truth untold | monsta x

⁶² ↺ yᴏᴜ ꜱᴀɪᴅ ᴛʜᴀᴛ yᴏᴜ ᴡᴀꜱ ʀᴇᴀᴅy ᴛᴏ ꜰᴏʟʟᴏᴡ

Przyszedł sam, do opuszczonego magazynu, gdzie Hyunwoo już na niego czekał.

Uśmiechnął się do niego lekko, zdejmując z pleców swój ulubiony plecak, który Kihyun uszył mu na początek roku szkolnego, gdy nie było go stać na zakup takiego ze sklepu.

Miał szczęście, posiadając przy sobie piątkę tak cudownych i oddanych przyjaciół.

— Jak mam to zrobić? — Zapytał, próbując nakierować swój pistolet na środek tarczy znajdujący się na drugim końcu hali.

Nie wie, ile czasu tam spędzili, ani jak długo strzelali do porozwieszanych wokół tarcz.

Mógł o to zapytać Sona, ale czuł, że nie będzie to właściwe.

Cokolwiek powie i tak nie będzie to dla niego satysfakcjonujące.

— Pomyśl o celu, jaki chcesz osiągnąć. Wyobraź sobie osobę, do której chcesz strzelić i zrób to — Pouczył go, samemu pokazując jak ma to zrobić.

Im westchnął głośno, po czym posłusznie powtórzył jego ruchy, z jak największą dokładnością.

Nie był to idealny strzał, ale coraz bardziej zbliżał się do tego idealnego celu.

Musiał tylko ćwiczyć.

Przecież tego chciał.

— A tak w ogóle hyung, to po co mi potrzebna broń? Ja jestem pokojowo nastawiony do ludzi

— Wiesz.... — Zaczął powoli, starannie  dobierając słowa, by Kyun nie przekręcił ich znaczenia — Jesteś tarocistą, prawda?

— Tak — Pokiwał powoli głową, nie spuszczając z niego wzroku chociażby na ułamek sekundy — Stawiałem ci nie pierwszy raz tarota, zwłaszcza takiego na poprawę humoru

— Więc zapewne wiesz, że przyszłość może się zmieniać, a los jest nieunikniony...

— W czym tkwi problem, hyung?

— Po prostu musisz być ostrożny, dobrze? Na świecie czai się dużo zła i nie możemy ufać każdemu

Im spojrzał na swojego przyjaciela z ukosa.

Ciężko było mu odczytać emocje, które nimi targały i co miał na myśli, każąc mu być przede wszystkim ostrożnym.

Był momentami zagadką - unikatowym kluczem, który mógł otworzyć większość ważnych zamków, jeśli tylko by chciał.

Zamiast tego uciekał przed możliwością pomocy, która nic by go nie kosztowała.

Karty powiedziały mu, że w głowie Shownu zachodzi pewna tajemnica, której cel pozna już niedługo.

Klepsydra dawała jasno znać, że czas się odwróci, a gniew przesiąknie coraz mocniej ich serca.

— Dlatego potrzebna mi jest broń, tak? Bo ktoś mnie zaatakuje?

— Naprawdę nic nie wiem, Changkyun — Mruknął pod nosem, chowając swoją broń do przenośnej walizki — To ty powinieneś to wiedzieć, w końcu potrafisz czytać z kart i znasz los każdego, nawet mój

Mówiąc to, wyjął z kieszeni swoich spodni paczkę zapałek, którą zawsze nosił przy sobie.

Wyjął jedną z paczki wsadzając ją sobie do ust.

W ten sposób mógł odreagowywać wszystkie swoje stresy.

Podobało mu się jego wykonanie.

Minhyuk własnoręcznie mu je pomalował, tak, by pasowało do jego charakteru.

chcesz się z nami spotkać?