Bloody Hell University (EDITING)

XIX - Winning Lost

"I can't answer that!" Humahagikgik na sabi nya.

Siguro malalim ang rason kung bakit sya napunta dito.

At kailangan kong malaman ang rason na yun.

"This game is bullshit." Nasabi ko na lang at bumuntong hininga.

"But, but, but! I might answer that if you tell me your name!" Biglang sabi ni Chelsea habang nakapangalumbaba pa din.

Maya maya ay nag-tumbling sya ng nag-tumbling.

"No way." Sagot ko, i will not risk my life for that stupid reason.

"Okay then, i guess i have to force you." Sabi nya at pumunta sa likudan ko.

"One last question, what's your name?" Bulong nya habang nasa likudan ko sya.

Pinagapang nya ang daliri nya sa balikat ko at pinisil-pisil ito.

"Still not answering?" Chelsea asked again. Still, i did not answer. And the silence remain for few seconds.

"We're on our way." Sabi ni Raven. Nagkaroon naman ako ng kaunting tuwa sa puso ko kahit sa kalagayan na ganito.

We're going to take this bitch down.

"10..." Pagbilang ko sa nalalapit na pagdating ng mga kasama ko.

"9..."

"Why are you counting?" Chelsea asked but i ignore her.

"8..."

"7..."

"6..."

"5..."

"Your insane." Sabi ni Chelsea, what? Ako pa ang sira-ulo? Anong tawag nya sa sarili nya.

"4..."

"3..."

"2..."

"1..."

Bigla nalang dumilim ang silid ng kastilyo kung nasaan kami.

Nandito na sila.

Naririnig ko din ang paghuni ng mga ibon.

"Sorry, we're late." Paumanhin ni Daemon.

"Your timing is just right." Sabi ko at nagsimula ng kumilos.

"Evacuate our teammates." Utos ko kay Raven dahil mabilis nya itong magagawa sa pamamagitan ng mga uwak nya.

"Copy." Sagot nya and she succesfully did it.

"Let's bring this monster down." Seryoso kong sabi ngunit nakangisi.

"Copy." Sagot nila na nakapagpangiti sakin.

Umapoy ang dalawang kamay ko at pinaliyab ko ang mga maliliit na bintana kahit na gawa pa ito sa bato.

I am inevitable.

"You think i'm alone?" Rinig kong sabi ni Chelsea. Hindi ko sya masyadong makita dahil madilim ang silid.

"Daemon, ikulong mo na sya." Utos ni Raven at kinulong na nga ni Daemon si Chelsea sa isang ilusyon.

"Hi-hindi!"

"Tu-tulungan nyo ko!"

"I didn't mean to do it!"

"You will all pay for this!"

Rinig namin sigaw ni Chelsea dahil na rin sa ilusyon na bumabalot sakanya ngayon.

Marahil ay ang ilusyon na yun ay ang nakaraang kinakalimutan na nya.

Nang tumingin ako sa pintuan ng silid. Nakita ko ang lalaking may itim na itim na buhok.

"Chaos." Matigas na sabi ko.

Bigla itong nagpalabas ng itim na usok!

At kulay puti ang mata nito kagaya ng saakin!

"Che-chaos!" Sigaw ni Daemon at parang unti-unti ng humihina ang ilusyon na ginawa nya.

"Tapusin mo na sya!" Sigaw ni Raven dahil pati sya ay natataranta na.

"Okay-okay!" Sagot ni Daemon at sumigaw ng malakas!

Nawala na ang dilim na ginawa ni Levicarl at medyo lumiwanag na ulit.

Nang makita ko si Chelsea, punong-puno ng luha ang mata nya maging ang mukha nya.

"I didn't mean to do it." Wala sa sarili nyang sabi.

"It's a set-up." Sabi nya pa at tumayo. Nagpatuloy sya sa paglalakad.

Tinignan ni Raven si Chelsea.

"Bat hindi mo pa sya tinapos?" Tanong ni Raven. Hindi nya pa masyadong kilala ang kapangyarihan ni Daemon.

"Tapos na sya." Hinihingal na sagot ni Daemon.

Tapos na si Chelsea. Dahil habang buhay na syang makukulong sa isang ilusyon na dulot ng nakaraan.

"Chaos, itigil mo na to." Kinakabahan ngunit mahinahon ang pagkakasabi ni Raven.

Pero hindi sya pinakinggan ni Chaos.

"Wala sya sa sarili." Sabi ni Levicarl, ganon din ang naisip ko nung nakita ko si Chaos.

"We need to go." Sabi ko sakanila at inalalayan ko si Sick at si Sheerina.

Inalalayan naman ni Raven si Meridette at Veruca. Habang alalay naman ni Levicarl si Daemon at Elliot.

Nawala na sa isip ko si Veruca dahil sya anv unang bumagsak. Dahil na rin itinuon ko ang paningin kay Sheerina.

"Pero paano si Chaos?" Tanong ni Daemon habang patuloy kaming naglalakad.

"We need to go now. Kung hindi mamamatay tayong lahat." Madiin at seryosong utos ko sakanilang lahat.

Binilisan na namin ang pagbaba, ang mga halimaw naman dito ay mga nakagulantang na.

Ngayon ay nasa labas na kami ng kastilyo. Humiga kami sa damuhan dahil sa sobrang pagod.

"We made it." Nakahinga ako ng maluwag sa naisip. Ipinikit ko ang mata upang makapagpahinga.

"But we lost Chaos."