The Secret Singer

Hoofdstuk. 18.

"Ik heb gewonnen!"

"Nietes!"

"Welles!"

"Je speelde vals!"

"Nietes!"

"Welles!"

"Gaan we het spelletje welles nietes doen?"

"Ja."

"Nou in dat geval, nietes!"

"Welles!"

"Nietes!"

"Welles!"

"Welles!"

"Nietes! Wacht ey dat is niet eerlijk!"

"Jawel."

"Nietes!"

"Welles!"

"Nietes en ga naar je bed. Het bezoekuur begint zo." Met dat liet Bram me naar mijn eigen bed gaan. Je kon dus al wel raden wie verloren had. Ik *zucht*. Ik laat een zucht horen en ga onderuit liggen. Ik kijk weer een beetje TV. Niet dat er veel op is. Dokter bril komt binnen. "Bram, als je wil kan je nu al naar de operatiekamer worden gebracht." Richt hij op Bram. Bram knikt. "Doe maar, dan ben ik er van af." Zegt hij. Dokter bril knikt. "Ik ga even je infuus testen voor de zekerheid en je krijgt nog een paar hart stickertjes." Legt Dokter bril uit. Bram knikt begrijpelijk. Dokter bril loopt de kamer uit, maar komt al snel weer. Hij test het infuus zoals gezegd en Bram krijgt paar stickertjes op z'n borst. Ik stap uit bed en geef hem snel nog een knuffel. "Succes." Fluister ik in zijn oor. "Dankje." Fluistert hij terug. Bram word de kamer uitgereden en ik ga verveeld op mijn bed zitten terwijl ik naar buiten kijk. Ik zucht diep. Ik wou nu gewoon naar buiten kunnen gaan, een boswandeling maken, in een meer gaan zwemmen, alles behalve in het ziekenhuis zitten. Mijn gedachtes dwalen af naar mama. Ik mis haar zo erg! Ze zong altijd voor mij als ik niet kon slapen. Hoe heette dat liedje ook al weer? 'Chiquitita, tell me the truth. I'm a shoulder you can cry on. Your best friend, I'm the one you must rely on. You were always sure of yourself. Now I see you've broken a feather. I hope we can patch it up together.' Neurie ik zachtjes. 'Chiquitita, you and I know. How the heartaches come and they go and the scars they're leaving. You'll be dancing once again and the pain will end. You will have no time for grieving. Chiquitita, you and I cry. But the sun is still in the sky and shining above you. Let me hear you sing once more like you did before. Sing a new song, Chiquitita. Try once more like you did before. Sing a new song, Chiquitita.' Neurie ik veder. Dan schiet het me opeens binnen. Mam was een ABBA fan. Dit liedje heet Chiquita. Dit was altijd het liedje die ze voor me zong als ik niet kon slapen. Mama en ik hebben goeie hereniging. Pap moest vaak weg, of was zelden thuis door zijn baan en dan was mama er altijd voor me. De tijd dat ik werd gepest op de basisschool was ze er voor me, toen ik werd gepest op mijn dansverenging was ze er voor me. Toen mijn tante mij de schuld gaf van alles was ze er. Die tijd dat ik mijn nichtje opeens niet meer zag, toen mijn opa's vaak in het ziekenhuis lagen, toen ik alleen voelde was ze er. Al die tijd was ze er, totdat ze toen zelfmoord pleegde. Mijn oma had longkanker gekregen en bleek uitzaaiingen te hebben. Ze konden niet veel meer voor haar doen. Binnen 3 weken was ze al overleden. Dit deed mij heel erg veel pijn, maar mijn moeder helemaal, het was tenslotte wel haar moeder. We zaten op een punt dat het financieel niet lekker ging. Noah heeft een moeilijke tijd achter de rug gehad. Zijn beste vriend is omgekomen in een auto ongeluk samen met zijn ouders en kleinere broertje. Zijn moeder was beste vriendinnen met mijn moeder. Mama werd ontslagen en het ging financieel al niet lekker dus nu zaten we echt in het rood. Mama was depressief. Na een paar maanden had ze een baan gevonden en binnen no-time waren we uit het rood. Mijn moeder kreeg goed betaalt. Ze ging elk weekend naar een klein cafeetje bij ons op het dorp en zong daar dan elke avond. Ze nam ons altijd mee, ik heb toen ook wel eens mogen zingen. Als je dacht dat dat alles al was, no way, je bent er nog lang niet. Mijn opa was zo gebroken na de dood van oma dat hij letterlijk waar overleden is aan een gebroken hart. Nog niet eens 3 maanden na de dood van oma. Hij had in zijn slaap een hartaanval gekregen. De volgende ochtend vond mama hem dood in z'n bed. Mama werd mentaal gewoon gesloopt. We moesten de honden van opa en oma in huis nemen. Ze hadden een golden retriever en een labrador, dat was nog een pup. Eerst gingen ze allebei opzoek naar hun baasjes, maar al snel waren ze dit gewoon. We hadden besloten om de labrador te verkopen omdat het nog maar een pup was. The golden retriever was weggelopen na nog geen maand. We hebben hem toen nooit meer terug gevonden. Mijn opa en oma van papa's kant kregen het ook wel moeilijk. Mijn opa had regelmatig wonden omdat hij altijd aan het bouwen was en kreeg daar soms nog wel problemen mee. Hij lag ook zowat 2 keer per jaar in het ziekenhuis omdat hij een fikse longontsteking had. Mijn oma die kreeg te horen dat ze diabetes had. Ze had het vaak benauwd en moest daarvoor soms naar het ziekenhuis omdat het te erg werd. Later kreeg ze te horen dat ze een spierziekte had ontwikkeld. Mijn oma werkte veel in de tuin. Bleek dus dat een teek dit had veroorzaakt. Binnen nog geen half jaar kwam ze te overlijden. Alleen mijn ene opa leeft nog, daar kan ik nu alles aan kwijt alleen ik zie hem bijna nooit meer. Mama die was mentaal gesloopt. Beide oma's en opa overleden, financieel liep het niet lekker, we zijn een hond verloren. Haar beste vriendin kwam om, ze heeft binnen nog geen jaar tijd meer dan 4 begrafenissen gezien. Ze zag papa maar weinig. Mama heeft toen een hondje erbij gekocht, bella. Maar nog geen paar maand daarna pleegde ze zelfmoord. Op mijn verjaardag. Ik weet nog toen ik in haar kamer kwam. Het was zo en- "Megan?" Een stem onderbreekt me. Ik kijk op en zie de jongens voor me staan. "Waarom huil je?" Vraagt Niall bezorgd. Ik had helemaal niet door dat ik huilde. Ik veeg snel de tranen weg. "Er is niks." Zeg ik een beetje kortaf, waar ik gelijk spijt van heb. "Sorry." Zeg ik er gelijk achter aan. De jongens trekken me in een knuffel. "We weten dat er iets is. Wil je erover praten?" Vraagt Liam. "Oké, er is iets, maar het is nogal een gevoelig onderwerp en ik wil niet huilen." Ratel ik snel door. "Als je het niet wil vertellen, dan hoeft het niet. Maar je kan altijd je hart luchten bij ons. Dat weet je toch?" Ik knik. "Oké, ik vertel het wel gewoon, anders blijf ik ermee rond lopen." Begin ik. "Het gaat over mijn moeder."