Written

HIS PLANS

"Mom,Dad...I-i thought y-you're dead.." iyak pa rin ako ng iyak habang mahigpit kong yakap silang dalawa na para bang kahit konting luwang lang ay bigla silang mawawala.

"Shh.tahan na baby, andito kami."malambing na sabi ni mommy na nagpaalala sa akin sa mga nangyari. "Mom, Dad..Si K-kuya T-troy.. he's bad. He killed our friend and he tried to killed me" pumatak muli ang luha ko sa ala-ala na nagbabalik. My brother turned to be a killer in just one day.

Nagulat ako ng bilang tumayo si Dad at kinuha ang belt na mula sa kanyang suot na pantalon. "Leo, pls. Hindi alam ng anak mo ang ginagawa niya. We should help him understand its wrong pero hindi sa ganitong paraan" Bumitaw si Mom sa pagkakayakap sa akin para daluhan si Dad at pigilan sa kung ano man ang balak nitong gawin.

But Dad did not listen to Mom and walk fastly papunta sa nakasaradong pinto ni Kuya. Hindi ko maintindihan ang mga nangyayari. Mom went directly to her bag sa table and grab her phone. Mabilis siyang may dinial at tinawagan. "Dr. Lim, he did it again. Leo is so angry right now muntik ng mamatay yung bata" hysterical na sabi ni mom sa kabilang linya.

Kasunod nun ay ang pagbukas ng pintuan ng kwarto ni Kuya showing him trembling in fear inside. Agad na isinara ni Dad ang pinto at saka ito inilock bago pa man makapasok si Mom sa loob. "Leo, don't do anything. Dr. Lim is on his way. Let's wait for his assessment. Pls. Hon, wag mong saktan si Troy. Open this door. Leo!Leo" pagmamakaawa ni Mom kay Dad but he did not open.

"Talagang may sira na yung utak mong bata ka. Anong naisip mo at sinapak mo yung classmate mong anak pa talaga ng batchmate ko! Hayop ka! Anong pumasok sa kukute mo at hinampas mo dun sa bata ang upuan niyo! Gusto mo bang pumatay?Ha?! Oh, ba't di mo kami unahin hayop ka!,Bobo! You're crazy!" Tanging sigaw ni Dad at sigaw ni Kuya ang naririnig namin ni Mom sa labas ng kwarto.

"Mom!Help me. Dad, I'm sorry..I-i don't know what happened. D-dad please." Paulit-ulit ang mumunting sambit ng pakiusap ng kapatid ko sa loob. All of a sudden napaiyak nalang ako. My mom on the other side did not also move but stared blankly hanggang sa dumating na si Dr. Lim.

"O-ouch, it hurts. Arrrgh!" sambit ko at saka dahan-dahang hinilot ang aking sentido. Napatingin ako sa paa kong may bandage na ngayon. I can still see some bloods in it pero hindi na katulad kanina. Masakit pa rin pero tolerable naman. Gosh! I've never been hurt physically like this before.
Paanong ang taong laging prumoprotekta sa akin sa kahit anong panganib ay siyang bumaril sa akin kanina?. Nasasaktan ako physically pero hindi ko lubos maisip na mas masakit pa ang emosyon na nararamdaman ko ngayon.
Napapigting ako ng biglang bumukas ang pintuan ng aking kwarto. Iniluwa non ang kapatid kong may pag-aalala sa kanyang mukha. He look like he is not guilty for what happened to me.  Naaalala ko tuloy ang napaniginipan ko kanina. Bakit si Mommy tumawag ng Doctor? Ano ba talaga ang problema ni kuya? Is he sick before kaya naging ganito siya ngayon?

"Kumain ka muna Nikka para makainom ka na ng gamot at ng gumaling na yang sugat mo. Aalis na tayo next week papuntang Paris. We will forget everything and make a new start in there. Remember Selena, my close friend before she got accepted in AB styling and she said she can make you in too. Isn't it exciting?" Nakangiti niyang sabi na parang napakaganda talaga ng plano niya.

"How can you say it so naturally matapos ang lahat ng nangyari? Matapos mong patayin ang matalik mong kaibigan at matapos mo akong muntik ng patayin kanina?! How can you be so cool na para bang wala kang pakialam sa mga nagawa mo?How could you?!"  Sigaw ko kasabay ang pagtulak ko sa kanya. Bagamat hindi ko siya naitulak palayo ay sapat na iyon para iparating na His plan will never going to happen. I'm not going anywhere with him.

"It was not my fault Nikka..Namatay si Luke kasi nagmatigas siya. Nabaril ka kanina dahil gusto mong umalis! In the first place wala akong ginawa. Kagagawan niyo yung lahat Niks. People chose their own destiny at pag may nangyari they blame others for it. Diba hindi ka ganyan dati? You always put me in the first line! When Mom and Da did not believed me, ikaw sa lahat ang naniniwala sa akin! Bakit ngayon?! Hindi mo na makitang mabuti rin ako?!" Napatalon ako sa hiyaw at sabay niyang pagwawala.

Naalala ko na, this also happened years ago a month before my 7th birthday. When Dad told everyone na magbabakasyon ako sa auntie ko na nasa Canada. Pagkatapos ng announcement ay bigla nalang nawala si Kuya. Hinanap ko siya at natagpuan ko siya sa likod ng bahay na pinagbubunot ang carabao grass sa may maliit na garden namin. He was crying and so nilapitan ko siya, then suddenly tinulak niya ako and sinigawan that Im just like them! Hindi ko rin siya kayang makasama thats why I'm mobing to my auntie. Nung sinabi kong its just for the vacation ay mas lalo lang siyang nagwala..then week after nangyari ang accident ni Mom and Dad which caused them both dying. Did he..No, he didn't right?

Nang kumalma siya ay doon ko nagawang itanong ang mga tanong na gumugulo sa akin kanina. "Sino si Dr. Lim? Did you- no, I mean may alam ka ba kung bakit na-aksidente sila Mom and Dad?" Please-- say no Kuya.

Nagulat ako sa ekspresiyon na ipinakita niya. Ang kaninang galit ay biglang naging animo batang nagpagalitan ng kanyang ina.

"I-it was a-a mi-mistake, Nangialam sila..They chose it. Kasalanan nila lahat! Kasalanan nila!" Nanginig ako sa aking narinig. It was his deed? Paanong ang eight years old na bata ay nagawa iyon? I know my brother is not ordinary pagdating sa katalinulan but-- ang patayin ang sarili niyang magulang? Parang binagsakan ako ng langit sa aking narinig. It was too much to be absorbed. Ayoko, ayokong tanggapin.. All this time I'm living with a criminal? Siya rin ba ang dahilan ng pagkamatay ni Tita?

Napaiyak ako sa aking naisip. Did I do something to deserve this? Bakit?

"Nikka, listen we will move on from everything. Pagdating sa Paris magbabago ang lahat. Kakalimutan natin itong lahat, okay?" Sa mga sinabi niya ay mas lalo lang akong napaiyak. Guato ko ring mamatay. "No, I'm not going anywhere with you! You're a killer, a murder! Pinatay mo si Luke! Si Mom! Si Dad! Pati rin si Tita! Then why? Why ha? Bakit di mo nalang din ako patayin? Bakit kailangan ko pabg masaksihan lahat ng ito? Bakit kuya!m ano ba ginawa ko at hindi mo nalang ako isinama sa kanila?" Patuloy pa rin sa pagdaloy ang nga luha ko. Akala ko wala ng mas isasakit pa sa mga narinig ko until Je tlld me everything.

"Dahil ayokong mamatay. Makki will definitely kill me kung pati ikaw saktan ko rin." Agad akong napatigalgal sa narinig. Paanong- alam ni Makki ito?

"Wha-what do you mean?" Hindi ko halos maitanong sa kanya iyon matapos ang narinig.

"Nung araw na nabkainuman kami ay nasabi ko sa kanya ang lahat. He know me too well Nikka kaya  lumalayo siya sayo. It is his way to protect you. Matagal niya ng alam ang lahat and He threathened me that if something happened to you ha-huntingin niya ako. The bullet was never intende to you. It was for him and sa tingin mo ba sasaktan kita? Ikaw lang..ikaw lang ang nakakaintindi sa akin. Mom and Dad never undertand me, not even once. Sarili lang nila ang iniisip nila but you! Hou show me I can be good too. Dahil sayo nagkaroon ng purpose ang buhay ko and that is to always protect you." Sabi niya na dahan-dahang lumalapit sa akin.

"Is thia really the protection you were saying? Ito ba yun? ang saktan ako ha?!" Sabay turo ko sa sugatan kong binti.

"No, of course not. But you are too impulsive, bakit mo ba gustong kumawala at ano? Pupunta ka kay Makki? He is dangerous for you!" Galit niyang sigaw sa akin.

"No, alam kong hindi masamang tao si Makki. He never hurt me and He can never kill someone like you did." Bigla akong napahawak sa aking kaliwang pisngi matapos dumapo ang kanyang kamay rito. Galit ko siyang tinignan, hoping he will leave me after nun and I was right. But jsut vefore he close the door ay nag-iwan siya ng katagang minsan ko ng kinatakutang mangyari.

"If you won't behave, I might as well kill him. Madali lang para sa akin ang lahat Nikka alam mo yan."