THE HATE I HAVE

Part 11

'Hallo?'
'Ellie?'
Het is een vrouw, ze noemt me bij mijn voornaam. Informeel..hmm
Is het mijn moeder?
Mijn Fitbit gaat aan en ik zie dat mijn hartslag 128 is. Ik schrik en probeer mezelf te kalmeren
'Daar spreek je mee.' 'Wie is dit?'
'Ik ben Joanne Capler, ik ben Megans vertegenwoordiger.'
'Wat voor vertegenwoordiger? Hoe komt u aan mijn nummer'
Wat moet ik doen? Mijn moeder? Dit wil ik helemaal niet! Ik wou naar haar toe gaan! 
'Ellie? Ben je er nog?'
'Ja.' 'Kijk, ik weet niet wat ze je aangepraat heeft, ik heb geen zin in haar praatjes. Ik ben nog niet klaar voor contact.'

'Ellie, het spijt me super erg maar ik moet helaas mededelen dat je moeder overleden is.'
De receptioniste kijkt niet eens op als ik binnenkom. Ik loop door en stap de lift in. Ik hoop dat ik zometeen even rustig kan nadenken over wat dit betekent.
'H-...wat is er gebeurd?'
'Ze zat thuis met een burn-out en heeft een hartaanval gekregen.'
'Natuurlijk had ze een burn-out. Ik neem aan dat ze nog steeds zo hard werkt.'

'werkte ze nog steeds als advocaat?'

ik druk op het liftknopje

'ja, het was haar passie.'

het was mijn moeder en ik baal dat ik haar niet meer heb kunnen zien. ik ben verdrietig maar voel weinig. Ik ben niet emotieloos maar gewoon tja.. ik kan er niks aan veranderen, ik baal gewoon dat ik haar niet nog een keer heb kunnen spreken.

na een kwartier hebben we het meeste besproken zegt ze dat ik binnekort langs moet komen om wat dingen uit te zoeken. ik kom boven aan en negeer Jack die op me afloopt en net zijn mond open doet om wat te zeggen. Ik loop langs hem heen met een bocht en ga verder met mijn werk. Hij roept me nog na maar ik reageer niet. Ik wil dit even verwerken, alleen en zonder zijn gezeik. 'Ellie' zegt hij nog eens. Ik stop met lopen, draai me om en zet een glimlach op mijn  gezicht. 'Ik kom zo bij je, ik moet heel even snel wat opschrijven'

'Nee, ik heb je nu even nodig in mijn kantoor, we hebben een bespreking en het is belangrijk dat je er bij bent.'

ik volg hem naar zijn kantoor

Ik was zo dichtbij mijn kantoor. Zo dichtbij...hier heb ik dus echt geen zin in.

1,5 uur later is de bespreking voorbij. Het was alleen maar een gesprek over allemaal dingen waar ik helemaal nul verstand van heb. Af en toe keek Jack me aan maar ik keek niet terug. Ik heb helemaal geen zin in hem nu. Ik wil juist duidelijkheid in mijn leven. Ik had alles onder controle en hij is niks voor mij. Leuk voor een one-night stand maar ik zou niet willen dat hij de vader van mijn kinderen zou zijn. Je kan niet een man willen die je niet als een goede vader zou zien. mijn vader is altijd al echt een top vader geweest. Lief en had zeker niet de broek aan in huis, maar als ik ooit weg zou gaan, mijn gezin zou achterlaten (hypothetically speaking) zou hij  zeker niet een goede stay at home dad zijn. Hij zou juist degene zijn die weg zou gaan. Maar ik ken hem helemaal niet dus ik kan dit eigenlijk allemaal helemaal niet zeggen. ik denk dat dit gewoon mijn coping mechanism is omdat mijn moeder weggegaan is, en het is fijn om iemand anders de schuld te geven. ik had haar kunnen opzoeken en heb het niet gedaan. Ik denk te veel na en loop maar terug naar mijn kantoor. Ik doe de deur dicht en ga zitten op mijn bureau en kijk naar New York City. Het is prachtig. de herfst is prachtig.

Ik hoor een klop op mijn deur en zie dat het Stevens is

Ik kom van mijn bureau af en ga op mijn stoel zitten. Ik trek ongemakkelijk mijn rok wat rechter.

'Hey, je zag er bij de vergadering wat sipjes uit, alles oke?'

'mijn moeder is vandaag overleden'

Hij kijkt me zielig aan.

'dat meen je niet! Wat erg.'
'Ja, ik kende haar niet zo goed hoor'
'Oh, jammer. Als ik iets kan doen zeg je het hè?'
'Komt goed, dankjewel'