ALABORA
Annesinin ölümünün ardından, babasıyla İstanbul'a taşınan bir genç kızın hikayesi...
Yeni bir okul, yeni arkadaşlar, yeni bir şehir...
Bunlar Yağmur için hiçbir şey ifade etmiyordu. Tek istediği annesi ve onun sıcaklığıydı. Yalnızlığın için...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
1. BÖLÜM
GİZLİ NUMARA
''Ve sen,'' derdi annem. ''Ve sen yalnızlığın içinde yalnızca kendini dinlemelisin.''
Zaman geçip gidiyor. Büyük sıkıntılara rağmen bir şekilde kendini değiştirmeli, uğraşmalı ve bir derdin olmalı.
Kısa bir ömrümüz var. Ve sen elinden geleni yaptığına emin olmalısın.
Annem filozof değildi, o yalnızca farklı düşünen güçlü bir kadındı. Onu görenler zengin bir hayatımız olmasına rağmen sade kıyafetleriyle alay ederdi. Konuştuğu konuları anlamadıklarından hep yargılanırdı.
Ama annem her zaman kendi bildiği yoldan gitmişti.
Bu yüzden geride bıraktığı tek çocuk ben değildim. Benim gibi öksüz kalan yüzlerce çocuğa kol kanat germişti. Ben doğduğumdan beri bunu yapıyordu, birçok kez onun okuttuğu çocuklar annemi bulmuş ve teşekkür etmişti.
Annem, kimsesizlerin annesiydi.
Gözümü kapattım. Bir cumartesi sabahıydı. Yeni evimizde babam yatağında mışıl mışıl uyurken ben burada rezidansın yirmi ikinci katında boylu boyunca uzanan cam kenarında bir köşede kahverengi tekli koltukta uzanmış dizlerimi kendime çekmiş dışarıyı izliyordum.
Gün doğuyordu.
Yerleştiğim bu şehir her zaman hareketli ve canlıydı. İstanbul'un sabahı güzeldi, masum duruyordu. Burada en tepede durmuş şehri izlerken gözlerimi yumdum.
Defalarca dinlemeye çalıştım kendimi. Ruhum sadece bana endişe ve korkuyu hatırlatıyordu. Kafesinden ayrılmış bir kuş gibiyim. Yalnızım. Ne yapacağımı bilemeyecek kadar çaresiz.
Kalabalığın içindeyim yine ama bir o kadar da yabancıyım aslında kendime.
Telefonuma sabah tam altıda gelen mesaj sesiyle irkildim. Gerçekten sabah altı olduğu zaman bana yazan bir psikopatım vardı. İnanılır gibi değildi.
Açtığımda bilinmeyen farklı bir numaraydı yine. Bu yirmi ikinci mesajdı. Yirmi iki gün. Yirmi iki kere tehdit edilişim...
Güldüm.
Neden diye sormayın ben de bilmiyorum.
Beni ölümle tehdit etmeleri komiğime gidiyordu galiba. Ölmek dahi istemeyecek kadar yorgun birini bununla tehdit etmeleri işe yaramıyor gibiydi. Bu sefer ki mesajını açtığımda herhangi bir tehditle karşılaşmadım.
En çok yaralananlar, her zaman en çok yanılanalardır.
