Take Me To The River | Dioni Jurado-Gomez

0.4

•

•

•

Dioni Jurado-Gomez

•

•

•

IK WORD onzeker over Desiree. Ik zie haar liggen op de grond.

Godverdomme! Is ze dood? Of leeft ze nog?

Ik zie de ambulance arriveren bij de kapotte ingangsdeuren, met 2 ambulancemedewerkers die een brancard meenemen.

De medewerkers pakken haar op van de grond, leggen ze op de brancard, ze wordt meegevoerd naar het ziekenhuis in Amsterdam.

Ik moet mee. Ze mag niet mij verlaten.

Snel ga ik met haar mee in de ambulance.

Ik pak haar hand vast, ze voelt mijn hand niet meer.

De medewerker pakt de hartslagmonitor en de infuus.

Haar hartslag is er nog.  Ze ademt heel langzaam, haar hartslag doet benauwend.

Haar maag bloedt nog steeds. De darmen zijn geschoten door de kogel die Jasper liet schieten.

"Desiree, ik ben bij je. Ik laat je niet alleen. Ik wil zeggen dat ik van je hou," 

Ik pak haar hand vast, laat een traantje vallen langs mijn wang omlaag.

Ik heb geen idee wat ik moet doen nu.

Wat moet ik immers doen als ze er niet meer in leven toestaat?

Een kwartier later rijden met de ambulance zijn we aangekomen bij het ziekenhuis in Alkmaar.

De zon gaat ten onder.

Het is een mooie, ruime zonsondergang, dat zie ik vanuit mijn ogen. Verdomme, de zonsondergang is echt prachtig.

De mooiste plek waar de zon laat tonen aan de herroepende mensen die de wereld vragen om de aandachtspunten.

De verpleegsters doen de deuren van de ambulance open, ze sleuren de brancard mee naar een spoedkamer.

Ze mag niet doodgaan. Straks ben ik maar alleen zonder onze toekomst.

Ik loop langs de rijdende ziekenhuisbed naar de operatiekamer waar haar maag geopereerd wordt en de kogel zal eruitgehaald worden.

Ik sta achter de schermen van de operatiekamer. Ik kan het niet zien of ze misschien overleeft.

Cassius staat achter mij, geeft mij een schouderklopje.

"Het komt goed," zegt hij.

Ik laat een traan druipen langs mijn wang. Ik vind het verschrikkelijk erg. Haar ouders zijn er bij gekomen om te zien of een jonge tiener misschien de operatie wel overleeft.

Ik sluit mijn ogen dicht en word toegewenst voor het meisje die zal de operatie overleven.

Ik word aangeraakt op mijn schouders door Desiree's moeder. Ze neemt mij mee naar de wachtkamer.

Het duurde een paar uur voordat ze de kogel hebben eruitgehaald.

De chirurg komt naar ons aan lopen. Ik sta op, denk dat er slecht nieuws ontvangen is.

"Ze heeft het overleefd," zegt de chirurg.

Ik kijk naar beneden voordat de chirurg het goede nieuws ging vertellen. Meteen kijk ik met mijn aankijkende ogen naar hem toe. Ik loop naar hem toe en begin hem te knuffelen.

"Bedankt,"

Ik begin te huilen dat ze het overleefd heeft. Godzijdank, ze heeft het overleefd. Haar ouders waren blij en de jongens waren ook blij. Ik wist wat ik wou doen. Maar de chirurg wilt nog iets vertellen.

"Ze heeft geheugenverlies," zegt hij.

Ik begin te schrikken. Dus...ze weet niet wie wij zijn en waar ze is?

Maar, hoe kan dat gebeuren? Ik begin somber te voelen. Ze weet niet wie ik ben. Maar ik wil best de wereld aan haar laten zien.

"Mevrouw,"

"Noem mij maar Lyndsey," zegt de moeder.

"Oke, Lynd,"

"Zou ik met Desiree een wereldreis willen maken?"

Lyndsey knikt en ik word verrast. Ik mag een nieuw hoofdstuk aan beginnen aan onze nieuwe toekomst. Onze dromen komen waar. Dat is wat ik zo graag wil doen met onze toekomst.

De jongens komen naar mij toe en geven mij een high-five of een groepsknuffel.

Dus...de nieuwe hoofdstuk gaat beginnen in onze nieuwe toekomst.

Er is toch een nieuwe hoofdstuk erbij gekomen in onze toekomst.

Daar gaan we...een succes aan beginnen...vanaf nu...