heel de middag gedanst. In één groep. Want daar draait het uiteindelijk toch om. Het groepsgevoel.

Toch de laatste keer dat we echt hebben kunnen feesten.