Why Does it Matter?

Chapter 28: Stabilize

"Do I really need to wear this?" I look at the maroon dree that I'm wearing. It's plunging neck line ay halos iluwa na ang hinaharap ko. It's fit is nice on my body pero hindi ako natutuwa dahil nakakaasiwa iyon.

"Kailangan mo ng pumokpok! Wala kang mapapala kung lagi ka na alng nakapantalon! Iladlad ang agimat!" natatawang turan naman ni Annica. Sinamaan ko siya ng tingin doon sa laptop ni Monique bago ibinalik ang tingin sa salamin. Kulang na lang ay patayin ko iyong laptop dahil sa sinabi ni Annica. Nakakaasar! 

"Monique, okay na ba ito?" tanong ko pa. Ang adorasyon sa mata ni Monique habang tinitignan pa ako. I frown at her dahil hindi naman niya ako sinagot sa tanong ko.

"You should dress more, Arya... you look lady-like." Napasinghap ako sa sinabi niya at tuluyan na siyang sinamaan ng tingin! I look at Annica na tumatawa pa sa screen ng laptop ng marinig iyon. Bakit? Hindi ba ako mukhang babae?! God! Is this really my set of friends? Pwede shuffle?

"Bugnutin neto! Wala ka lang dilig, e." Asar pa ni Annica sa akin kaya naman pinakita ko na lamang sa kanya ang middle-finger ko.

"Don't jokes on me, hindi ka uuwi ngayong buwan kaya manahimik ka diyan. Porke araw-araw nadidiligan ka ni Captain! Wala namang label!" Lintaya ko pa kaya naman hindi na niya napigilan ang paglaki ng mga mata dahil sa sinabi ko. Sakin pa rin ang huling halakhak!

"Wow! Girl! The audacity! Akala mo naman napaka bayani mo dahil pinalaya mo si Iyssa Veriane para makapag-volleyball pa siya! Ni hindi mo man lang tinanong o kinausap! Aliw ka girl! Hilig mong maghukay ng sarili mong libingan!" The slang on her Filipino accent and her remarks, hindi ako nakailag kahit konti. Nang-gigigil akong nagmartsa papalapit sa laptop ni Monique at pabalang pang sinara iyon para mamatay ang tawag.

"That bitch! Kapag bumalik siya dito ay di na kami magkaibigan!" I hissed at ibinagsak ang sarili sa aking upuan. I sigh at sinamaan na naman ng tingin si Monique ng makitang tinaasan niya ako ng isang kilay.

"Duh? 'Di ka lang nakailag, e. Dalian mo na, inantay na tayo ng mga magulang mo." Pumikit muna ako ng mariin bago tuluyang hinayan ang sarili na huminga ng malalim. I need to calm down! Masyado akong triggered sa mga salita ni Annica! Goddamn that bitch and her filthy tongue! Sinusumpa ko na sana ay mabuntis siya ni captain!

Pagkatapos mag-ayos ay dali-dali rin kaming bumaba ni Monique papunta ng parking lot niya. Andito na naming kasi napagkasunduan na mag-ayos dahil mas malapit iyon sa function hall na pagdadaluhan ng 30th wedding anniversary ng mga magulang ko.

Hindi ko rin alam kung ilang araw o linggo o kung inabot na ba ng buwan simula ng ma-injured si Ven... I just stop looking for her presence in my side. I just settled myself on watching her from afar, based on the last message from Tita Acy nag-start na rin siya sa physical therapy niya to gain her old form back. Nahihirapan daw siya pero kinakaya... I find it hard to stay on my feet, dahil kahit gaano ko kagustong samahan siyang ayusin ang sarili niya, I can't. Kasi kahit nga ako hindi ko alam kung paano aayusin ang sarili ko, tulungan pa kaya siya.

I just think of this as our healing time... all to ourselves. Gusto kong ayusin ang sarili ko. I want to fix the part of me that's needy of love from other people, hindi nga naman kasi ako sanay na tumanggap ng totoong pagmamahal galing sa ibang tao. Puro papuri at expectation ang kinabuhay ko that's why I lived like that... nangyari ang sa amin ni Ven and I became over-dependent on her na halos isuko ko lahat ng meron ako para lang hindi siya umalis o hindi mawala ung pagmamahal na naramdaman ko.

Though the past is already encrypted on the stones of faith, we cannot refuse to unwritten those. Ang tanging kaya na lamang naming gawin ay ang pagbutihin ang sarili sa hinaharap.

If we will cross our paths again, just if... I hope we can love each other this time the right way.

No more selfish remarks and dependability on a relationship. Dapat kapag umalis ung partner mo buo ka pa rin sa dulo. You got nothing to lose in the process of losing them dahil buo ka noong tinanggap mo sila.

No more secrets on the dark that will be significant on the process of loving one person. Hindi natin alam what they are going through just for the sake na makasama tayo. Ven almost gave up her longest love and I couldn't accept na gagawin niya iyon dahil lang hindi ko maintindihan ang nangyayari at sa tingin niya ay hindi ko siya maiintindihan.

She refuses to tell and I refuse to listen too...

I didn't know that this kind of balance will bring chaos to me in the future. Pareho kaming may mali at pareho kaming nasaktan.

This may all be part of life, but the greatest lesson is learning from it.



Nang makapag-park ay halos malula ako sa ganda ng building sa akin harap. I know my parents are excelling in their field of work pero hindi ko naman in-expect na ganito na ang inaabot ng success nila! I couldn't be more proud of them!

Upon entering the function hall, the mix color of orange and white surrounded the venue. Ang paboritong kulay ni mama. I feel please to let them have something like this. Dahil noong bata lamang kami, they would always just have simple dinners in our house with us dahil mas gusto nilang itabi ang pera na kikitain kesa igastos sa mga ganitong bagay. But look at them now, not minding the amount of money because they worked hard for this. They really deserve this.

"Ate!" Napabaling ako kay Ark ng tawagin niya ako. He's wearing a matte black tuxedo, ang tatlong butoones ng dress shirt sa loob ay nakabukas, nang makita ko ang isang nagningning na bagay sa kanyang tenga ay agad ko iyong hinila!

"You little! Bakit ka may piercing! Isusumbong kita kay Mom! Papa!" Sigaw ko pa na parang batang nagmamaktol sa mga magulang. My brother is already screaming in pain dahil sa ginagawa ko.

"Ate! Bago lang 'yan!" Binatawan ko ang tenga niya dahil sa lakas ng daing niya. Some of the guest even looks at us kaya naman inismiran ko siya ngayon na haplos-haplos ang tenga niya.

"Damn you! Alam ba 'yan ng mga magulang natin?" Naasar kong tanong sa kanya. Tumango naman siya ng bahagya bago ako inirapan. Inambahan ko pa siya ng hampas kaya kumaripas na siya ng takbo palayo sa akin.

"Hayaan mo na si Ark! He's 18 already! Kaya na niya ang sarili niya." Inirapan ko naman si Monique dahil sa sinabi niya. I look at Ark again na kasama na ang mga kaibigan niya.

"Yeah, and jail is just a room and pregnancy is all about a child." Napanguso naman si Monique dahil sa sinabi ko. Napailing na lamang ako sa kapatid ko. He's mischievous I know, sana lang ay alam niya ang mga ginagawa niya sa buhay.

Hinanap na naming ang magulang ko sa dagat ng tao. I can even feel how elite this people are, lines of aristocrat and all those high-ranking officials. Siguro ay mga kausyoso ni Papa ng mag-trabaho siya sa gobyerno.

"Ma!" tawag ko kay mama at ng nilingon naman niya ako ay para na siyang iiyak agad. Inalo ko siya sa pamamagitan ng isang yakap. My father is right beside her at tinanguan naman ako. I smile at him in return.

"Anak! Hindi ka na umuuwi sa bahay! Daig mo pa ang may asawa! Wala ka namang kinakasama ngayon diba?! I know that syempre!" ramdam ko ang panlalaki ng mata sa sinabi ni mama, si Monique ay tumawa pa sa suhestiyon ng ina.

"Naku, tita. Si Arya po kasi napaka-arte." Binalingan ako ni mama dahil sa sinabi ni Monique. Umiling-iling naman ako para agad na iwaksi sa kanyang ang sinabi ng kaibigan. Hinampas ko pa si Monique ng bahagya dahil doon. I shook my head in disbelief.

"Halika anak, may ipapakilala ako sayo." Natatawang suhestyon ni mama at hinila ako ng hindi ako umangal. Naramdaman ko pang-umikot ang mata ko dahil sa sinabi niya.

Huminto kami sa tapat ng isang grupo, sa postura at pananamit pa lamang nila ay alam mo na agad na bakas ang karangyaan sa loob ng bilog na iyon. When the circles break ay para akong naistatwa sa nakitang babae sa gitna.