When Heartbeat Stops [COMPLETED]

Chapter 2

"Vitals?", I asked Dr. Mariano.

"It is all stable, doc", he answered.

"Suture", then I started closing him. "Cut", I ordered.

"Cut", Dr. Ramos responded.

When it is done, we took an hour and ten minutes finishing the operation. I nodded at them and went out. I dispose my mask and gloves and wash my hands again. Nakasurgical gown pa ako dahil ayaw ko muna magpalit. Bumungad sa akin ang nanay ng pasyente.

I smiled at her. "Successful po ang operation", I informed her and kita ang galak sa mga mata niya. She does sign of the cross and held my hands.

"Maraming salamat po, doc. Akala ko po mawawala na sa akin ang anak ko", sabi niya na naiiyak pa. Niyakap ko siya at hinagod ang likod niya.

"Responsibilidad ko po na tulungan ang mga pasyente ko. Wag na po kayo magalala pa", I console her. Mother's love is a total different. Hinding-hindi mo mahahanap sa iba ang pagmamahal na naibibigay ng isang ina.

"Salamat po talaga", aniya. Natawa ako kaya niyakap ko ulit siya at nagbow na sa kaniya. I informed her na ililipat sa Intensive Care Unit ang pasyente para mas matingnan ang lagay niya. She repeatedly thank me and I gave her a genuine smile. Nang bumalik ako sa ER nakita ko sina Nurse Fe at Nurse Karlo, on duty pa rin. It's almost seven in the evening, bakit nandito pa sila?

Pumunta ako sa desk nila at nagtingin ng CT-scan ng mga pasyente. I saw them looking at me pero hindi nagsasalita kaya tiningnan ko na sila. "What is it?", I asked them. Mukhang nagaalangan pa si Nurse Karlo magsabi pero inunahan na siya ni Nurse Fe.

"Hinahanap po kayo ni Dr. Santos kanina, doc", she informed me at ako tuloy lang sa pagtingin ng mga resulta. Bakit niya ko hahanapin 'e alam naman niya na nasa OR ako kanina? Psh. Doktor ba talaga siya? We even had a nonsense talk before I did my operation.

Maya-maya lang ay nakita ko na nga si Dr. Santos papasok ng ER. Halos magdikit na ang mga kilay niya habang nakatingin sa akin. Ano na naman ginawa ko dito?

Nang makarating siya sa desk, kinalampag niya 'yun. For sure nasaktan siya kasi gawa sa bato ang desk. Kakatawa siya 'ah. Not cool 'e. "Why did you operate that patient, Dr. Colonel?!", he threw a fit.

I looked at him ang crossed my arms in my chest. "Why would I not do it, Dr. Santos?", bato ko pabalik sa kaniya. Nagtiim-bagang siya. Hah! Lakas ng apog. Bakit kapag sa drama, nagtiim-bagang ang lalaki, gwapo? Ba't kapag si Dr. Santos, hindi? Well...

"Walang pambayad ang nanay 'non", he yelled. Nagtitinginan na ang hospital staffs at ibang tao sa ER dahil sa eksena niya.

I raised a brow. "So what? I'm a doctor and my duty is to serve my patient, Dr. Santos. And I can say na walang problema do'n", I truly said. Totoo naman. "Right, nurses?", I asked the nurses in the desk. They all nod at me. "Ang problema ay ang hindi mo pagpayag na operahan ang pasyente", I spit out. Nagulat ang ibang nurses dahil sa sinabi ko aside kay Nurse Fe na alam ang nangyari.

"I didn't----".

"Why didn't you operate him as soon as possible? You knew na pwedeng mamatay ang pasyente na 'yun kapag hindi agad nakuha ang bato sa gallbladder niya. You knew na walang pera ang magulang niya pero may matutulong ang health card nila! So how could you not operate him and even yelled at my face dahil sa inoperahan ko siya? Ha?!", I burst out. Natahimik ang mga tao sa ER at tunog ng mga machines na lang ang naririnig ko.