Waves Of Doom

Chapter 1

Unti-unti kung minulat ang aking mata
Nagising ako sa isang malaking kwarto  na puro puting pader lang ang aking nakikita.May maliliit na tubes ang nakakabit sa aking katawan at nakasuot pa ako ng patient gown.Halos di ko pa magalaw ang aking katawan dahil sa sobrang hina pa nito parang kakagaling ko lang sa gyera at pinasabogan ng bomba tanging mga mata ko lang ang kaya kong igalaw.

May isang babae na pumasok sa kwarto ko hindi ko nakita kung paano siya nakapasok o baka tumagos lang siya sa pader,ewan ko.Nakasuot ito ng labgown kaya sa pagkakahula ko siya ay isang doktor.

"so finally, you're awake!" ngumisi siya sakin

"I know that you're still weak right now kaya ililipat kana namin sa ibang room and we'll give you your medication and vitamins so that you will heal fast" dugtong pa niya

I can't manage to nod or answer her I'm just too weak.

Nung nakapasok na kami sa bago kung kwarto unti unting natatanggal ang mga tubes nanakakabit sa katawan ko.

The room is alright.A cozy bed,a small bookshelf and I also love the color gray and white.Binuhat ako nung lalaking doctor sa bago kung kama.

"take this medicine today and you will be alot better tommorrow" ani niya.Inabot niya sakin yung isang orange na capsul.

"hahayaan ka muna naming magpahinga" nginisihan nila ako at umalis na.

Paglabas nila may tatlo pang tao ang naghihintay sa kanila sa labas parang may pinag-uusapan sila at parang ako yung pinag-uusapan nila.May glass window rin kasi kaya kitang kita ko talaga sila.Yung isang lalaki na parang binata pa ay kanina pa tingin ng tingin sakin.

Wala muna akong paki kung ako ba yang pinag uusapan nila o hindi.Hindi pa ako gaano kalakas para problemahin sila.

I took the medicine that they gave me after I finished my meal.The food in here is really good pero di ko alam kung anong mga putahe ba yun basta may manok and soup and some other side dishes.

I woke up feeling much better than yesterday.I can easily move the other parts of my body.Bumangon ako sa kama ko at pumunta sa may bintana.The sun rays touch my skin and the fresh wind plays with my long black hair.

"hey I guess you're feeling alot better now" may biglang pumasok na matangkad na lalaki sa kwarto ko and kasama niya yung babaeng doctor na nagbigay ng gamot sakin kahapon.Siya yung lalaki kahapon na tingin ng tingin sakin.

Nginisihan ko sila

"let me just check your heart rate and your bp" may kinuha siyang device and she put it around my arm.Nagpanic ako ng kunti nung unti-unting humihigpit yung device

"Stopp!!" Malakas na sigaw ko habang nakatingin sa device na nakalagay sa braso ko.

They both look at me with a mix of worry and wonder in their face.She immediately remove the device around my arm and reassure me that it's harmless.

"may dinala akong mga damit para may masuot ka" ani nung matangkad na lalaki may inilapag siya sa kama ko na black bag na puno ng mga damit.

"iwan ka muna namin para makapag bihis ka and if gusto mo maligo may sariling shower ka dito" dugtong pa niya sabay turo sa sarili kong banyo at nagsimula na silang maglakad palabas

"teka!" pagpigil ko sa kanila kaya napalingon sila sakin

"hmm?" tinaasan ako ng kilay nung lalaki

"Why am I here? sino ako?" Nakatulala kong sabi nagkatinginan naman silang dalawa nung tinanong ko sila bakas sa mga mukha nila ang pagkalito.

I came to my realization that I have no idea who this people are and what am I doing here.Even my whole existence is a massive question and mystery of mine.

"w-what do you mean?" nauutal na sabi nung doctor

"Did something happend to me? Why can't I remember anything " tila bat parang kahapon palang ako pinanganak.

"you said she only had coma" kumunot ang noo ng lalaki

"Maybe this is just a temporary memory lost, she was in coma for 5 years so something like this isn't impossible" mahinang sagot ng doctor

"c-coma? what do you mean?" nauutal kong tanong

I was in coma? Why?

"u-uhm dinala ka lang ni Mr. Merendez dito dahil nakita ka niyang walang malay during sa doom eclipse" paliwanag nung babaeng doctor.Tinignan ko yung matangkad na lalaki Merendez pala ang apelyido niya.He have a scar in his neck and it's quite big.He have a chestnut colored eyes at may katamtamang haba ang kaniyang buhok atsaka may pagka kulot ito ng kunti.

"t-thank you"

tinangoan niya ako "you should get some rest" he said in a cold tone

"Doom Eclipse..." I whispered under my breath.The word itself ring a bell in me.A very hazy scene suddenly came up to my mind that made my head hurt.

"When did it happened?" I said while holding my head

"you should stop asking so much question iha and get some rest" pagpigil ng doctor sakin

"the doom war happend 5 years ago" napatingin yung doctor kay Mr.Merendez  nung nagsalita siya.

"Maraming tao ang namatay dahil  dun I tried to save people as much as possible  and you're one of them" kalma lang siyang nagsasalita habang nakapamulsa.

"now,magpahinga ka na dahil may pasok ka pa bukas" dugtong pa niya at umalis na

What kind of world I was born into.

"can you atleast give me a name?" ani ko kaya napahinto siya sa may pintoan ko

"ikaw na mag desisyon kung anong ipapangalan mo sa sarili mo we're not your parents" sagot niya at tuluyan ng lumabas sa kwarto ko.

I didn't bother to stop them

I lay down in my bed and put both of hands over my face a tear rolled down my face

I feel so lost.