Απόλυτος έλεγχος

Κεφάλαιο 2: Βασίλισσα

Chloe’s pov

Στρέφω το βλέμμα μου αριστερά και τον περιεργάζομαι. Το δικό του, πρασινωπό βλέμμα, είναι κολλημένο στο παράθυρο του αεροπλάνου και κοιτάζει νοσταλγικά τη θέα του Παρισιού από ψηλά, που γίνεται ολοένα και μικρότερο, όσο ανεβαίνουμε ψηλά στον ουρανό. Είναι θλιμμένος και το πρόσωπό του έχει σκοτεινιάσει. Δεν τον έχω ξαναδεί έτσι… Όμως του αξίζει. Πρέπει να πληρώσει. Δεν τολμάει να γυρίσει τα μάτια του προς τα εδώ. Από την στιγμή που τον ανάγκασα με μερικές κλοτσιές πάνω από το στομάχι να μπει μέσα, δεν μου έχει ρίξει ούτε μία ματιά… Φαίνεται σκεπτικός. Ίσως να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει όλα όσα συνέβησαν… Η όψη του σαν σύνολο, είναι σχεδόν θλιβερή. Μάτια καρφωμένα στην αντίθετη κατεύθυνση από την οποία βρίσκομαι, χέρια τυλιγμένα στο στομάχι, όπου είναι σφιχτά δεμένο με ένα λευκό πανί, κάτω από τη μισο-σκισμένη μαύρη μπλούζα του, μερικές κοψιές στολίζουν το πρόσωπο και τα γυμνά του χέρια, ενώ το αίμα από τις πληγές του έχει στεγνώσει… Το σαγόνι του είναι σφιγμένο, όπως και οι ώμοι του. Θα είναι εξοργισμένος… Το σίγουρο όμως είναι ότι τώρα έχει καταλάβει καλά ποιος έχει το πάνω χέρι… Εγώ έχω τον έλεγχο!


Όταν ηττήθηκα στην τελευταία μου μάχη με την Ladybug ένιωσα συντετριμμένη. Γιατί δεν μπορούσα να την κερδίσω; Γιατί εκείνη νικούσε διαρκώς; Και γιατί δεν μπορούσε να με εμπιστευτεί; Δεν ήθελε να μου δώσει ξανά το miraculous μου και με αντικαθιστούσε κάθε φορά με άλλους ήρωες! Δεν μπορούσα να καταλάβω τί έκανα λάθος! Έτσι, αφού γύρισα σπίτι και συνειδητοποίησα πως, μπλιαχ (!), οι γονείς μου τα είχαν βρει και ήθελαν να μείνουμε όλοι μαζί στο Παρίσι, αποφάσισα πως δεν θα άφηνα την ζωή να διαλέξει για μένα! Έπρεπε να την πάρω στα χέρια μου και να κάνω εγώ τις επιλογές που η ίδια ήθελα. Και αυτό που πραγματικά θέλω είναι να πάρω όλα όσα μου αξίζουν! Τότε σκέφτηκα πως έπρεπε να δώσω ένα τέλος στην “βασιλεία” της Ladybug! Ποια είναι λοιπόν η Αχίλλειος πτέρνα των ηρώων; Η μυστική τους ταυτότητα!
Έβαλα τα στοιχεία κάτω. Κάθε φορά που η Ladybug εμφανιζόταν για να “σώσει την ημέρα”, κάποια συμμαθήτριά μου χανόταν δια μαγείας από το σχολείο! Η Μαρινέτ! Είτε θα ζητούσε άδεια από την κυρία για να πάει στο μπάνιο, είτε δεν θα ερχόταν τις πρώτες ώρες στο μάθημα. Έπειτα, δίνει συνέχεια αυτές τις χαζο-συμβουλές που μοιάζουν τόσο πολύ με της Ladybug, γνωρίζει τα πάντα, και το κουάμι της είχε βρεθεί στο σχολείο. Πόσο ηλίθια μπορεί να είναι κάποια για να της συμβεί κάτι τέτοιο δηλαδή; Και τέλος, θυμάμαι αδρά την ημέρα που ο πρίγκιπας Αλί είχε έρθει στο Παρίσι για να δει αποκλειστικά ΕΜΕΝΑ, όπου βρήκα ένα παιχνιδάκι στο πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδο του σχολείου, που είμαι ΣΙΓΟΥΡΗ πως ήταν το κουάμι της Ladybug, και η Μαρινέτ έτρεχε πίσω από την λιμουζίνα μου ουρλιάζοντας σαν υστερική! Έχει και αυτή τη τρομαχτική ομοιότητα με την Ladybug που επιβεβαίωνε την θεωρία μου…Όλα τα κομμάτια του παζλ ταίριαζαν μεταξύ τους…
Ένα λαμπάκι αναβόσβησε ανάμεσα στα μάτια μου… Μα φυσικά! Το ημερολόγιό της Μαρινέτ μπορούσε να μου δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για να την καταστρέψω… Όμως η ταυτότητα του Catnoir και το πώς θα μπορούσα να μπω στο δωμάτιο της Μαρινέτ ήταν ακόμη ένα μυστήριο… Πέρασαν δυο μέρες μέχρι να καταφέρω να βρω την ταυτότητα του Catnoir… Ήταν δύσκολο. Είχε κρυφτεί πολύ καλά, αλλά όχι αρκετά ώστε να με ξεγελάσει! Όταν πήγα επίσκεψη- έκπληξη στον Αντριανούκο μου, βρήκα το δωμάτιό του άδειο… Δεν ανέφερα τίποτα στον πατέρα του ή στη Νάταλι, γιατί θεώρησα πως ήταν ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στα πράγματά του πριν επιστρέψει. Ήταν έτσι και αλλιώς στους υποψηφίους μου. Τα ντουλάπια του ήταν γεμάτα με βρομερό τυρί και πίσω από αντικείμενα είχε κρύψει φωτογραφίες της Ladybug… Το δικό του κουάμι είχε επίσης βρεθεί στο σχολείο μας και οι φωτογραφίες που συχνά ανεβάζει στο ίντερνετ είναι περίεργες μερικές φορές, σα να περιτριγυρίζεται από κάποιον. Δεν ήμουν κι εντελώς σίγουρη για την ταυτότητα του Catnoir, ωστόσο, υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να το ανακαλύψω…


Ένας από τους γεροδεμένους φρουρούς μου με πλησιάζει. Σκύβει δίπλα μου και μου ψιθυρίζει στο αυτί:
«Είμαστε έτοιμοι δεσποινίς Μπουρζουά…»,
«Τέλεια!», λύνω την ζώνη μου και με πιάνει από τον καρπό για να με οδηγήσει στο δωμάτιο του αεροπλάνο όπου του ζήτησα να συγκεντρώσει όλους τους έμπιστους και πρώην μαχητές σε πόλεμο, ώστε να οργανώσω τον στρατό μου. Κάνω τα πρώτα βήματα προσεκτικά, αλλά αμέσως παγώνω. Γυρνάω προς την μεριά που είναι η θέση μου και κοιτάω για μερικά δεύτερα τον Άντριεν. Η στάση του είναι ίδια με πριν. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Σαν άγαλμα από πάγο μοιάζει. Στρέφομαι προς έναν από τους φύλακες μου, που κάθεται απέναντι από τον Άντριεν και του κάνω νόημα. Εκείνος γνέφει καταφατικά και οι μύες του σφίγγονται. Σηκώνεται από την θέση του και κάθεται δίπλα στον Άντριεν. Ωραία.
Μόλις μπαίνουμε στο δωμάτιο, βλέπω την ομάδα μου και νιώθω την φλόγα ανάμεσα στο στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει από τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία. Ένα πλάγιο και ψυχρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου όσο τους κοιτάζω. Είναι όλοι μεσήλικες, γεροδεμένοι, ντυμένοι με σμόκιν και ψυχρά προσωπεία. Κρύβουν πρόσωπα που έχουν ζήσει σε πολέμους, που έχουν δει τους  ανθρώπους τους να σκοτώνονται, πτώματα να πέφτουν καταγής, αίμα, φθόνο, τραυματισμούς κάθε επιπέδου, τον χάρο με τα ίδια τους τα μάτια. Έχουν δει τις ζωές τους να καταβαραθρώνονται σε μια στιγμή. Έχουν μετατραπεί σε στυγνούς εγκληματίες. Έχουν χάσει κάθε νόημα της ζωής. Έχουν αποκτηνωθεί. Έχουν μετατραπεί σε αυτό που χρειάζομαι! Οι μυς τους σφίγγονται μόλις με βλέπουν  και στέκονται προσοχή, με βλέμματα κενά, άδεια. Η περηφάνεια σκιαγραφείται στο πρόσωπό μου.
«Ξέρετε γιατί βρίσκεστε εδώ! Μέσα σε λίγες ώρες θα προσγειωθούμε στην Αγγλία, την μεγάλη, πλούσια χώρα που περιμένει με ανυπομονησία να φτάσουμε και να την κάνουμε δική μας! Αυτή τη φορά όμως δεν θα υπάρξουν δικά μας θύματα, Αυτός ο πόλεμος θα είναι νικητήριος και θα μας χαρίσει αμέτρητα πλούτη! Δεν θα βγείτε χαμένοι και πιστέψτε με σε αυτό!», σταματάω για να πάρω μία ανάσα και παρατηρώ με προσοχή τα πρόσωπά τους να παραμένουν παγωμένα, άγρια, και να γνέφουν καταφατικά με τόση ψυχρότητα που μοιάζει να με αγκαλιάζει σαν ζεστή κουβέρτα. Τα χαιρέκακα τους χαμόγελα είναι ανατριχιαστικά υπέροχα.
«Το μόνο που χρειάζομαι από εσάς είναι διάθεση για μάχη, για αίμα, για νίκη! Αυτό που σας δανείζω σήμερα, είναι κάτι πολύ ισχυρό, που μπορεί να  σας κάνει αλώβητους, αν το χρησιμοποιήσετε σωστά!», χτυπάω τα δάχτυλα μου και ο φύλακας που με συνοδεύει φέρνει το κουτί με τα miraculous και το ανοίγει δίπλα μου.
«Ονομάζονται miraculous! Το κάθε ένα από αυτά μπορεί να σας μεταμορφώσει, χαρίζοντάς σας δυνάμεις απίστευτου μεγέθους. Μόλις πετύχουμε τον στόχο μας, θα τα επιστρέψετε σε εμένα, ή σε κάποιον από τους φύλακές μου που θα μου τα δώσει. Αν με προδώσετε, δεν θα υπάρξει αμοιβή και θα αναγκαστώ να κάνω κάτι που δεν θέλω», τα μάτια μου σπινθηρίζουν, «Έγινα κατανοητή;», όλοι γνέφουν καταφατικά με τα σαγόνια και τις γροθιές σφιγμένες. Το ύφος που έχουν υιοθετήσει παροτρύνει να τους εμπιστευτώ. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσω  αυτό που θέλω.
«Περάστε να πάρετε ένα ο καθένας. Μόλις προσγειωθούμε, ξέρετε τί πρέπει να κάνουμε», τους κοιτάζω μέσα στα κενά τους μάτια συνοφρυωμένη. Ανταποδίδουν το βλέμμα και περνάνε ένας- ένας για να πάρουν miraculous. Όλα πηγαίνουν βάση σχεδίου!


Σφίγγω τις γροθιές μου και ρίχνω μια ματιά στον καθρέπτη. Ήρθε η ώρα! Η στολή μου είναι πιο λαμπερή από ποτέ και θα ήταν άδικο να μην ομολογήσω το πόσο μου ταιριάζει το miraculous της πασχαλίτσας. Η στολή είναι πολύ πιο όμορφη πάνω μου, θα έπρεπε να είμαι από την αρχή η ηρωίδα του Παρισιού! Τα δύο μακριά μου ξανθά κοτσίδια με κάνουν να μοιάζω στην Harley Quinn, μία από τις αγαπημένες μου “ηρωίδες ταινιών”… Με θαυμάζω γοητευμένη, μέχρι που τα μάτια μου πέφτουν πάνω στο μαχαίρι που έχω κλείσει στην δεξιά μου παλάμη κι είναι έτοιμο να γλιστρήσει.
Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Ίσως απλά να ηγηθώ. Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να πάρεις αυτό που θέλεις, παρά μόνο αν το κατακτήσεις, με οποιοδήποτε μέσο. Μπορώ να το κάνω,  μπορώ να το κάνω! Δεν είναι και τόσο δύσκολο! Απλά χώνεις το μαχαίρι βαθιά, το στρίβεις και τελείωσες!
«Δεσποινίς! Ο στρατός σας σας περιμένει έξω!», φωνάζει ο Ζαν Κλοτ, έξω από την πόρτα του μπάνιου, «Είστε σίγουρη πως θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο; Είναι επικίνδυνο!»,
«Απολύτως!», ανοίγω την πόρτα διάπλατα κι απότομα. Το πρόσωπό του είναι κάτασπρο, πανιασμένο, και τα πράσινα μάτια του, τυλιγμένα στον φόβο. Εκείνος τρέμει και το βλέμμα του είναι ασταθές. Μια τρέχει έξω από το αεροπλάνο, μια πέφτει πάνω στα μάτια μου και την άλλη κοιτάζει με τρόμο το μαχαίρι που κρέμεται από τα ακροδάχτυλά μου.
«Εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να σιγουρευτείς πως ο Άντριεν είναι απόλυτα προστατευμένος από τους δύο φύλακες που ανέθεσα την φύλαξή του. Εντάξει;», λέω και τα λόγια μου βγαίνουν σαν ξένα από το στόμα μου, ψυχρά, απόμακρα, ρομποτικά.
«Μάλιστα δεσποινίς…»,
«Τώρα φύγε από τον δρόμο μου!», τον σπρώχνω εκνευρισμένη μακριά κι εκείνος χάνει την ισορροπία του με αποτέλεσμα να πέσει στα δεξιά μου. Τον προσπερνάω και συνεχίζω όλο ευθεία.
Μόλις βγαίνω από το αεροπλάνο, βλέπω μπρος μου στοιχισμένους τους άντρες από τον στρατό μου. Είναι όλοι μεταμορφωμένοι. Με κοιτάνε αρχικά με δέος κι αμέσως στέκονται προσοχή. Είμαστε έτοιμοι.
«Πάμε κατευθείαν στην πηγή!», φωνάζω για να με ακούσουν όλοι. Κατευθείαν προχωράω με βήμα σταθερό προς τα εκείνους, κι αυτοί κάνουν μερικά βήματα δεξιά κι αριστερά, αφήνοντας χώρο για να περάσω. Συνεχίζω αποφασιστικά και όλοι τους με ακολουθούν, με τέσσερις  από αυτός δίπλα μου. Εκείνοι σχηματίζουν ένα προστατευτικό ημικύκλιο γύρω μου και με κάνουν να νιώθω πιο δυνατή. Πάμε να πάρουμε αυτό το στέμμα!
«Κλόη!», μια πνιχτή φωνή με κάνει να αναριγήσω και σταματάω απότομα στην θέση μου με τους μύες μου να παγώνουν. Γυρνάω το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση από την οποία ήρθε αυτή η φωνή και τα μάτια μου πέφτουν πάνω στου Άντριεν. Αυτός βρίσκεται στην κορυφή της σκάλας αποβίβασης του αεροπλάνου και με κοιτάζει με ένα ικετευτικό βλέμμα και μάτια βουρκωμένα. Οι δύο φύλακες μου τον κρατάνε από τα μπράτσα ακινητοποιώντας το πάνω μέρος του σώματός του.
«Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό!», λέει μέσα από τα δόντια του με σκοτεινό πρόσωπο. Το βλέμμα του μεταβάλλεται σε ένα έξαλλο και άγριο βλέμμα. Δεν καταφέρνει όμως να με διαπεράσει. Σφίγγω το μαχαίρι πιο πολύ μέσα στην παλάμη μου, τον κοιτάω θυμωμένη κι αμέσως γυρνάω την πλάτη και συνεχίζω. Δεν έχεις καμία επιρροή πάνω μου Αγκρέστ. Όχι πια.


Μαχαιριές στον αέρα, ουρλιαχτά πόνου και έντονη μυρωδιά αίματος. Το δικό μου αίμα βράζει μέσα στις φλέβες μου και οι κινήσεις μου στο πεδίο της μάχης βγαίνουν αυθόρμητες και κοφτές. Δυνατές και αποτελεσματικές. Το μαχαίρι μου διαπερνάει τις σάρκες των πολεμιστών αφήνοντάς τους πίσω μου τραυματισμένους. Δεν θέλουμε να σκοτωθούν όλοι γιατί μετά θα έχουμε έλλειψη προσωπικού. Όσο προσπερνάω τους φύλακες της βασίλισσας που τα βάζουν μαζί μας μάταια, δεν σκέφτομαι τί συμβαίνει. Το μυαλό μου τριγυρίζει αποκλειστικά και μόνο στον στόχο μου. Εκείνοι προσπαθούν να μας εμποδίσουν να φτάσουμε στο βάθος της αίθουσας, στον θρόνο, όπου κάθεται η βασιλική οικογένεια έντρομη. Δεν μπορεί να φύγει από την αίθουσα γιατί δικοί μου άντρες βρίσκονται στις εξόδους έτοιμοι για όλα. Καταφέραμε με μεγάλη επιτυχία να φτάσουμε μέχρι εδώ, σκοτώνοντας πολλούς φύλακες, όμως άξιζε. Δεν έχουμε απώλειες χάρη στα miraculous και συνεχίζουμε ατρόμητοι, ακάθεκτοι.
Τα γαλανά μάτια της βασίλισσας φτάνουν στα δικά μου θυμίζοντας μου εκείνα της Ladybug, που πίστευε πως μπορεί να τα βάλει μαζί μου! Έχουν απομείνει λίγοι φύλακες ακόμη και τρέχουν προς τα εμάς ορμητικά σαν κύμα του ωκεανού που αποσκοπεί να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Οι τέσσερις προστάτες μου μπαίνουν μπροστά μου αντιμετωπίζοντας τους εχθρούς με απόλυτο επαγγελματισμό και ρομποτικές κινήσεις. Έχουν παραβρεθεί  σε τόσες μάχες που οι κινήσεις τους βγαίνουν μηχανικές και εξαιρετικά δυνατές, αφού μια κοψιά φτάνει για να σκοτώσουν κάποιον. Η σωματική τους δύναμη είναι αμέτρητη. Όλοι όσοι πολεμιστές μου βρίσκονται πίσω μου σχηματίζουν ασπίδα γύρω μου, μπαίνοντας μπροστά. Τα μαχαίρια υψώνονται στον αέρα, και όταν η κλίση τους είναι κατακόρυφη, ζεστό αίμα στολίζει τα γυμνά τους χέρια και άνθρωποι πέφτουν πίσω τους νεκροί.
Ένας κόμπος στον λαιμό μου δημιουργεί σύγχυση. Τα μάτια μου ξυπνάνε και το μυαλό μου συνειδητοποιεί τί πραγματικά συμβαίνει εδώ… Πώς μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο; Το στομάχι μου σφίγγεται και οι εικόνες γύρω μου μου φέρνουν αναγούλα. Τα πνευμόνια μου γεμίζουν με μολυσμένο αέρα. Αέρα που μυρίζει αίμα, ψοφίμι. Σώματα πεσμένα ολόγυρα, κόκκινες κηλίδες παντού. Τα μάτια μου βουρκώνουν. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό… Κι όμως, συμβαίνει, είναι η πραγματικότητα και πρέπει να την αποδεκτώ. Δεν πρόκειται να σταματήσω τώρα. Τώρα που έφτασα μέχρι εδώ! Κάνω έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό μου, έχοντας την έντονη αίσθηση πως όλα κινούνται βασανιστικά αργά γύρω μου κι εγώ είμαι στο επίκεντρο, στη μέση όλου αυτού. Η φωνή του Άντριεν ακούγεται υπόκωφα και φτάνει στα αυτιά μου παραλλαγμένη. Όχι Κλόη, όχι τώρα. Μην χάσεις τον έλεγχο!
Αίφνης, δύο δυνατά μπράτσα με γραπώνουν και ξυπνάω απότομα από την τρομακτικά ζωντανή μου φαντασίωση. Στρέφω το βλέμμα μου, μα αυτός που με κρατάει δεν είναι δικός μου άντρας. Δύο από τους στρατιώτες μου, σπεύδουν να με ελευθερώσουν από την γερή αυτή λαβή, μα ο άντρας βγάζει ένα μαχαίρι. Ακούω τον ανατριχιαστικά ευχάριστο ήχο του, ενώ αποδεσμεύεται από την θήκη του. Ο θώρακας του καίει πίσω από το κεφάλι μου και κάτι γλιστερό γλιστράει ανάμεσα στα μάτια μου, που καίει επίσης. Μόλις φτάνει στην άκρη της μύτης μου, συνειδητοποιώ πως το χρώμα του είναι σκούρο, πορφυρό. Ώστε είσαι τραυματισμένος… Νομίζει πως αν με βγάλει από τη μέση οι άντρες μου θα υποχωρήσουν; Όχι, κύριος! Αυτό το βασίλειο θα γίνει δικό μου! Σήμερα! 
Με ένα διακριτικό τράβηγμα καταφέρνω να γυρίσω το μαχαίρι που κρατάω με το δεξί μου χέρι, με την λεπίδα προς τα πίσω και μόλις βρίσκω τον στόχο…
«ΑΡΓΚ!», ουρλιάζει ο τύπος και το μαχαίρι πέφτει από τα χέρια του, ενώ το δικό μου του σχίζει αποτελεσματικά την σάρκα κοντά στο μέρος του δεξιού νεφρού… Όμως η λαβή του άντρα γίνεται πιο δυνατή, αντί να χαλαρώσει και να καταφέρω να ελευθερωθώ. Καλά, αν έτσι το θέλεις…
«Δεν πρόκειται να σε αφήσω να ξεφύγεις με αυτό! Γμφ! Δεν θα αγγίξεις ούτε τρίχα της μεγαλειότατης!», γυρνάω ελαφρώς το κεφάλι μου και παρατηρώ κάτι να κρέμεται από την τσέπη του. Ένα ρολόι… Πρέπει να είναι ο ιδιαίτερος, το δεξί χέρι της βασίλισσας… Είναι αρκετά ψηλός και γεροδεμένος για να κατέχει έναν τέτοιο ρόλο, αλλά ποια είμαι εγώ για να κρίνω; Έτσι εξηγείται το πάθος του..
«Εάν το θελήσεις, μπορείς να ζήσεις, αλλά να υπηρετείς μία άλλη μεγαλειότητα. Θα σου είναι και πιο ευχάριστη μία αλλαγή! Εξάλλου, αξίζω πολλά περισσότερα από όσα έχει αυ—γκ!», με κλείνει στο μπράτσο του και πιέζει με όλη του την δύναμη τον λαιμό μου που μοιάζει με μία δέσμη οδοντογλυφίδων κάτω από τα γερά και τούβλινα χέρια του. Όλα αρχίζουν να θολώνουν και καυτά δάκρυα σπεύδουν να βοηθήσουν να δω καθαρά, κάνοντας χειρότερη την κατάστασή μου. Δεν… μπορείς να με σκοτώσεις… Δεν… Φο- φοράω miraculous… Κι όμως τα βλέφαρά μου μοιάζουν να υποχωρούν και οι αεροφόρες οδοί δυσκολεύονται να λάβουν αέρα από την ατμόσφαιρα. Τα κοκαλάκια μου είναι αδύναμα, μα… Μπορεί να έχω αδυναμίες- εξαιτίας του πανέμορφου, λεπτεπίλεπτου και αξιοζήλευτου λαιμού μου, όλες με ζηλεύουν φυσικά για αυτό- αλλά έχεις κι εσύ!  Το μαχαίρι είναι ακόμη καρφωμένο σε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο… Μόνο να… μπορούσα να… Βάζω δύναμη στα δαχτυλάκια μου που πιέζουν την άκρη της λαβής του μαχαιριού, σπρώχνοντας προς τα μέσα… Έλα, Κλόη! Πιο βαθιά… Πιέζω τον εαυτό μου και βάζω όση δύναμη μου έχει απομείνει για να το πετύχω.
Με λίγο ακόμη κόπο και τα δευτερόλεπτα να κυλάνε σαν το μέλι προς τον πάτο της κλεψύδρας του χρόνου, ένας λαχταριστός ήχος φτάνει επιτέλους στα αυτιά μου, απελευθερώνοντάς με από το φρικιό. Ααααχ! Μπορώ να αναπνεύσω και πάλι!  Παίρνω μία βαθιά εισπνοή και την αφήνω να φύγει με τα πνευμόνια μου να με καίνε αφάνταστα. Πριν να αφήσω το σώμα του δύστυχου να πέσει κάτω στρίβω το μαχαίρι με μία γρήγορη κίνηση και το βγάζω βίαια και απότομα από εκεί παίρνοντάς το πίσω εξ ολοκλήρου. Μπορεί να μην πέθανε, λόγω του σημείου που τον χτύπησα, αλλά σύντομα ίσως και να γίνει κι αυτό, από μεγάλη απώλεια αίματος. Οι στρατιώτες μου φτάνουν σοκαρισμένοι δίπλα μου και παγώνουν στην θέση τους. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο!
«Συνεχίζουμε!», γρυλίζω και προχωράνε πλάι μου ακολουθώντας με όπου κι αν πάω.
Οι αντίπαλοι που προστατεύουν την βασίλισσα είναι ελάχιστοι πλέον, κι έχουν δημιουργήσει ένα προστατευτικό τρίγωνο γύρω από την βασιλική οικογένεια.
«ΑΥΤΟ. ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ. ΤΩΡΑΑ!», ουρλιάζω δείχνοντας παθιασμένη με την άκρη της λεπίδας του μαχαιριού μου που στάζει αίμα ακόμη, κατευθείαν το τρίγωνο εκείνο. Οι άντρες μου ορμάνε αμέσως, ουρλιάζοντας, καταπάνω τους, ακολουθώντας την γραμμή που τους επιδεικνύω. Σε λίγα λεπτά, θα έχουν τελειώσει όλα. Στέκομαι πίσω αφήνοντας τους να τα κανονίσουν όλα, μιας και τώρα δεν κινδυνεύω, βλέποντας περήφανη το θέαμα. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως αυτές οι πανάκριβες μαλακίες 3D virtual reality που παινευόμουν πάντα πως είχα αποκτήσει και κανείς άλλος στο σχολείο δεν είχε- γιατί δεν έφταναν τα χρήματα των γονιών τους για τίποτα παραπάνω από τα δίδακτρα του ιδιωτικού μας Λυκείου, εκτός από τον Άντριεν- θα φάνταζαν πλέον αρχαία στα μάτια μου. Αυτό είναι πραγματικό πεδίο μάχης. Οι ζωές που έχουν αφαιρεθεί μέσα σε αυτό το τέταρτο δεν συγκρίνονται με αυτές τις πλαστές πραγματικότητες. Εδώ το βλέπεις το αίμα, τα πτώματα και μπορείς να τα αγγίξεις, η μυρωδιά του αίματος, είναι αληθινή, το τοπίο, όλο αυτό που συμβαίνει, είναι πραγματικότητα. Μόνο εδώ μπορείς πραγματικά  να νιώσεις την αδρεναλίνη, το δικό σου το αίμα να βράζει σε τόσο υψηλούς βαθμούς μέσα στις φλέβες σου που αισθάνεσαι πως εκείνες θα σκάσουν σαν ρόγα από σταφύλι μέσα στο σώμα σου και θα ανακατέψουν το μη οξυγονωμένο με το οξυγονωμένο αίμα, και το καυτό με το “φυσιολογικής θερμοκρασίας”.
Ο κόμπος στο στομάχι επιστρέφει. Ω, έλα τώρα, αρχίζει να γίνεται κουραστικό! Και η μυρωδιά του χώρου μου φέρνει τρομερή αναγούλα. Ανακατεύομαι. Όλα είναι κλειστά εδώ μέσα, προκειμένου να πετύχουμε τον σκοπό μας και η μυρωδιά καταλαμβάνει τον χώρο και γίνεται ολοένα και πιο έντονη όσο κερδίζει έδαφος. Πρέπει να τελειώσουμε! Και γρήγορα. Για μία φευγαλέα στιγμή θέλω να βάλω τα γέλια με το θέαμα των στρατιωτών μου σε πολύχρωμες φορεσιές, με αυτιά και ουρές και φανταχτερές μάσκες, όμως ο απότομος πονόκοιλος και η ζάλη δεν μου το επιτρέπουν. Αφήνω τα γόνατα μου να “σπάσουν” και σωριάζομαι κάτω υποκύπτοντας στην θέληση μου να ξαπλώσω για λίγο. Οι ήχοι από τα μαχαίρια, τα ουρλιαχτά της βασιλικής οικογένειας και κυρίως των μικρότερων μελών της, καθώς και το κλάμα, οι λυγμοί, τα αξιολύπητα κλαψουρίσματά τους, όπως και η έντονη μυρωδιά του αίματος βαίνουν μεθυστικά. Χάνω για λίγο τον έλεγχο των αισθήσεων μου και όταν επιτέλους καταφέρνω να συνηθίσω σε όλο αυτό, παρατηρώ πως τα ουρλιαχτά έχουν κοπεί απότομα. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω ακριβώς απέναντι τα δυστυχισμένα πρόσωπα της οικογενείας, παγωμένα, με τα μάτια ανοιχτά, νεκρά, πεσμένα καταγής, ακόμη ενωμένα με το υπόλοιπο σώμα τους- τα περισσότερα δηλαδή. Το μόνο άτομο από τους αντιπάλους το οποίο είναι ακόμη ζωντανό, είναι… η βασίλισσα; Αυτή που πρέπει οπωσδήποτε να πεθάνει, είναι ακόμη ζωντανή;
Στηρίζομαι στα πόδια μου και στέκομαι όρθια εκνευρισμένη. Η γυναίκα αυτή δεν έχει όρια! Χρησιμοποιεί ό,τι αντικείμενα είχε μαζί της για να “λιθοβολήσει” τους δικούς μου; Πώς τους έχει ξεφύγει τόση ώρα; Είναι μία σχετικά νεαρή κοπέλα, κάπου στα τριάντα, με ένα μακρύ, μεταξωτό μπλε φόρεμα να αγκαλιάζει το σώμα της, δυο γαλανά, σπαστικά μάτια, γεμάτα ελπίδα, όμοια με της Ladybug, ένα ηλίθιο, αγαθό ύφος στο πρόσωπό της, καστανά σγουρά μαλλιά πεσμένα στους ώμους, ένα μακρύ κοφτερό στις άκρες σκήπτρο, μαύρα μάγουλα από την πασαλειμμένη μάσκαρα- πρέπει να έχει κλάψει πολύ για να καταστρέψει την αξία και την αντοχή μίας τέτοιας πανάκριβης μάρκας- και τέλος, με ένα πανέμορφο επίχρυσο στέμμα στα μαλλιά… Είναι εκθαμβωτικό!... Είναι δικό ΜΟΥ!
Αυτοί οι ηλίθιοι! Γιατί δεν την έχουν σκοτώσει ακόμη! Μην μου πεις ότι την λυπήθηκαν τώρα εξαιτίας της καθηλωτικής της αγνότητας και ομορφιάς! Ίου! Γιατί αυτή η κοπελιά πρέπει να μοιάζει τόσο σε αυτήν την ηλίθια, την Μαρινέτ; Ο θυμός με κυριεύει και τα μάτια μου αλλάζουν από μόνα τους την εικόνα που σχηματίζεται μπρος τους. Με τα μαλλιά μπλε και πιασμένα σε κοτσίδες είναι ίδια η Μαρινέτ!
«Γκρρ…», δεν πρόκειται να νικήσεις, Ladybug! Ο θρόνος και το στέμμα είναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ! Φλόγες ξεπετιούνται μέσα από τα μάτια μου που καίνε τόσο που δακρύζω κι είμαι σίγουρη ότι έχουν κιόλας προσλάβει κόκκινο χρώμα, σκούρο σαν το αίμα. Οι μύες μου σφίγγονται και όλο μου το σώμα καίει. Τα δόντια μου τρίζουν από την δύναμη που ελευθερώνουν όταν κλείνουν μαζί, σαν οδοντοστοιχία και ο ήχος με κάνει να ανατριχιάσω. Το γιογιό μου εκτοξεύεται με τέτοια ταχύτητα που μοιάζει να φεύγει από μόνο του αφήνοντας πίσω του μία γραμμή φλογών, που δείχνουν την πορεία που ακολούθησε για να φτάσει και να τυλιχτεί γύρω από τον θρόνο. Κατευθείαν, με τραβάει κοντά του με ιλιγγιώδη ταχύτητα και φτάνω ακριβώς δίπλα στην “μεγαλειότατη”!
Κανείς από όλους αυτούς δεν ξέρει να χρησιμοποιεί miraculous εκτός από εμένα, για αυτό και δεν ξαφνιάστηκα όταν είδα την έκπληξη στα πρόσωπά τους. Μόνο της βασίλισσας διέφερε. Το δικό της ήταν στολισμένο με τον περιβόητο φόβο.
«Επιτέλους, τα λέμε και από κοντά!», στριγγλίζω μέσα από τα δόντια μου κι εκείνη κάνει μερικά βήματα πίσω. Όλοι γύρω μας μένουν παγωμένοι να μας κοιτάζουν κι εγώ πλησιάζω την γυναίκα με το βλέμμα καρφωμένο πάνω της. Τόσο άγριο που εκτοξεύει κόκκινες ακτίνες λέιζερ, που καίνε ακόμη κι εμένα. Το πρόσωπό μου σκοτεινιάζει και το ανακαλύπτω μέσα από τα βαθυγάλανα, αγνά μάτια της βασίλισσας, που είναι τόσο καθαρά και κρυστάλλινα, σαν καθρέφτες, που κοντεύω να παγώσω στο θέαμα τους. Όμως όχι. Η φωτιά είναι πολύ πιο ισχυρή από το νερό, κυρίως οι δικές μου φωτιές που ορμάνε μετά βίας έξω από αυτές τις δύο σχισμές και συναγωνίζονται κάτι τόσο αδύναμο, όπως τις ρηχές και γαλήνιες θάλασσες της βασίλισσας.
«Όλα τελείωσαν για εσένα ξέρεις», χαμογελάω διάπλατα, αποκαλύπτοντας μία κατάλευκη οδοντοστοιχία και βηματίζω όλο και πιο κοντά της. Καθώς μειώνω την απόσταση ανάμεσά μας, στριφογυρίζω το μαχαίρι ανάμεσα στα ακροδάχτυλά μου κι εκείνη το αντιλαμβάνεται πνίγοντας μία χαριτωμένη κραυγή. Τα δάκρυα κυλάνε σαν ποτάμια από τα μάγουλά της, κι έχουν το ίδιο ακριβώς χρώμα με τα μάτια της, που φαίνεται λες και εκείνα ξεχειλίζουν, ή… “ματώνουν”. Προτιμώ την χρήση της δεύτερης λέξης…
«Τί—τί σου κάναμε;…», ψελλίζει και χάνω τον έλεγχο. Τα μάτια μου γίνονται μικροσκοπικά και ένα επιφώνημα σκίζει τον αέρα, που αναρωτιέμαι στιγμιαία αν ήταν δικό μου. Όμως μετά από μία διαπεραστική μου κραυγή και ένα δευτερόλεπτο αργότερα δεν με απασχολεί πια. Όλα έχουν πλέον τελειώσει.
Οι στρατιώτες μου θριαμβολογούν, ενώ εγώ βρίσκω τον εαυτό μου πεσμένο πάνω στο πτώμα της γυναίκας, με το πρόσωπο βρεγμένο, κι ένα κενό στην ψυχή. Το αίμα της έχει λερώσει κι εμένα, και το μαχαίρι γλιστράει από τα χέρια μου μόλις συνειδητοποιώ τί έγινε. Όλα εκτελέστηκαν μέσα σε δεύτερα που ούτε εγώ η ίδια κατάλαβα τί έκανα. Ήταν λες και το σώμα μου έδρασε από μόνο του.
«Όχι… δεν μπορεί να το έκανα εγώ αυτό…», ψιθυρίζω με την φωνή μου να τρέμει και να μοιάζει αγνώριστη. Τρεις μεγάλες μαχαιριές στολίζουν το μέρος του στήθους της γυναίκας με την προτελευταία να πετυχαίνει την καρδιά. Έφτασε τόσο απότομα στο σημείο που “φυλαγόταν” που ήταν σα να έπαθε ανακοπή, έτσι τα μάτια της είναι ακόμη ορθάνοιχτα. Το βλέμμα της είναι στυλωμένο στον ουρανό, σα να ρωτάει τον Θεό “γιατί”… Τα τελευταία της λόγια… Ταιριάζουν γάντι. Μα, τί έκανα;
Η φωνή της ήταν ολόιδια με την Μαρινέτ. Αγνή και διόλου τσιριχτή. Δεν άντεξα. Όρμησα και κάρφωσα μανιωδώς το μαχαίρι μες την σάρκα της χωρίς να σκέφτομαι. Τρεις φορές… Από την φόρα βρέθηκα πάνω της και λερώθηκα κι εγώ, με το αίμα της τώρα κολλημένο στο σώμα μου. Τα μάτια μου δεν σταματούν να βλεφαρίζουν ζητώντας απεγνωσμένα να σταματήσει η παραγωγή δακρύων. Τί είναι αυτά; Εσύ Κλόη είσαι σκληρή. Είσαι αδιαπέραστη. Είσαι… δολοφόνος.





«…και με την εξουσία που μου παραχωρείται, σας ανακηρύσσω, βασίλισσα…», λέει ο στρουμπουλός, παραφουσκωμένος κύριος που βρίσκεται μπροστά μου και δεν έχει πάψει να φλυαρεί από όταν ξεκίνησε η τελετή στέψης μου. Ήθελα, μάλλον απαίτησα, να γίνει αμέσως για να είμαι σίγουρη ότι όταν η Μαρινέτ φτάσει εδώ θα έχω ολόκληρη την χώρα με το μέρος μου. Αρχικά, κάποιοι αρνήθηκαν να γίνει η στέψη μου, καθώς χρησιμοποιήσαν ως δικαιολογία το γεγονός ότι δεν είμαι ενήλικη ακόμη. Μόλις όμως έπεσε μαχαιριά σε έναν από αυτούς, όλοι συμφώνησαν ομόφωνα πως μπορεί να γίνει οτιδήποτε θελήσω. Κατευθείαν διέταξα να γίνει καθαρισμός της αίθουσας του θρόνου, καθώς και να με οδηγήσουν στην μπουτίκ του κάστρου για να ντυθώ κατάλληλα για την περίσταση, ενώ έκανα κι ένα παγωμένο μπάνιο για να διώξω την ένταση της μάχης που προηγήθηκε. Αμέσως, εγώ και οι ακόλουθοί μου, όπως και ο Ζαν Φλασιέ και οι δύο φύλακες μαζί με τον Άντριεν- με τον οποίο δεν έχω μιλήσει καθόλου από το πρωί που κατεβήκαμε από το αεροπλάνο- περπατήσαμε προς την αίθουσα εκδηλώσεων- μία ανοιχτή αίθουσα με πολλά φυτά και λουλούδια, στολισμένη με ακριβά φαναράκια, μεταξωτά πανό στολισμένα με διαμαντάκια, κι ένα πανέμορφο κατάλευκο πιάνο- όπου γίνεται η στέψη μου. Θέλησα να γίνει  έτσι, κάτι μικρό, προκειμένου απλά να πάρω τον τίτλο και μόλις νικούσα την Ladybug μια και καλή κι ανάγκαζα τον Άντριεν να με παντρευτεί, θα έκανα επιτέλους ένα μεγάλο πάρτι “πολυτελών” διαστάσεων. Προς το παρόν δεν έχω καιρό για γιορτές!
Μόλις ο γεράκος μου φόρεσε αυτό το φανταχτερό, επίχρυσο στέμμα- που παρεμπιπτόντως, είναι τρομερά βαρύ, αλλά αντέχω, εξάλλου για τέτοια έχω γεννηθεί εγώ- μου είπε πως με βάση το πρωτόκολλο πρέπει να κάνω τρεις στροφές ή κάτι τέτοιο, κι έτσι όπως στρίβω για να ξεκινήσω βλέπω με την άκρη του ματιού μου τον Άντριεν- που τα έχει φανερά παρατήσει- να έχει τα χέρια διπλωμένα στο στέρνο και τα σπινθηροβόλα μάτια του καρφωμένα πάνω μου. Εκείνος βράζει από θυμό. Οι μυς του είναι σφιγμένοι και τα φρύδια έχουν σμίξει με ένταση πάνω από τα μάτια του, τόσο πολύ που μοιάζουν κολλημένα μαζί τους. Το ύφος του δίνει με έμφαση ένα περίεργο μήνυμα, πως δεν με αναγνωρίζει... Εγώ είμαι, η ίδια Κλόη που ήξερες πάντοτε Αντριανούκο μου! Μόνο που τώρα έγινα πιο ισχυρή και δυνατή. Τώρα είμαι η βασίλισσα.
«Βασίλισσα Κλόη, της Αγγλίας!», είπε ο λουκουμάς μόλις τέλειωσα τις στροφές.

Ελπίζω να σας αρέσει πραγματικά παιδιά ! Δεν έχω και πολλά σχόλια σε αυτό το βιβλίο, μα τώρα που έχετε πια μια εικόνα των πραγμάτων ελπίζω να μου δώσετε καμία ψήφο κι κάποιο σχόλιο :Δ να έχετε ένα υπέροχο υπόλοιπο/Καλό σας βράδυ/ημέρα!!! :))