Κάθομαι στο μπαλκόνι και χαζεύω το απέραντο σκοτάδι της νύχτας που περικλείει την πόλη, κρύος αέρας ανεμίζει στο μαλλί μου, αλλά το κτήριο μου δίνει ακόμη λίγη απο την ζεστασιά του ήλιου που έχει μαζέψει όλη τη μέρα. Βλέπω το μήνυμα, ήταν τόσο χαρακτηριστικό, τόσο γνωστό, οι αμέτρητες φατσούλες, το υπερβολικό και η απέραντη χαρά μου τον θυμίζουν τόσο πολύ. Βάζω το κινητό πάλι στην τσέπη μου, αλλά σε λίγο θα το ξανά βγάλω ούτοσι άλλος για να ξαναδω αυτό το δημιούργημα, το έργο τέχνης της επικοινωνίας. Μηνύματα ταξιδεύουν σε κλάσματα δευτερολέπτων σε όλο το κόσμο, ενώνουν τις σκέψεις και τις ιδέες των ανθρώπων που υπο άλλες συνθήκες δεν θα βρισκόντουσαν ποτέ, αλλά πως να γνωρίσεις ανθρώπους και τις σκέψεις τους, χωρίς να νοιώσεις κάτι για αυτούς? Χωρίς να λησμονήσεις να τους έχεις κοντά σου, πως να μην σε τρελαίνει η απόσταση? Καμιά φορά εύχομαι να μην τον είχα γνωρίσει ποτέ, να είχα γεννηθεί πριν κάποιες δεκαετίες, να μην είχα πάει ποτέ σε αυτό το σχολείο, να μην είχα ενταχθεί σε αυτήν την παρέα, να μην...
