Saving The Governor-General (Completed) ✓

WAKAS

"Sa wakas gising ka na!" nagulat ako nang may magsalita sa gilid ko. Nakatayo ang isang lalaking lahat ng suot ay kulay itim. Ano lang? Men in black? Tumingin siya sa akin.

"Hoyy! Grabe ka naman Anderson." he said casually as if we are really close. Pinagtaasan ko siya nang kilay habang inalalayan niya akong makatayo and I didn't bother to protest of his gesture.

"Seriously? Anderson? Hindi mo pa rin ako naalala? Pambihira naman oh!" sabi niya at napa-face palm na lang siya. What? Is not remembering him a sin now?

"Hindi naman sa ganoon Anderson pero dap—

"Wait. What? Are you a mind reader or something?" nakakakilabot na siya ah! Nababasa ba naman ang isip ko. Ano siya? May kapangyarihan? O maligno?

"Langhiya! Kinumpara mo na naman ako sa maligno!" asik niya na parang batang inagawan ng candy.

"You know what? I don't know you and where did you take me?" tanong ko habang iginala ang tingin ko sa paligid. I heard him sighed and I look at him back.

"Anderson, kaya mo ba talaga?" this time he's serious. Nanindig ang mga balahibo ko the way he look at me. Mas prefer ko pang nagloloko 'to kaysa ganito, napakaseryoso!

"Anong ibig mong sabihin?" balik kong tanong sa kaniya.

"You said back there that you want to figure out things. Now I am asking you, kakayanin mo ba? Dahil paniguradong.... " he's creeping the hell out of me because of his serious stares.

"Nevermind. Come with me." sabi niya at kinuha ang braso ko kaya binawi ko naman iyon. Napailing na lang siya dahil doon kaya imbes na braso ko ang hawakan niya ay hinila niya ang damit ko. For heaven's sake! Nakapampulis pa ako nang suot! Di ba niya alam na nakakasakal ang ginagawa niya. As if he reads my mind at biglang binitiwan ang damit ko.

"Pasensya na." he said with apologetic smile.

"Magbigay daan sa Gobernador-Heneral!" nagulat ako nang may ibang taong nasalita.

Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko nang makitang nasa ibang lugar na kami. Nakatingin lang ako sa damit ko ngayon..ngayon lang tapos pag-angat ng tingin ko ay nandito na kami sa isang mataong lugar? Or more likely a market. At ang mas ipinagtataka ko ay makaluma lahat ng bagay. Mula sa damit, mga gamit, mga estraktura ng mga bahay at ang mga wikang ginagamit. Naririnig ko silang nag-uusap at ang lalim ng tagalog nila. Grabe! Malalim pa ata sa Pacific ocean. Nosebleed tayo dito ah! It's like I can feel the Spanish breeze. Sandali...

Nagising ako sa isang kagubatan nang may narinig akong isang putok ng baril. May naglalaban at may isang may edad na babaeng nakasakay sa isang kalesa. Our eyes met and I found myself blend to the people fighting. Nailigtas ko siya at nilapatanang sugat niya hanggang sa may dumating na lalaki.

"Paumanhin binibi ngunit sino ka? Bakit ka narito?" tanong niya sa akin.

Ngunit hindi ako nakasagot ng biglang nawalan ng mlay ang babae at may biglang humila na lang sa akin. Tinanong ko siya kung bakit at saan niya ako dadalhin. At nakarating kami sa iaang mataong lugar. Eksaktong kagaya nang kinatatayuan namin ng lalaking kasama ko. Marami siya sinabi sa akin at ipinakilala ang sarili. Sinabi niyang siya si Rosalina Concepción at siya—

"Rosa!" sigaw ko nang maalala ko na ang lahat. Napatakip na lang ako sa aking bibig, pinipigilan ang sarili na umiyak.

"Diba sabi ko sa iyo na you won't like it when you figure out things." malumanay na sabi sa akin ni Carlos. Naibaba ko ang kamay ko at nagsalita kahit pa lumuluha pa rin ako.

"Carlos." bigkas ko sa pangalan niya. He smiled gently, a pure smile.

"Oo ako nga. At last you remember everything." sabi niya but this time he smile became a sad one. My heart started to beat crazy. Napalunok ako bago ko siya tinanong. I'm having high hopes now.