"နင္႔ကိုဘယ္မွလည္းမေခၚပါဘူး
ဒါနဲ႔ငါ့ကိုတစ္ခုခုေလးမတိုက္ခ်င္ဘူးလား
ေကာ္ဖီေလးပဲျဖစ္ျဖစ္"
"မတိုက္ခ်င္ဘူး"
သူ့အေျဖေျကာင့္ႏွာေခါင္းရႈံ႔ျပတဲ့မီနာ့ကိုၾကည့္ၿပီး
ရိေပၚကေခါင္းတစ္ခါခါနဲ႔ေကာ္ဖီတစ္ခြက္သြားေဖ်ာ္
ၿပီးခ်ေပးတယ္
"ရိေပၚ အခ်စ္ဆိုတာဘာလဲဟင္"
အထူးအဆန္းေမးလာတဲ့မီနာ့ကိုရီေပၚကမ်က္လံုး
တစ္ခ်က္လွန္ၾကည့္တယ္
"ဘာလဲ နင္ခ်စ္တဲ့သူေတြ႔လို႔လား"
"အင္း တကယ္ေတာ့ငါ့မွာအရင္တည္းကခ်စ္ရတဲ့
သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္
သူကေတာ့ငါ့ကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္
ထင္တာပဲ"
အခန္းတြင္းေလထုကိုအနည္းငယ္ေသာတိတ္ဆိတ္
မွုကျကီးစိုးတယ္
ခပ္ျပင္းျပင္းပင့္သက္တစ္ခ်က္ကိုရႈိက္ရင္းမီနာက
ဆိုဖာေပၚကထတယ္
"ဒီအတိုင္းပဲ ပ်င္းလို႔လာလည္တာ
ငါျပန္ေတာ့မယ္"
"ေၾသာ္ ျပီးေတာ့ဒီမွာ ေရာ႕"
မီနာ့လက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ့ပန္းစည္းေလးနဲ႔
အစိမ္းေရာင္ကတ္ေလးကိုျမင္ေတာ့ရိေပၚရဲ႕
မ်က္ခံုးႏွစ္ခုကအနည္းငယ္ျမင့္တက္တယ္
"ငါလာေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွာေတြ႔လို႔ယူလာတာ"
"ဝမ္ရိေပၚတို႔မ်ားစြံလိုက္တာေနာ္
မနာလိုေတာင္ျဖစ္တယ္"
ပန္းစည္းကိုလွမ္းယူလိုက္တဲ့ရိေပၚရဲ႕ေျပေလ်ာ့သြား
တဲ့ခပ္ေျပေျပမ်က္ခံုးတန္းေတြနဲ့အတူအၿပံဳးႏုႏု
ေလးတစ္ခုကလည္းအသက္ဝင္တယ္
"ကဲပါ ကဲပါ ပီတိေတြျဖာေနတာ
ဆိုတာျမင္မေကာင္းဘူး မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး
ငါျပန္ၿပီ"
တြန္႔လိမ္ျပေနတဲ့မိီနာကိုရိေပၚကရယ္ရင္းနဲ႔
တံခါးဝအထိပခံုးကိုတြန္းရင္းလိုက္ပို႔တယ္
"ဂ႐ုစိုက္ျပန္ဦး"
အျဖဴေရာင္တံခါးေလးကိုပိတ္လို႔ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ
အနီရင့္ရင့္ Kaneshon (carnation)
ပန္းစည္းေလးက
ကတ္အစိမ္းေလးကိုဖြင့္ၾကည့္တယ္
~ ကိုယ့္ရဲ႕ပန္းနုေရာင္ျမတ္ႏိုးျခင္းေလး~
႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းစာလံုးေလးကေနယူတယ္
