Why Does it Matter?

Chapter 23: Cohesive Force

"Huy! Si cap, arangkada na ulit!" Sigaw naman ni Kim kaya agad siyang binatukan ni Syd. I can even see Kim aching because of the hit kaya naman napailing na lamang ako at muling napatingin kay Ven.

"Eat, Yanna. O, gusto mo ba subuan din kita?" Nanlaki ang mata ko dahil sa sinabi niya as a small smile form on her lips. Umiling na lang din ako sa kanya at kinuha ang plato kong hawak niya at nagsimula nang kumain.

"It's not a problem with me though. I could feed you all the time." Para akong nakarinig ng kuliglig ng biglang tumahimik ang table naming. As I raise my head on the people inside the table they are now looking at us with a wide smile on their faces. Nakita ko pang kinurot ni Dwayne si Thinker na parang kinikilig pa.

"Don't look at us. Dumbass!" Sita ni Ven sa kanila kaya naman nabuo na naman ang tawa dahil doon.

Tahimik na lamang akong kumain dahil ayoko ng makuha pa ang atensyon nila sa amin as Ven is getting an inch closer to me more over time.

I even silently look at Ven while she eats there with a small smile in her face. Her tan skin is a gold as the sun and her sexy and toned body got more prominent this time o dahil exposed lang dahil sa suot niyang dark blue two-piece bikini. Even her beautiful features are stronger now, ang malalim na kayumangging mata habang amg matatangos na ilong kasabay ng perpekto niyang kilay at mga pilikmata ang at ang mapupulang labi.

Even when we got back to Manila she never leaves my side like some attracted particle to me. Hindi ko alam ang dapat maramdaman dahil sobrang kinakabahan ako kapag nalalapit siya sa akin. I can still feel her eyes lingers on noong natutulog ako sa byahe pabalik ng Manila and I'm not really used to it anymore, parang pakiramdam ko ay nagwawala ang puso ko sa loob ng ribcage ko sa tuwing mahuhuli ko ang mga malalalim niyang mga mata na nakatingin sa akin.

"Yanna." Napalingon ako kay Ven ng tawagin niya ulit ako. I was about to enter the cab that I booked when she called me. Marahan naman akong lumingon sa kanya as I lick my lower lip bago pa tanawin ang mga magaganda niyang mata.

"Can I take you somewhere on Saturday night?" I can feel the sudden leap of my heart dahil sa sinabi niya at namuhay doon ang pamilyar na kaba na lagi kong nararamdaman apat na taon na ang nakakaraan.

I want to asks why pero nanatili lamang akong nakatitig sa kanya as she slowly puts some of her hair strands habang nahihiyang iniiwas ang tingin sa akin.

"I'll check Ven kung pwede ako. Annica's going to leave the country soon so I'll have to catch up with her." Napakagat ako sa pang-ibabang labi ko ng sabihin ko iyon. The small feeling of guilt creeps in me kahit pa totoo naman ang sinabi ko. Before leaving for El Nido, I told her that I'm going to spend some of my days for her dahil matagal na naman siyang mawawala.

"O-okay... I'll just message you then. Okay lang ba iyon?" The shyness in her is over-flowing habang nakikita kong binabasa niya ang labi niya gamit ang dila niya. She couldn't even look at me as he scratches the tip of her nose. I don't want my mind to wonder more about that so I just give a small smile at her.

"Okay." I said at nagsimula ng pumasok sa loob ng cab. I can even see her standing there as the cab left. Looking at the car that I'm in as if still seeing me.

Napahinga ako ng malalim habang tinatanaw ang pamilyar na traffic na kalsada ng Maynila.
Cohesive forces, attraction between like molecules. Oo, like molecules. Parehas kaming babae, e. tangina lang?

"Hala, girl?! Ano? Hindi porket lalayas ako ng bansa, e marupok ka na ulit. Umayos ka! Monique bantayan mo 'yan." I rolled my eyes because of how irritating her goodbyes are. Si Monique naman ay sumaludo pa na parang susundin talaga ang sinabi ni Annica.