Titreyen ellerim kalemi tutmakta zorlanırken, yazacaklarımı zihnimde toparlamaya çalışıyordum. Aslında geriye benden hiçbir şey kalmasın istedim ama ölüme dahi istemediğim bir muamele yapılacağından endişe edip yaşayamadığım hayatıma veda etmeden ön...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
61: "Şiirlere Gizlenen Veda'lar"
15.10.2019
Hayatımın bu sayfalara sığmayacak kadar iç karartıcı olduğunun farkındayım. Ama endişe etmeyin; tüm sayfaları siyaha boyamayacağım. Zaten bunu yapmaya yetecek kadar yaşar mıyım bilmiyorum. Ancak ölüm bana bu kadar yaklaşmışken bu sefer geri çeviremeyeceğim.
Çünkü artık, Veda zamanı.
Kimseden özür dilemeyeceğim. Ben ölürken bile umurlarında değilim zira özürlerimi onlara heba edecek de değilim. Ama belki Tanrı'ya sunabilirim. Bana bu kadar acımasız davrandıktan sonra bile...
Yapmak istediğim şey affedilir mi bilmiyor, affedilmesini umuyorum.
2 ayım kaldı.
Kendime bir gün dahi fazladan zaman tanımayacağım çünkü bu kadarına bile tahammül edemiyorum.
Yine de 2 ay daha hayattayım ve şuan okul yolunu kulağımda kulaklıkla tüketiyorum.
Asosyalim biraz. Ama insanların beni dışlıyor oluşundan falan değil, yapmacık tavırlarına tahammül edemediğimden konuşmam kimseyle.
Ama bu kimsenin benimle konuşmadığı anlamına gelmiyor.
Eymen KURT.
Hergün bir adım arkamdan yürüyüp beni okula kadar takip ediyor, sanki arkadaşmışız gibi sürekli bir şeyler anlatıyor ve kulaklık kulağımdan çıkmadığı veya dönüp bakmadığım için kendisinden haberdar olmadığımı sanıyordu.
Her zamanki gibi yine bir adım arkamdaydı. Konuşuyor, bir şeyler zırvalıyordu. Arada adımı kullanıyor olmasa benimle konuştuğunu fark etmeyebilirdim bile. Ama dikkat etmiştim birkaç defa. Konuşmaya "Merhaba Veda! Ben Eymen, 11-D sınıfındaki. Tabi senin bugün de benden haberin yok. Olsun. Nasılsın?..." diye başlıyordu. Sonrasında kendi kendine cevaplar veriyor, saçma sapan sağda solda gördüğü insanları eleştiriyor, bana bazı şeyler anlatmaya kalkışıyordu.
Ama dedim ya umursamıyorum kimseyi. Yapmacıklardı. Bir çıkarı olmalıydı ki, hergün bu aptal şeyi tekrar ediyordu belki de. Bende onun peşime takılıp konuşmaya başladığını fark etiğimde müziğin sesini yükseltiyor, asla ne konuştuğunu dinlemiyordum, yani çoğu zaman...
Bugün de öyle yapacaktım; eğer peşimden geldiği diğer hiçbir zamanda olmadığı kadar üzgün çıkıyor olmasaydı sesi. Müziğin sesini fark ettirmeden kıstım. Konuşmaya devam etti. Bu neden umrumda oldu bilemedim. Belki de alışkanlıktandı. Sesinin neşeli çıkmasına alışık olduğumdan...
