Little Do you Know (Finish)

Özlemin sonu

Karol

Konuşmamızın üzerinden bir iki geçmişti. Onu çok özlemiştim. Hiç bir şey önemli değildi. Kafamı onsuz toparlıyamıyordum. Dahada karışıyordu. Onun özlemiyle yanıp tutuşuyordum. Bana bakışını, sahiplenişini istiyordum. Sımsıkı sarılışlarını. O güzel sesini. Eve geldiğimiz gün gittiği için annemlerle ben konuştum. Zaten bizim birbirimizi sevmemizi istiyorlardı, bu yüzden mutlulardı. Kızlar sabah erkenden gelip akşam geç saatlerde gidiyorlardı. Agus ve mike da öyle.

Yine yatağımdan kalktım ve yatakla bakıştım. Şuan bana sarılarak uyuması için nelerimi vermezdim. Aşağıya inip kendime mısır gevreği hazırladım. Doğru düzgün yemek yemiyordum. Bana kalsa hiç yemezdim ama o geri dönücekti ve benim yorgun düşmemem lazımdı. Tabiki sevdiklerim içinde yemeliydim. Benim üzüldüğümü görmemeliydiler. Bir anda kapı çaldı. Koşarak kapıya gittim. Açtığım anda onu görmemle üstüne atladım. O da kollarıyla beni sımsıkı sarıp saçlarımdan nefes aldı. Burnumu boynuna koyup kokusunu içime çektim. Bir süre sonra sarılmayı bıraktık. İkimizde gülümsüyorduk.

Ruggero: seni çok özledim.
Karol: bende seni.
Ruggero: seni çok seviyorum
Karol: bende seni

Közleri dudağıma kaydı. Beklemeden dudaklarıma kapandı. Tabikide karşılık verdim. Sert öpüyordu. Özlemini belli ediyordu öpüşü. Nefessiz kaldıktan sonra ayrıldık be alınlarımızı birbirine yasladık. Tekrar boynuna yapıştım. Güldü.

Ruggero: sevgilim, içeri mi geçsek?

Ayrıldım.

Karol: yalnız ben karınım senin.
Ruggero: karıcım mı dememi isterdin.

Dedi sırıtarak.

Karol: bakıyorumda sevgilim daha iyiydi.
Ruggero: peki.

Dedi gülerek. Elini belime koyarak ikimizide içeri geçirdi. Telefondan bizimkilere arayıp haber verdik. Aslında onlarıda çağırdık ama baş başa kalalım diye gelmediler. Onlarla olan konuşmamız bittikten sonra annemi aradım. Yanında Ruggeronun annesi de varmış.

(Telefon konuşması)

Karol: günaydın anne
Emma: günaydın kızım, nasılsın? Yemek yedin değil mi?

Ruggero bana kızgın bir bakış attı.

Emma: ruggero eve gelmiyor diye bir daha yememeye kalk şurdaki terlikle yanına gelirim kızım.
Karol: tamam, tamam. Önce bir sakin ol ve o terliği yere bırak

Dedim gülerek. Annem ve ruggeroda güldü. Arkadan ruggeronun annesi konuşmaya başladı.

Mariposa: karol kızım, iyi misin?
Karol: iyiyim mariposa anne veya teyze daha alışamadım neyse. Ruggero geri geldi.
Mariposa&emma: nE?
Emma: en kısa zamanda torunumu istiyorum.
Mariposa: bende

Bir anda beni bir öksürük tuttu. Kızarmıştım. Ruggeroda ordan bana bakıp sırıtıyordu. Kenardan suyu alıp bana uzattı.

Ruggero: al bebeğim.

Bebeğim demesiyle dahada bir öksürük tuttu. Annemler bu halime gülüyordu. Ruggero ise sırıtıyordu. Öksürüğüm geçtiğinde konuşmaya başladım.

Karol: anne! Şu konuyu kapatın artık.
Emma: neyse sen kapat telefonu baş başa vakit geçirin biraz, bir gününüz olaysız geçmedi. Adios
Karol: adios.

(Telefon konuşması sona erdi.)

Ruggero: eeee ne yapmak istersin bebeğim.
Karol: çok fesatsın

Dedim sırıtarak.

Ruggero: biz evliyiz bir kere.
Karol: evet, arkadaş olarak evlendik ama sonra birbirimizi sevdik.
Ruggero: ama sen öncedende beni seviyordun.
Karol: evet, sen sevmiyordun.
Ruggero: şimdi seviyorum, bu yetmez mi?