Salamisim (Published by Bliss Books)

Kabanata 33

Ang ikatlong bala na pinakawalan niya ay tumama sa balikat ng isang guardia ngunit nakabawi ang mga kasamahan nito. Nabaril si Angelita sa braso at binti. Napaluhod siya sa ibabaw ng malaking bato habang iniinda ang dalawang balang tumama sa kaniya.

Nag-aapoy ang kaniyang buong katawan sa sakit at hindi na rin niya maramdaman ang kaniyang kamay. Napatitig siya sa hawak na rebolber. Iisa na lang ang bala nito. Naalala niya ang kaniyang mga magulang na pinaslang na mga tauhan ni Don Florencio noong anim na taong gulang pa lamang siya. May sakit siya noon at ibig siyang dalhin ng kaniyang inay at itay sa pagamutan ngunit wala silang salapi kaya nagnakaw sila ng ilang kaban ng bigas sa imbakan ng pamilya Garza upang ibenta iyon.

Buong buhay niya ay inalay niya sa samahan kasama ang samahan. Sa huling sandali ay naalala niya ang kanilang kabataan, kung paano siya nagsimulang umibig kay Lorenzo. Ang masasayang sandali kasama ang tinuring niyang pamilya sa panciteria. At ang lahat ng plano at misyon na ginawa ng kanilang rebeldeng grupo.

Ang huling bala sa hawak niyang rebolber ay tumama sa binti ng isang guardia. Mabilis na nakabawi ang kasama nito. Isang bala ang tumama sa dibdib ni Angelita. Sa lakas nito ay tumalipon siya sa ilog.

Dahan-dahang pumailalim sa tubig ang kaniyang katawan. Halos buong buhay niya, palaging sumasagi sa kaniyang isipan ang samu't saring katanungan na hindi niya mahanapan ng kasagutan.

Bakit? Bakit nangyayari sa akin ang lahat ng ito?

Tulala siya sa ibabaw ng tubig na ngayon ay unti-unti nang nagiging malabo. Nagpatuloy sa paghabol ang mga guardia sa iba pang mga rebeldeng tumatakas. Hinihiling ni Angelita na nakalayo na sina Lorenzo at Santino. Na hindi masasayang ang pagsasakiripisyo niyang ito.

Bakit hindi ko man lang naranasan lumigaya? Bakit naging ganito ang aking kapalaran?

Sunod-sunod na bakit ang huling naitanong niya sa sarili at sa tadhana. Ito na rin siguro ang paraan upang makabawi siya sa lahat ng kasalanan niya kay Lorenzo. Ilang beses niyang pinagtangkaan ang buhay ni Maria Florencita sa pag-asang matitigil na ang kahibangan ni Lorenzo sa dalagang iyon.

Nahihirapan si Lorenzo mag-desisyon para sa samahan dahil sa pagtingin nito kay Maria Florencita. Nalalagay sa alanganin ang lahat dahil sa maling pag-ibig na iyon.

Hindi patas ang mundo. Kailanman ay hindi naging patas ang buhay sa akin.

Nababalot na ng lamig ang buong katawan ni Angelita. Natanaw niya ang isang liwanag mula sa ibabaw ng tubig. Ang liwanag na iyon ay nagmumula sa isang lampara na hawak ng isang lalaki. Ang lalaki ay nakasuot ng asul na abrigo (coat) na may itim na malalaking butones. Kulay itim din ang suot nitong bota.

Hindi mawari ni Angelita kung paano nakakalakad sa ibabaw ng tubig ang lalaking may hawak ng lampara. Ilang sandali pa, umupo ito saka tumingin sa kaniya. "Anong ibig mong gawin ko?" tanong ng lalaki habang nakatingin sa kaniya sa ilalim ng tubig. Hindi niya mamukhaan ang lalaki dahil sa labo ng kaniyang mata, maging ang tubig ng ilog.

"Ganitong mundo ang itinakda ng manunulat ng kwentong ito. Anong ibig mong gawin ko?" patuloy ng lalaki saka huminga nang malalim. Tumingala ito sa langit, sumisilip ang gasuklay na hugis ng buwan.

Muli itong tumingin kay Angelita, puno ng awa at pagkahabag ang kaniyang mga mata para sa sinapit ng karakter na ito. Sinubukan niyang isawsaw ang kaniyang daliri sa ilog ngunit napaso siya. "Kung sabagay, puno nga naman ng trahedya ang nobelang ito. Mapait talaga ang sinasapit ng mga karakter na tulad mo. Hindi ka mamahalain ng taong gusto mo, gagawa ka ng mga bagay na sa tingin mo ay dapat ngunit ito ang hahadlang sa pag-ibig ng dalawang pangunahing tauhan"

"Ikaw ang karakter na susubok sa tatag ng mga pangunahing karakter. Kapag tapos na ang tungkulin mo, tatapusin na rin ng manunulat ang buhay mo. Gano'n lang 'yon kadali" patuloy ng lalaki saka tiningnan ang lampara at pinakita kay Angelita, "Sumusobra na rin sa kakasulat ng trahedya ang manunulat na 'yon. Ano kaya kung turuan natin ng leksyon? Ano?"