Epiloog

2 0 0
                                    

Maxime, Tymon, Jesse, Bernadette en Kjeld stonden bij het graf van Liv. Allemaal hadden ze hun eigen bosje bloemen meegenomen. Er lagen rode rozen. Witte rozen. Roze tulpen. Witte narcissen. Blauwe hortensia's. Allemaal hadden ze tranen in hun ogen. Ze grepen elkaars hand vast en keken naar de stenen rond het graf. Ze waren prachtig. Maar ook heel verdrietig. Vooral in de situatie waar ze in zaten.

'Jullie hadden mij echt moeten vertellen wat er aan de hand was,' zei Bernadette verdrietig. 

'Het spijt ons,' fluisterde Maxime. 

'Ik vind haar leuk. Maar ik heb het haar nooit laten weten,' mompelde Jesse. 

'Ik kan je vertellen, ze vond jou ook leuk,' zei Maxime.

'Ze was een bijzondere vriendin,' zei Tymon

'En een bijzondere dochter,' zei Bernadette. 

'En een fantastisch zusje,' maakte Kjeld het af. 

'Ze was de enige vriendin die me begreep,' zei Maxime. 

In koor lazen ze de tekst op de grafsteen.

'Je was soms bang, soms boos, maar altijd trouw aan je vrienden en Familie. Je liet ze nooit in de steek. 

Weet dat we van je houden, weet dat we je altijd zullen onthouden. 

Je hebt een plek veroverd diep in onze harten, ook al was je soms een aparte. 

Lieve Liv, rust zacht.'

24 uur ✅Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu