ထာဝရအသက္ရွည္လိုေသာ္ အတွဲ ( ၁ ) ( ကျုပ်က ပိုင်ရှောင်ချန်း )

အခန္း ( ၁၃၆ )

ခဏအၾကာတြင္ လူအုပ္ႀကီးသည္ တေယာက္တေပါက္တီးတိုးေျပာဆိုေနမႈမ်ားေၾကာင့္ အလြန္အမင္းဆူညံလာေလ၏။ ဝိညာဥ္စြယ္ေတာင္ထိပ္မွအဘိုးႀကီးက လူအုပ္ဘက္သို႔လွည့္၍ စူးစူးဝါးဝါးၾကည့္လိုက္ေသာအခါမွ လူအုပ္ႀကီးသည္ မီးကိုေရႏွင့္ၿငိမ္းလိုက္သည့္အလား ခ်က္ျခင္းၿငိမ္က်သြားေလ၏။

ပိုင္ေရွာင္ခ်န္းသည္ ေဘးဘက္မွေန၍ ေခါင္းကိုဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာေမာ့ကာ တစ္ကိုယ္ေတာ္သူရဲေကာင္းပုံစံဖမ္းေနျပန္သည္။

"ဟင္း... ငါ ပိုင္ေရွာင္ခ်န္းက ဘာျဖစ္လို႔တိုက္ပြဲဝင္သားရဲေတြဆီက အကူအညီကိုလိုအပ္ေနလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔အခုနားလည္သြားၾကၿပီမလား။ ဒါေတြအားလုံး ငါ့ရဲ႕သားရဲသေႏၶတည္ပန္းပြင့္အတြက္ပဲ။" ပိုင္ေရွာင္ခ်န္းရင္ထဲတြင္ ဂုဏ္ယူစိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားျပည့္ႏွက္ေနေသာ္လည္း သူ၏မ်က္ႏွာကိုမူ စိတ္အားငယ္ေနသည့္မ်က္ႏွာေပးျဖစ္ေနေအာင္ ျပဳလုပ္ထားေလ၏။ ေတာင္ထိပ္သခင္ေလးဦးတို႔၏မ်က္ႏွာတြင္မူ ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးျခင္းႏွင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနျခင္းတို႔ ေရာႁပြမ္းေနသည္။ အဆုံးတြင္မူ သူတို႔သည္သြားကိုေစ့ကာ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္လိုက္ၾကသည္။ ယန္ေဝ့ေတာင္ထိပ္မွအဘြားအို၏မ်က္ႏွာတြင္မူ အံ့ၾသေနမႈမ်ားႏွင့္အတူ ေသြးပ်က္ထိတ္လန႔္ေနသည့္အမူအရာမ်ားလည္း ျမင္ေတြ႕ေနရေလသည္။

"ပိုင္ေရွာင္ခ်န္း" ေဒါသထြက္ေနၿပီး ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနေသာေလသံျဖင့္ သူမကဆိုသည္။ "ဒီသားရဲသေႏၶတည္ပန္းပြင့္က ဘယ္ေလာက္အဖိုးတန္လဲဆိုတာ နင္မသိဘူးလား။ ဒီပန္းပြင့္ေတြမ်ိဳးသုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ၿပီဆိုတာေရာ နင္မသိဘူးလား။ ဒီသားရဲသေႏၶတည္ပန္းပြင့္က ဘာကိုကိုယ္စားျပဳသလဲဆိုတာေရာ နင္သိရဲ႕လား။" အဘြားအိုသည္ စိတ္ဆိုးေနသည့္ေလသံျဖင့္ ေဒါသတႀကီးေျပာေနေလသည္။ ထိုသားရဲသေႏၶတည္အေစ့သာ သူမလက္ထဲသို႔ေရာက္ခဲ့ပါမူ အေျခအေနမ်ားတမ်ိဳးတဖုံထူးျခားသြားမည့္ေလသံမ်ိဳးႏွင့္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။

" က်ေနာ္ သိတာေပါ့" ပိုင္ေရွာင္ခ်န္းကအံ့အားသင့္သြားသည့္ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျဖသည္။ ဘယ္ေလာက္အဖိုးတန္မွန္းမသိခဲ့လွ်င္ သူ႔အေနျဖင့္ ေျမာက္ပိုင္းတစ္ဂိုဏ္းလုံးကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္လိုက္ေပးေနစရာမလိုေပ။