Till Forever Falls Apart

not you again! | 28

Και η αλήθεια ήταν πως είχα μιλήσει με μια κυρία και μου ζήτησε να προσέχω την μικρή της κόρη.
***

Χτύπησα το κουδούνι κρατώντας στο άλλο χέρι το κινητό μου. Έβαλα το κινητό στην πίσω τσέπη και περίμενα να ανοίξει η κυρία που μου ζήτησε να κρατήσω την κόρη της. Μου άνοιξε μια γυναίκα μέσης ηλικίας φορώντας ένα σκούρο μοβ φόρεμα και έχοντας καλοπεριποιημένα ξανθά μαλλιά. Δίπλα της στεκόταν ένας κύριος ίδιας ηλικίας με ένα πολύ κομψό σκούρο μπλε κουστούμι και καστανά καλοχτενισμένα μαλλιά.

«Καλησπέρα κορίτσι μου» μου είπε η κυρία έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο της «εσύ πρέπει να είσαι η Αφροδίτη σωστά;»

«Ναι ναι εγώ είμαι» της απάντησα ανταποδίδοντας το χαμόγελο. Γιατί κάνουν συνέχεια αυτήν την ερώτηση; ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ;!

«Πέρνα μέσα κορίτσι μου» μου είπε ο κύριος και έκαναν χώρο για να περάσω «θα λείψουμε για δυό ώρες περίπου... Α!» έκανε μόλις ήρθε το μικρό κοριτσάκι κοντά μας «από εδώ η μικρή μας πριγκίπισσα... η Θεοδώρα» μου είπε και την πήρε αγκαλιά.

«Γειά σου Θεοδώρα... χαίρομαι που σε γνωρίζω! Εγώ είμαι η Αφροδίτη»της είπα και μου χαμογέλασε.

«Και εγώ Αφροδίτη!» είπε και κατέβηκε από την αγκαλιά του μπαμπά της. Ήρθε προς τα εμένα και μου αγκάλιασε το πόδι.

Από ό,τι έχω καταλάβει.., στα μικρά παιδιά αρέσει να σου αγκαλιάζουν το πόδι και να κρέμονται από εκεί.

«Τα λέμε αργότερα κορίτσια... και Θεοδώρα φρόνημα! Μην ζαλίσεις την Αφροδίτη!» της είπε η μαμά της φιλώντας την στο μέτωπο.

«Θα πω τον γιο μου όταν έρθει να σε πληρώσει. Τον έστειλα για κάτι δουλειές και του έδωσα παραπάνω χρήματα. Έχει αρκετά για να πληρώσει και εσένα» μου είπε ο μπαμπάς της.

«Εντάξει καλά να περάσετε!» τους είπα και αφού μας χαιρέτησαν βγήκαν από το σπίτι.

Τέλεια! Τι κάνουμε όταν είμαστε σε ξένο ανεξερεύνητο σπίτι;!

Παίρνουμε όσα ρολά χαρτί υγείας υπάρχουν στο μπάνιο για να τυλίξουμε τα δέντρα και το σπίτι με αυτά;!

Ν- Τι; Οχι!

Πηγαίνουμε στο ψυγείο και τρώμε ό,τι έχει και δεν έχει μέσα;