Chapter 3: Scars

Beginne am Anfang
                                    

Happy eating loves, I'll see you the week after this week. You have a great day, okay?

Ignoring what Paul just sent because I can't believe it, is this Charles? I still haven't save his number. Is he here? Why is he here? Anong ginagawa ni Charles dito sa Cafe?

Sinubukan kong tumingin tingin sa paligid, the same usual faces I see everyday. Asan siya? Is he stalking me? He must be. Why would he go here?

"Are you looking for me?" Charles said.

"Anong ginagawa mo dito? Are stalking me? How did you know I am here?" sobrang di ako makapaniwala, di ko alam sasabihin ko sa kanya, bigla bigla nalang lumalabas sakin mga tanong.

"Easy there.."

"Are you stalking me?" ulit ko kay Charles.

"Its my first time again to go here, di ko naman alam na pumupunta ka pa rin pala dito Martina. Take it easy" paliwanag ni Charles

"How can I not be here? Nasa taas ng building lang nito yung office ko, and I am here everyday. Same thing, same place, same me" sabi ko

Gusto ko na umalis, lilipat nalang ako ng cafe, or more iaakyat ko nalang siguro yung pagkain ko, why do I keep bumping into him? Ano bang mayroon ngayon? Bakit kami nagkikita ngayon?

"You can take my place Charles, I'll go ahead" dagdag ko kay Charles

Tatayo na sana ako, sakto naman na lumapit yung barista, dala dala yung drinks ko at yung turn overs ko. Shit! Anong gagawin ko? Before I can react or say anything...

"Ms. Martina, heres your order" sabi ng barista habang nilalapag sa lamesa yung order ko.

Si Charles nakatayo pa rin sa harap ko, nakatingin sakin at sa ikikilos ko. Tinignan ko siya "What?" tanong ko sa kanya.

"You can have your lunch at peace, I'll just go now" sabi niya na natatawa.

"And whats funny?" tanong ko kay Charles

"You're still the same you Martina, never change.. always for the better"

"Better now" cut off ko sa kanya, baka san pa mapunta yung usapan.

"Sige na, you can take your seat" alok ko kay Charles. Ayoko naman maging rude sa kanya, and not to mention he took care of me last weekend. I guess I can offer him a chair.

Papaupo na siya pero nagtanong pa rin siya "Are you sure? I can just leave"

"hmm, sige na" sagot ko sabay inom ng kape ko at bukas ng iPad ko.

Sender: Paul

Busy today loves? Take it easy okay? You got this! Talk to you later, meeting is up atm.

Reply to: Paul

Talk to you later love.

As I was doing the usual me, checking meetings and to do list, di ko tinitignan si Charles. But I know, nakatingin siya sakin. Pinapanoud niya bawat galaw ko, bawat paghinga ko pa nga eh.

This Cafe remind me of us, this is our go to Cafe. At ito din ang lugar ko saan minsan magkaharap lang kami ng ganito, nababalot ng katahimikan, walang nagsasalita, walang gustong bumasag ng katahimikan.

Hindi alam ni Paul ang kwento ng Cafe na to. Gaya nang hindi niya alam ang kwento ng Worldclick sa akin. I just don't see the point in telling him everything. Kung ano nalang siguro ang naabutan niya sa buhay ko, theres no point in reliving our past, and I never question his.

I never thought that I can enter the company that I've been wanting to get a job with which apparently ayaw ni Charles kasi it would take up so much of my time. Siguro that time, akala niya mawawalan ako ng oras sa kanya, akala niya di magwowork yun. Pero ganun pa rin naman yung nangyari, nawala pa rin naman kami.

ClosureWo Geschichten leben. Entdecke jetzt