Aşk İzlerim | İz Serisi 1

❄ Aşk İzlerim | 6

-6-

"Teknik olarak benim hiçbir şeyim değil."

-SAVAŞ-

Aradan geçen 3 hafta boyunca Derya'yı kısa anlar dışında bir daha hiç görmemişti Savaş. Zaten gördüğünde de hep Uğur'un yanında, onunla fısır fısır bir şeyler konuşuyordu. Bu kız aptal mıydı? Uğur'un ne fırlama olduğunu bilmiyor muydu? Canını yakabileceğini düşünemiyor muydu o aptal kafası? Tüm bunları düşünürken delirecekti genç adam. Tamam, biraz sakinleşmeliydi belki de. Teknik olarak o benim hiçbir şeyim değil, diye geçirdi içinden. Elinden geldiğince yardım da etmişti zaten. E daha ne yapacaktı ki? Bundan sonrası ona kalmıştı. Fedaisi gibi etrafta dolaşıp onu bütün kötülüklerden de koruyamazdı ya. Çocuk bakıcısı değildi sonuçta, işi gücü vardı. İstemsizce kendi kendine söylenmeye başlamıştı. "Eşek kadar kız olmuşsun, kendi kendine bakmayı öğren artık!" Gereksiz bir sinirdi Savaş'ınki. Aslında onu hiç ilgilendirmemesi gereken bir şeyi takıyordu kafaya. Tamam, belki Derya'ya bir şey söyleyemezdu ama Uğur'u uyarabilirdi belki. O kıza zarar vermesine müsaade edemezdi.

Bugün bahçede tek başına otururken Derya'nü elindeki kitaplardan arkadaşına bir şeyler gösterdiğinu görmüştü. Bir süre onu izledi ama kız varlığını fark ettiğinde başını başka yöne çevirmişti adam. Kaçamak bakışlarını fark etmemesini diliyordu. Galiba onu ümitlendirmekten korkuyordu. Ayakları yere sağlam basmayan, gerçekleri göremeyecek kadar kör bir kızdı o. Aslında kör mü yoksa çocuk mu, bu konuda ikilemde kalmış durumdaydı Savaş. Muhtemelen hâlâ hayatın gerçeklerini kavrayamayacak kadar çocuk, büyüyememiş bir kız çocuğuydu. Korunmaya muhtaçtı. Kendisi Derya'yla olamayacaklarının farkındaydı ama ona bunu bir türlü izah edemiyordu.

Uğur Bey bahçeye teşrif ettiğinde uğradığı ilk adres tabii ki Derya olmuştu. Bu durum gerçekten sinirlerini bozuyordu Savaş'ın. Selamlaştıktan sonra Uğur kızın kulağına bir şeyler fısıldadı. Ne dedi acaba, diye düşünmekten kendini alamadı genç adam. "Bugün çok güzel olmuşsun." gibi bir şey mi? Biraz fazla uçmuş olabilirdi belki ama son haftalardaki hallerine bakılırsa çok da imkânsız görünmüyordu bu. Bir süre konuşurlarken Savaş arkasını dönüp banka oturdu. Elindeki ders kitaplarını incelerken bir gözü de onlardaydı. İkisi de gülüşerek birbirilerine eğlenceli şeyler anlatıyorlardı. Derya'nın arkadaşı yanlarından ayrıldığında Uğur da Savaş'ı görüp selam vermişti, ona doğru yürüyordu. Umurunda değilmiş gibi davranıp ders kitaplarına gömüldü adam. Tam karşısına oturup yayvan yayvan "N'aber?" diye sordu. Ona sıkı bir yumrukla cevap vermek isterdi Savaş, ama yeri değil diye düşündü. Bursunu yakmak gibi bir niyeti yoktu. Başını iki yana sallayarak cevap vermemeyi tercih etti.

"Ne oldu oğlum?"

Bir de ne oldu diye soruyor muydu? Dalga geçer gibi? Sinirlerine hâkim olamıyordu Savaş. "Bir de soruyor musun?" Derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştı. "Derya'dan ne istiyorsun, açık konuş."

"Oğlum, ne isteyeceğim. Arkadaşlık yapıyorum. Okula yeni geldi, öğreneceği bir sürü şey var. Yardıma ihtiyacı-"

"Bana yutturma bunları! Sen çıkarın olmasa kimseye selam vermezsin Uğur." Sinirden işaret parmağını salladığını bile çok sonraları fark etti. "Bana bak, ne yapmaya çalıştığının farkındayım ama o kız senin bildiğin kızlardan değil."

Kahkahalarla karşılık verdi. "Ooo, şimdi de bana onu mu koruyorsun? Kızı tanımıyorsun bile!" diye alay etti dostuyla.

Evet, Savaş Derya'yı tam manasıyla tanımıyor olabilirdi ama gördüğü kadarıyla Uğur'a meze olacak bir kız da değildi. Bunu kim olsa görürdü! Yapmak istediği tek şey kendisini sinirlendirmekti, bunu biliyordu Savaş.